Τόσο στο βιβλίο «Hellas Special Άφιλτρο», όσο και στο «Ο γέρος του βοριά» ο γράφων περιγράφει τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες του ελληνισμού να προσαρτήσει την Κύπρο στην ελληνική επικράτεια. Κι οι αλήθειες είναι ότι οι περισσότερες εξ αυτών χάθηκαν εξ αιτίας εγκληματικών αβελτηριών της δικής μας πλευράς.
Δυο όμως ήταν οι πιο σημαντικές:
Η πρώτη, το 1915-1916, μετά τους Βαλκανικούς αγώνες και τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) που ουσιαστικά κατέστησε υπό διάλυση την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Τότε, οι Άγγλοι μας έδιναν το νησί με αντάλλαγμα την είσοδο της Ελλάδας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ.
Κάτι που ευνοούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος αλλά συνάντησε την αντίδραση του βασιλιά Κωνσταντίνου δια στόματος του πρωθυπουργού Ζαΐμη.
Η δεύτερη, το 1964, όταν οι ΗΠΑ με το σχέδιο Άτσεσον πρότειναν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, έναντι ανταλλάγματος μιας βάσης στη Βόρειο Κύπρο για διάστημα 50 ετών. Πρόταση που τορπιλίστηκε από τον Μακάριο κι εξ Ελλάδος από τον Ανδρέα Παπανδρέου ενώ ουσιαστικά είχε αποδεχθεί ο Γεώργιος Παπανδρέου. Φυσικά, δεν ήταν μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ο Μακάριος που στάθηκαν απέναντι στο σχέδιο Άτσεσον. Ήταν κι άλλοι ελλαδίτες που ζούσαν –ακόμη το κάνουν πολλοί- στα παραμύθια μιας αμφίβολης ιστορίας ανάμεσα στο Βυζάντιο, τη Σπάρτη και τις προφητείες για τους… εξαδάκτυλους βασιλιάδες και την… κόκκινη μηλιά….
Ύστερα ήρθε η τραγωδία του 1974 που ενταφίασε οποιαδήποτε προοπτική ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Ας μη αυταπατόμαστε. Όπως με δικά μας εγκλήματα χάσαμε τη Σμύρνη και την Ανατολική Θράκη, έτσι έγινε και με την Κύπρο. Τον κατοχικό στρατό στην Κύπρο εμείς τον προκαλέσαμε. Εμείς (έστω και δια των ηλιθιοτήτων της χούντας) καταπατήσαμε τις συνθήκες και δώσαμε το δικαίωμα στην Τουρκία (ως εγγυήτρια δύναμη) να διχοτομήσει το νησί. Εμείς έχουμε τις μεγάλες ευθύνες. Και τις πρώτιστες αυτός ο μοιραίος άνθρωπος, ο Μακάριος, που ουδέποτε ήθελε πραγματικά την Ένωση και την τορπίλισε συστηματικά και παντοιοτρόπως. Μια ψύχραιμη και νηφάλια ανάγνωση της ιστορίας το πιστοποιεί απολύτως.
Κι εδώ είναι το τραγελαφικό της δικής μας ιστορίας και της θέσης που βρισκόμαστε σήμερα.
Είμαστε μια χώρα που νικήσαμε σε όποιον πόλεμο εμπλακήκαμε τον προηγούμενο αιώνα.
Κι όμως. Αντί να είμαστε μια χώρα με μεγαλύτερο εδαφικό και πληθυσμιακό ορίζοντα, καταφέραμε να βιώσουμε τρεις εθνικές καταστροφές (1922, εμφύλιος, 1974), τρεις δικτατορίες (1925,1936, 1967), δυο χρεοκοπίες (1932, 2010) και τεράστια συρρίκνωση πληθυσμού.
Ιδανικοί αυτόχειρες!
Κι είναι απορίας άξιο για ποιον λόγο βαυκαλιζόμαστε ακόμη ότι θα λυθεί το ζήτημα της Κύπρου.
Έχουν περάσει 43 χρόνια από την εισβολή και κατοχή του βόρειου κομματιού του νησιού κι ακόμη δεν έχει γίνει το παραμικρό βήμα.
Φοβάμαι πως δεν θα γίνει ποτέ!
Πολύ περισσότερο όταν από εδώ και πέρα οι διαφορές των κοινωνιών θα είναι πιο ορατές με την «έκρηξη» του ισλαμικού φονταμενταλισμού κι όταν σε 4-5 χρόνια από σήμερα όλη η Ευρώπη θα κινείται από το κυπριακό φυσικό αέριο.
Τουλάχιστον οι Κύπριοι προκόβουν…
Η Τουρκία αντιλαμβάνεται μόνο δύο γλώσσες: Της ισχύος και της εξαγοράς. Καμιά άλλη. Το έχει αποδείξει διαχρονικά. Η Κυπριακή Δημοκρατία απειλείται άμεσα από κάθε σχέδιο Ανάν και από κάθε πολιτική που δεν στηρίζεται εκεί που έχει δικαιωθεί με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και με την σύμφωνη γνώμη μεγάλων δυνάμεων σαν τη Ρωσία, την Κίνα, τη Γαλλία: Το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής. Κάθε άλλη τοποθέτηση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε διχοτομική λύση και μάλιστα με μειωμένη την ισχύ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο κ Έρντοαν με την αδιαλλαξία του έσωσε πρακτικά την Κύπρο από τα χειρότερα. Επειδή αυτά που συζητούσε στο τραπέζι η Ανεξάρτητη και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Κυπριακή Δημοκρατία με τους Τουρκοκύπριους ως ισότιμες κοινότητες (!) δεν ήταν απλώς εξευτελιστικό. Ήταν τα παρακάτω χειρότερα της πρότασης Αναστασιάδη:
-Η αποδοχή της εκ περιτροπής προεδρίας.
-Η παραχώρηση του πρώτου λόγου στους παράνομους χρήστες των περιουσιών των προσφύγων, σε μελλοντική υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση περιοχή.
-Η αποδοχή Βέτο για τους Τουρκοκύπριους μέσω της διάταξης για απαραίτητη θετική τουρκοκυπριακή ψήφο για όλες τις αποφάσεις.
-Η παραχώρηση στα 80 εκατομμύρια Τούρκων πολιτών ελεύθερης έλευσης και διαμονής, αρκεί να δηλώνουν εργάτες, τουρίστες ή φοιτητές.
-Η ύπαρξη Τούρκων αστυνομικών στην πολυεθνική δύναμη, που θα παραμείνει στο διηνεκές στην Κύπρο.
-Η αποδοχή παραμονής απροσδιόριστου αριθμού τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα ακόμα και μετά την έναρξη εφαρμογής της Συμφωνίας και ενώ θα έχουν αποκτήσει δικαιώματα βέτο οι Τουρκοκύπριοι.
Από αυτά απάλλαξε την Κυπριακή Δημοκρατία ο κ Έρντοαν και η αδηφάγος διάθεσή του να κρατάει τη Μεγαλόνησο αιχμάλωτη της Τουρκίας μέχρι να της δοθεί στο μέλλον η ευκαιρία να την καταπιεί.
Η στάση του κ Έρνοαν και οι δηλώσεις Τσαβούσογλου ανοίγουν ένα παράθυρο στην Κυπριακή και την Ελληνική Δημοκρατία να βάλουν το Κυπριακό στις αληθινές του βάσεις. Κι αυτές δεν είναι άλλες από τις αυτονόητες:
Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής.
Κάθε λύση δεν μπορεί παρά να είναι η επιστροφή στο status quo ante.
Συνέχιση της διχοτόμησης και της κατοχής εδάφους από άλλο στρατό και άλλο πληθυσμό, ξένο προς τον τουρκοκυπριακό δεν νοείται.
Η Κυπριακή Δημοκρατία ως πλήρες και κυρίαρχο μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης παρέχει de jure και de facto τις εγγυήσεις για ομαλή δημοκρατική συμβίωση των μειονοτήτων στο έδαφός της. Κάθε άλλη άποψη είναι προσχηματική.
Οι πληθυσμοί θα επιστρέψουν στις εστίες τους και στις περιουσίες τους. Διχασμός πληθυσμών σε μορφή διχοτομικής οντότητας δεν νοείται. Κάθε κίνηση θα ξεκινάει από την κατοίκηση προ του 1974. Πρόγραμμα αποζημιώσεων θα αναπτυχθεί για τις περιουσίες και για όσους επιλέξουν άλλη εγκατάσταση.
Στράτευση και αστυνόμευση θα είναι κοινή και αναλογική, όπως στο Λίβανο. Όλοι με όλους χωρίς διακρίσεις στην υπηρεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ξένοι στρατοί δεν νοούνται.
Δυνάμεις του ΟΗΕ θα μπορούν να επιτηρούν για συγκεκριμένο χρόνο την τήρηση και ομαλή λειτουργία των συμφωνημένων.
Ο πλούτος της Κυπριακής Δημοκρατίας ανήκει ισομερώς σε όλους τους Κύπριους. (για να μην ξεχνιόμαστε, κάποιοι πάντα θα είναι πιο ίσοι από τους άλλους! Αλλά σε επίπεδο κεφαλαίου. Όχι εθνότητας).
Ένα διαβατήριο, μία εθνικότητα, πολλές θρησκείες απαρτίζουν τη Δημοκρατία.
Ένα Σύνταγμα, μία Βουλή, μια κοινή Δικαιοσύνη και η αρχή της πλειοψηφίας καθορίζουν την κοινοβουλευτική Δημοκρατία με προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Κάθε άλλη οπτική είναι εξευτελισμός της έννοιας της δημοκρατίας και λύσεις μη βιώσιμες.
Αυτές τις βασικές και αυτονόητες αρχές, τις έχει εγκαταλείψει η πολιτική πλειοψηφία της Κύπρου, με την αιτιολογία ότι δεν θα συμφωνήσει ποτέ η Τουρκία! Λες και η Τουρκία θα συμφωνήσει σε ο,τιδήποτε δημιουργεί μια Ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία χωρίς Αττίλα και χωρίς εισβολή εποίκων!
Είναι δύσκολος αυτός ο δρόμος; Φυσικά. Και χρονοβόρος. Αλλά, είναι ο μόνος που έχει βάσεις αναμφισβήτητου Δικαίου, που δεν μπορεί κανείς διεθνής παράγοντας να αμφισβητήσει. Πολύ περισσότερο που η υπόθεση μυρίζει τρισεκατομμύρια. Ποιος θα τα διαχειριστεί; Ο Έρντοαν ή οι Τουρκοκύπριοι;
Κύπρος και Ελλάδα χρωστάνε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ταϊπ Έρντοαν και στον κ. Τσαβούσογλου. Ο μεν πρώτος με την αδιαλλαξία του γλίτωσε την Κύπρο από νέες επικίνδυνες παραχωρήσεις, ο δε δεύτερος θύμισε ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι κι αυτοί Κύπριοι πολίτες και έχουν δικαιώματα στον πλούτο της Μεγαλονήσου. Καλώς να ορίσουν λοιπόν. Ως Κύπριοι πολίτες και όχι ως τουρκοκύπριοι πολίτες ενός άλλου, διχοτομικού κράτους. Ως Κύπριοι ενός ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους. Χωρίς εσωτερικά σύνορα και ξένους στρατούς. Με ίσα δικαιώματα.
Ιδού η Κύπρος ιδού και το πήδημα.
