” Τζένη!” τής φωνάζει η γιατρός της Κυριακή Μυστακίδου .
” Τζένη, κοίτα το σπίρτο! ” .
Το βλέμμα μένει ασάλευτο.
Έχει χάσει την όραση της.
Πιάνει με ζεστασιά το χέρι της γιατρού.
” Ξέρεις κάτι? Άστο, δεν πειράζει ” – συμφιλιώθηκε πια με το επερχόμενο τέλος.
Είναι ο θυμωμένος Ιούλιος του 1992 και η Τζένη Καρέζη περνά τις τελευταίες της μέρες σπίτι της .
Από το Γενικό Κρατικό όπου νοσηλευόταν δε δίνουν πλέον καμία ελπίδα.
Η Λούλα Αναγνωστάκη είναι ένα από τα τελευταία άτομα που έρχεται να τη δει.
” Βλέπω μια Τζένη σαν έφηβη με τζιν και αθλητικά να καπνίζει μανιωδώς και να χει αυτό το βλέμμα το γεμάτο οργή, το ” γιατί σε μένα, γιατί. ” .
Όλοι έκαναν το παν.
Ο καρκίνος διαγνώστηκε κατά τη διάρκεια των παραστάσεων του ” Βυσσινόκηπου ” το 1989.
” Εκείνη τη βραδιά που το μάθαμε..” διηγείται ο Κώστας Καζάκος δε το ήξερε κάνεις. Μόνο εγώ, η Τζένη και ο Άγγελος Αντωνόπουλος που ήταν κουμπάρος μας ” .
Κι όμως εκείνη τη βραδιά το κοινό την αποθέωσε μ ένα τέτοιο παρατεταμένο χειροκρότημα λες και ήξερε, λες κ είχε καταλάβει.
Ήταν κάτι που δε θα σε ξεχάσω ποτέ ” .
Στην αρχή φάνηκε να αντιμετωπίζεται .
Το ίδιο καλοκαίρι η Τζένη εμφανίζεται στην Επίδαυρο ως Ιοκάστη δίπλα στο Καζάκο και το 1990 ανεβάζει το κύκνειο άσμα της ” Διαμάντια και μπλουζ” .
Ήταν καλά.
Λαμπερή, ώριμη, πανέμορφη.
Στο έργο αυτό το οποίο είχα τη τύχη να δω , δίνει ρεσιτάλ ως ” Άννα” – πια διεισδύει με μαεστρία και στο Δράμα- γιατί μιλάμε για μια γεννημένη κατ εξοχήν κωμική ηθοποιό- που έκανε ” Σχολή ” με τη τεχνική της .
Όμως ήθελε και το Δράμα και εκεί φαίνεται ότι είναι στην αρχή της κατάκτησης.
Δε τα κατάφερε.
Έφυγε σαν αύριο , το 1992, ειρηνικά στο δωμάτιο της περιστοιχισμένη από τους αγαπημένους της ανθρώπους.
” Ενώ είχε ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ από την αρρώστια ” λέει ξανά ο Κώστας Καζάκος ” έφυγε με ένα χαμόγελο στα χείλια της . Πιο όμορφη από ποτέ. Λες και όλη η ταλαιπωρία και ο πόνος εξαφανίστηκαν. Σα να έλαμψε το πρόσωπο της ” .
Και κάτι αυθαίρετο και λίγο.. μεταφυσικό?
Η αποχώρηση της ήταν και η αρχή του τέλους για το alter ego της , την Αλίκη.
” Ήταν όμορφη η Τζένη ” είπε στο Λάκη Λαζόπουλο μετά τη κηδεία.
” Ναι, ήταν ” απάντησε ” .
” Εμένα κοιτούσε ..” .
” Όχι Αλίκη, τι λες ” ..
” Άκου με . Εμένα κοιτούσε . Εμείς χέρι χέρι πηγαίναμε πάντα” .
Έφυγε κ αυτή τέσσερα χρόνια μετά ίδιες μέρες, έναν ζεστό θυμωμένο πάλι! Ιούλιο από την ίδια ασθένεια..
