Σκέφτομαι τη σκηνή και την παραλληλίζω μόνο με αρχαία τραγωδία. Ένας πατέρας κουβαλάει στα χέρια το καταματωμένο κορμί του 16χρονου παιδιού του, το οποίο στο κυνήγι, σκότωσε κατά λάθος τον θείο του και υπό αυτό το βάρος αυτοπυροβολήθηκε! Μόλις ο πατέρας παρέδωσε το παιδί του στο ασθενοφόρο, τρεκλίζοντας και κραυγάζοντας ξεκίνησε να πάει στο άψυχο κορμί του αδελφού του! Μα δεν πρόλαβε, το έμφραγμα τον βρήκε στα πρώτα του βήματα… Είπαμε, αρχαία τραγωδία!
Μια ακόμη τραγωδία από τόσες και τόσες που συμβαίνουν από τα γαμ***να όπλα κι αυτό το φρικτό –υποτίθεται- χόμπι! Το κυνήγι.
Τι σόι χόμπι είναι αυτό να σκοτώνεις ζώα; Να γίνεσαι δολοφόνος για να φας ένα πουλάκι κάποιων γραμμαρίων ή έστω ένα λαγό ή αγριογούρουνο; Και να το περηφανεύεσαι κιόλας… Να κρεμάς τα δολοφονημένα ζώα στους καθρέφτες του αυτοκινήτου και να περιμένεις να σου πούνε «να ο μάγκας» αλλά να μη καταλαβαίνεις ότι σου λένε «να ο μακάκας»…
Πόσες φορές πρέπει να δούμε και ν’ ακούσουμε ότι φίλος σκότωσε φίλο επειδή τον πέρασε για αγριογούρουνο; Πόσα σπίτια πρέπει να κλείσουν, μανάδες να μαραζώνουν, γυναίκες να μένουν χωρίς σύντροφο, παιδιά χωρίς προστάτη; Πότε επιτέλους θα στείλουν στο διάβολο το πολιτικό κόστος (είναι πολλοί, λέει, οι κυνηγοί, έχουν κάνει και κόμμα) και θ’ απαγορεύσουν ρητά και κατηγορηματικά το κυνήγι; Πότε θα εξοβελίσουμε την βαρβαρότητα;
Ομολογώ ότι θα ήθελα να μάθω πώς είναι η ζωή κάποιου που έγινε δολοφόνος, έστω και κατά λάθος. Έχει τύψεις; Κι αν έχει τον αφήνουν να κοιμάται; Πώς στα κομμάτια μπορεί να βλέπει τα παιδιά ή την οικογένεια του νεκρού; Κατάλαβε τι σημαίνει η φονική βαρβαρότητα του κυνηγιού;
Προσέξτε: Ο 16χρονος έφηβος αυτοπυροβολήθηκε επειδή συνειδητοποίησε τι συνέβη και προφανώς δεν άντεξε το βάρος της πράξης του και δίνει μάχη για τη ζωή σου στη ΜΕΘ του νοσοκομείου της Άρτας. Δίπλα του νοσηλεύεται ο πατέρας του που έπαθε έμφραγμα και σε άλλο όροφο η κυοφορούσα μητέρα του που έπαθε σοκ, δεν μιλάει, δεν ακούει και βλέπει μόνο το κενό! Δηλαδή μεγέθυνση της τραγωδίας κι ουσιαστική διάλυση μιας οικογένειας –συμπεριλαμβανομένου του νεκρού- μόνο και μόνο για ένα χόμπι! Χόμπι που εκ των πραγμάτων στερεί ζωές…
Ξέρετε κάτι; Σκέφτομαι ότι άνθρωποι που σηκώνουν το όπλο και σκοτώνουν μια τσίχλα ή ένα ορτύκι, δεν μπορούν να έχουν αίσθημα ατομικής ευθύνης. Άρα η οποιαδήποτε δικαιολογία του τύπου «εγώ προσέχω» πρέπει εξ ορισμού να θεωρείται γελοία.
Είναι και κάτι άλλο: Τα καταφύγια άγριας πανίδας είναι γεμάτα από πυροβολημένα πουλιά και ζώα. Τι σόι χόμπι είναι αυτό; Ποιος δίνει το δικαίωμα σε οιονδήποτε να σπέρνει θάνατο; Υπάρχει άραγε κάτι πιο τρομερό; Να δολοφονεί κάποιος χάριν της τέρψης του! Σε τελική ανάλυση τι έχουν ν’ αντιπαρατάξουν οι μπεκάτσες απέναντι στις θανατηφόρες βολές;
Να πούμε κι αυτό: Πολλοί ισχυρίζονται ότι το κυνήγι είχε τη θεά του στον Όλυμπο, την Άρτεμη! Όμως, τότε ήταν ζήτημα επιβίωσης, σήμερα είναι …χαρά του δολοφόνου. Θυμάμαι που ρώτησα έναν ιδιοκτήτη ταβέρνας για ποιον λόγο είχε κρεμασμένο σε κάποιο τοίχο το βαλσαμωμένο κεφάλι ενός ελαφιού. «Είναι ωραίο», είχε απαντήσει. Του είπα ότι κι η κόρη του είναι ωραία αλλά δεν της κρεμάει το κεφάλι στον τοίχο… Θύμωσε!
Εν κατακλείδι, θα ξαναγράψω για μια ακόμη φορά ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δούνε σε βάθος το ζήτημα της απαγόρευσης του κυνηγιού. Ρητά και κατηγορηματικά. Κι ας μη μας πούνε κάποιοι ότι οι κυνηγοί προστατεύουν και φροντίζουν τα δάση κι άλλα τέτοια γραφικά. Αν θέλουν να τα φροντίζουν ας πάνε χωρίς όπλα για να επιτελέσουν το φυσιολατρικό τους χόμπι… Όσο για τους φανατικούς των όπλων; Ας πάνε σε σκοπευτήρια…
