Διάβασα κι άκουσα τη δήλωση κάποιας κυρίας Λατινοπούλου για τον Σημίτη, που ούτε λίγο ούτε πολύ είπε, ότι δεν πρέπει να θλίβονται οι Έλληνες από τον θάνατό του, αλλά οι … Τούρκοι!
Μιλάμε για εμετό! Μιλάμε για βαθιά πολιτική κι απάνθρωπη αγυρτεία, από μια περιφερόμενη υποψήφια σωτήρα της Ελλάδας. Μιλάμε για χυδαία ύβρι, χυδαίο ανθελληνισμό. Μιλάμε για προσβολή ακόμη και του χριστιανισμού και τις ιερές παραδόσεις του μπροστά στον νεκρό. Μιλάμε και κακό μιμητισμό χυδαίων ανθρώπων, από την κυρία
που επέλεξαν να στηρίξουν στις ευρωεκλογές οι Σαμαράς και Καραμανλής για να …τιμωρήσουν τον Μητσοτάκη! Μιλάμε για το μέγιστο κι απόλυτο κενό!
Όμως, για σταθείτε. Διαβάσατε τις δηλώσεις των πρώην πρωθυπουργών για τον Σημίτη; Ελάτε να το κάνουμε μαζί:
Αντώνης Σαμαράς: «Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο κύριος πολιτικός και ιδεολογικός αντίπαλος της Παράταξής μας και ταυτόχρονα επί 8 χρόνια ο πρωθυπουργός της χώρας. Τα ορόσημα της θητείας του, θετικά και αρνητικά, θα αξιολογηθούν από την ιστορία. Εκφράζω στην οικογένεια του τα ειλικρινή συλλυπητήρια μου».
Κώστας Καραμανλής: «Ο Κώστας Σημίτης, στη μακρά διαδρομή του, επηρέασε σημαντικά την πορεία και την πολιτική ζωή του τόπου. Διατηρώ στη μνήμη μου ιδίως τις κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις μας, οι οποίες ακόμη και σε φάσεις έντασης δεν υπερέβησαν τα όρια της πολιτικής ευπρέπειας. Στους οικείους του εκφράζω τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου».
Αλέξης Τσίπρας: «Ο Κώστας Σημίτης άφησε ισχυρό αποτύπωμα στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας μας. Δικαιούται σεβασμού ως πολιτικός αντίπαλος, αλλά και την αναγνώριση ότι ως ηγέτης έλαβε κρίσιμες αποφάσεις που καθόρισαν τη πορεία της σύγχρονης Ελλάδας. Συνέδεσε το όνομά του με το δικό του όραμα για τον εκσυγχρονισμό που καθόρισε τόσο την οικονομική εξέλιξη της χώρας όσο και τη φυσιογνωμία του πολιτικού της συστήματος. Ιδίως δε με την απόφασή του για την είσοδο στην ευρωζώνη, που είχε σημαντικά οφέλη αλλά και σοβαρότατες οικονομικές συνέπειες, μετέπειτα. Σημαντική, επίσης, παρακαταθήκη στην εξωτερική μας πολιτική, αφήνει με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, καθώς και την έναρξη της ευρωπαϊκής προοπτικής των Δυτικών Βαλκανίων με την ατζέντα της Θεσσαλονίκης. Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του».
Ξέρετε κάτι; Δεν έχει κάποιος την απαίτηση να του κάνουν αγιογραφία. Μα όχι έτσι. Όχι τέτοια ξεπέτα, όχι δηλώσεις και θέσεις που η μια μετά την άλλη, αποτελούν μνημεία διεκπεραίωσης. Δηλώσεις και θέσεις που μπορεί να κάνουν αρθρογράφοι κι αναλυτές, αλλά όχι πρώην πρωθυπουργοί. Δηλώσεις και θέσεις χωρίς έμπνευση, χωρίς στοιχεία ουμανισμού και θλίψης. Ένας άνθρωπος έφυγε, ο μακροβιότερος, συνεχόμενα, πρωθυπουργός της χώρας κι εκείνοι τον αποχαιρετούν ουδέτερα, σχεδόν με αδιαφορία. Με κάτι τυπικά συλλυπητήρια προς τους οικείους του. Χωρίς κουβέντα για όσα άφησε πίσω.
Μικροί ακόμη και μπροστά στον θάνατο. Χωρίς καν να αναρωτηθούν/σκεφτούν ποια ήταν η Ελλάδα προ Σημίτη και ποια η Ελλάδα που παρέδωσε. Χωρίς καν να μπορούν ν’ απαντήσουν, ο καθένας, στο ερώτημα τι άφησαν εκείνοι στην ιστορία και τι ο Σημίτης…
Είναι σαφές, ότι η βεβαιότητα που τους διακατέχει, ότι εκείνοι θα έχουν δυσμενή ή απλή και μικρή αναφορά από την ιστορία, ενώ στον Σημίτη θα φερθεί ευγενικά, μάλλον ξυπνά κι οδηγεί τα μικρά απωθημένα τους…
Πώς τι είπε ο Μηλιώκας στο γκρέκο μασκαρά; Τρόμπα φιγούρα σαχλαμάρα κι άρπα κόλλα…
