Η Αφροδίτη είναι ένα 14χρονο κοριτσόπουλο που την εφετινή σχολική χρονιά θα τελειώσει το Γυμνάσιο. Έχει 20 στα Μαθηματικά, 20 στη Φυσική και στη Χημεία, 19 στη Βιολογία, 20 στην Πληροφορική και 19 στην Έκθεση. Όμως, έχει 14 στην Ιστορία, 10 στα Θρησκευτικά, 12 στα Αρχαία. «Ποσώς με νοιάζουν αυτά τα μαθήματα», λέει. Η Αφροδίτη στις εξωσχολικές της δραστηριότητες φτιάχνει και προγραμματίζει ρομπότ με μια ομάδα φίλων της που παρακολουθούν μαθήματα σε ιδιωτικό κέντρο, αφού κάτι τέτοιο στο σχολείο της είναι αδιανόητο. Παίζει φλάουτο και κιθάρα και ταυτοχρόνως έχει κατακτήσει άπειρα μετάλλια κολυμπώντας σε διάφορους αγώνες ανά την Ελλάδα.
Αυτός ο πρόλογος αποτελεί την ταυτότητα της Αφροδίτης. Που είναι η κόρη μου. Που είναι ένα από τα παιδιά όλων μας που τρέχουν (τρέχουμε) από το ξημέρωμα μέχρι αργά το βράδυ για να χωρέσουν όλες τις υποχρεώσεις τους. Τις οποίες συνειδητά (κατά κύριο λόγο) επέλεξε κάθε παιδί. Μετά από συζητήσεις φυσικά με την οικογένειά του.
Η Αφροδίτη, λοιπόν, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, είναι η καψούρα του χαζομπαμπά της. Που τη βλέπει να μεγαλώνει και γνωρίζει ότι λίγα είν’ ακόμη τα ψωμιά του. Αφού δεν θ’ αργήσει η ώρα που εκείνη θ’ ανοίξει τα δικά της φτερά και θα ψάξει τα όνειρά της.
Την περασμένη Κυριακή, στην οικογενειακή συζήτηση της εβδομάδας, μου τόνισε για μια ακόμη φορά και με μεγαλύτερη ένταση από κάθε προηγούμενη, ότι θα φύγει από την Ελλάδα την επόμενη ημέρα από αυτή που θα τελειώσει το Λύκειο! Επειδή όσα μαθαίνει στο σχολείο κι όσα ξέρει από τα προγράμματα συγκεκριμένων ΑΕΙ , δεν της προσφέρουν το παραμικρό για να έχει στο μέλλον επαγγελματική πορεία συμφώνως με τα δικά της όνειρα. Ενώ, ταυτοχρόνως, συνειδητοποιεί κι εκείνη μέσα από τις δράσεις και τις δραστηριότητές της, ότι η χώρα τεχνολογικά είναι 15 χρόνια πίσω. Κάτι που δεν θα της επιτρέψει να σπουδάσει όπως εκείνη θέλει και να εργαστεί αργότερα, πάλι όπως εκείνη θέλει…
Να πω την αλήθεια δεν άκουγα όσα μου έλεγε. Τα έχω ακούσει κι άλλες φορές. Προσπαθούσα απλώς να ελέγξω τα συναισθήματά μου – κι η μητέρα της το ίδιο- και να είμαι «χωμένος» στα λαμπερά μάτια και το χαμόγελό της. Αργότερα, στη σκέψη των λόγων της έπιασα τον εαυτό μου να έχει βουρκωμένα μάτια.
Ξέρετε κάτι; Δεν φταίει η Αφροδίτη. Δεν φταίει κανένα παιδί (ειδικά εκείνα που ταξιδεύουν στο εξωτερικό, βλέπουν και συγκρίνουν) που θέλει/θέλουν να πάρουν των ομματιών τους και να φύγουν. Χίλιες φορές μακριά, με αξιοκρατία και αξιοπρέπεια παρά εδώ να εξαρτάται η ζωή της από το κάθε τυχάρπαστο κοπρόσκυλο που είναι εθισμένο στην ήσσονα προσπάθεια και που μπορεί να την εξουθενώσει ψυχικά μέχρι να της καταβάλει εκείνα που πράγματι δικαιούται.
Σκεφτόμουν όλη αυτή τη στιχομυθία με την Αφροδίτη, μετά όσα έγιναν γνωστά –και πάλι- από τον χώρο της Παιδείας.
Προσέξτε: Η ΕΛΜΕ Β’ Αθηνών, καλούσε προχθές σε πορεία για τον Γρηγορόπουλο!!! Η ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, προσφάτως, ζητούσε να μη συμμετέχει η χώρα μας στο PISA!!! Η ΕΛΜΕ Χανίων στηρίζει κατάληψη στην πόλη!!! Η δε ΟΛΜΕ ζητά άρνηση αξιολόγησης από τους καθηγητές! Κι ο πρώην υπουργός Παιδείας, Μπαλτάς όνομα και πράγμα, διαλαλούσε ότι η αριστεία είναι ρετσινιά!
Κι όχι μόνο αυτά. Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα από τον διαγωνισμό, του 2018, του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment) του ΟΟΣΑ. Ο διαγωνισμός PISA οργανώνεται ανά τριετία και κι οι μαθητές εξετάζονται σε τρεις δεξιότητες που, υποτίθεται, πρέπει να έχουν όταν τελειώνουν την υποχρεωτική εκπαίδευση. Οι τρεις δεξιότητες είναι η κατανόηση κειμένου, τα μαθηματικά και οι φυσικές επιστήμες και τα μαντάτα είναι μαύρα. Η Ελλάδα κατετάγη 42η σε 77 χώρες και τελευταία από τις χώρες της ΕΕ!!! Τα Ελληνόπουλα δεν κατανοούν κείμενα, δεν σκαμπάζουν από μαθηματικά και φυσικές επιστήμες!
Φταίνε αυτά; Όχι φυσικά. Φταίει το κράτος και το εκπαιδευτικό του σύστημα. Φταίνε οι διδάσκοντες. Πρωτίστως αυτοί. Που ακόμη και οι ικανότατοι «σαπίζουν» μέσα σ’ ένα σύστημα που έχει επιβάλλει η μετριοκρατία κι η κομματοκρατία των συναδέλφων τους… Όλοι αυτοί που ακολουθούν τις γελοιότητες των συνδικαλιστών. Που κλείνουν τα σχολεία για να πάνε να ψηφίσουν συνδικαλιστές. Που ουδείς και ποτέ (ούτε καν στον διορισμό τους) τους έχει αξιολογήσει. Όχι μόνο για την εκπαιδευτική τους επάρκεια μα ούτε καν για την νοητική και πνευματική τους αντίστοιχη.
Θα το εκφράσω για μια ακόμη φορά απροκάλυπτα κι ευθαρσώς. Μιλάμε για σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Με την Αριστερά να έχει την πρώτιστη ευθύνη για τον λειτουργικό αναλφαβητισμό της κοινωνίας. Η Αριστερά που μετά τη μεταπολίτευση και με μεγάλη ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ,
έκανε «θεσμό» το μπάχαλο, την κατάληψη, τη στήριξη κάθε είδους παραβατικής συμπεριφοράς στους χώρους εκπαίδευσης.
Μια ματιά στην ιστοσελίδα της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) αρκεί για να καταλάβει κάποιος ποιοι είναι αυτοί που διδάσκουν τα παιδιά μας και προφανώς τι τους διδάσκουν… Κι είναι ξεκάθαρο για ποιους λόγους οι ηγεσίες της Αριστεράς επιλέγουν να στέλνουν τα δικά τους παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία! Αφού γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, ότι οι ίδιοι έχουν καταστήσει τα δημόσια σχολεία σε «φροντιστήρια» κομματικής προπαγάνδας, αλίευσης στελεχών και ψηφοφόρων και συνολικά ως χώρους παρασιτικού σιτισμού του ευρύτερου κομματικού στρατού τους. Χώρια ότι όλοι ξέρουμε πως για να μάθει ένα παιδί του Γυμνασίου και του Λυκείου γράμματα, πρέπει να πληρώσουν οι γονείς του για να πάει φροντιστήριο!
Είπαμε: Η ελληνική τραγωδία!
Μόλις προχθές είδαμε την άγνοια και την σκοπιμότητα στην Καλαμάτα. Όπου ψεκασμένοι μαζί με Αριστερούς ματαίωσαν το δίκτυο 5G, για να μην έχουν όπως είπαν… προβλήματα γενετικά!!! Συστηματικά δε, βλέπουμε την παλαβή μα και σταλινική Αριστερά να συναγωνίζονται σε υποκρισία. Στέλνουν τα παιδιά τους, όπως είπαμε και ξέρουμε, σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια των… επάρατων καπιταλιστών! Ουδείς τα στέλνει.. στη Βόρεια Κορέα του ομοϊδεάτη τους… Θέλουν από δυο-τρία κινητά ο καθένας αλλά δεν θέλουν κεραίες κινητής…
Άντε να πείσεις τα καμένα μυαλά, ότι η ανθρωπότητα προχωρά και δεν μπορούν εκείνοι να κρατούν τη χώρα δέσμια κι υπόδουλη σε παρωχημένες λογικές. Εξ ου κι η κάθε Αφροδίτη, ακόμη και στα 14 χρόνια της, αλλά κι όποιο παιδί μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται, κατανοεί ότι εδώ δεν μπορεί ν’ ανθίσει και μας κουνά το μαντήλι του αποχαιρετισμού…
