Ομολογώ ότι αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα στην Ανδραβίδα, με νεκρούς ένα ζευγάρι και τα δυο του παιδιά, με συγκλόνισε. Και πιο πολύ με συγκλόνισε η συνειδητοποίηση ότι η κοινωνία έχει ηθική ευθύνη αφού όλοι ήξεραν το ποιόν του καθ’ ομολογία δράστη, μα ουδείς μιλούσε.
Ένας άνθρωπος βουτηγμένος στη βία! Όταν ήταν 15 ετών πυροβόλησε για πλάκα συμμαθητή του. Όλη του τη ζωή βασάνιζε και θανάτωνε ζώα! Σκότωνε τα κοκόρια γειτόνων του επειδή υποδέχονταν τη νέα ημέρα και τον… ξυπνούσαν! Στα social media ήταν υμνητής του Ναζισμού! Νοσταλγούσε τους «φούρνους» των χιτλερικών στρατοπέδων, εκτόξευε συνεχές μίσος για τους μετανάστες και τους Ρομά. Ήταν ο «μάγκας», ο νταής που κτυπούσε δημοσίως τις συντρόφους του!
Όλοι ήξεραν και ουσιαστικά δεν μιλούσε κανένας. Δηλαδή τι άλλο έπρεπε να κάνει για να ξυπνήσουν η τοπική κοινωνία και κυρίως οι αρχές;
Δυστυχώς συνέβη πάλι αυτό που συχνά –πυκνά επαναλαμβάνεται στις τοπικές κοινωνίες. Είτε αυτή της Ανδραβίδα, είτε σε κάποια γειτονιά της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Θράκης ή της Κρήτης. Σιωπή! Φόβος ακόμη κι ομερτά αφού πολλές φορές οι δράστες φοβίζουν κι απειλούν τους πάντες. Σε σημείο που όλοι να σκεφτόμαστε ότι καλύτερα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά κάποιος άλλος.
Τελικά, το μόνο που γίνεται είναι να θεριεύει το τέρας, το κάθε τέρας! Κι έτσι θεριεύει το κακό. Το τέρας κάποια στιγμή θα κάνει το κακό. Κι όταν γίνει αυτό, λυπόμαστε, συγκλονίζεται το «είναι» και οι ευαισθησίες μας και λίγο καιρό μετά, το ξεχνάμε. Κι η σιωπή ή η ανοχή μας γίνεται πάλι το γόνιμο έδαφος για να φυτρώσει και ν’ αναπτυχθεί η βία.
Κι όμως, έχουμε τρόπους αντίδρασης. Μπορούμε να μιλάμε στην Αστυνομία, σε συμβουλευτικές δομές της Πολιτείας, ακόμη και σε φίλους αν ακούμε ή μαθαίνουμε περιπτώσεις βιαιοτήτων. Όλοι μας ο καθένας και καθεμία και συνολικά ως κοινωνία, οφείλουμε να είμαστε αρωγοί σε ανθρώπους που για οιονδήποτε λόγο υφίστανται βία.
Πού ξέρετε; Ίσως τότε η φωνή μας να γινόταν η κραυγή σωτηρίας που θα προλάβαινε τα χειρότερα….
