Την 8η Μαρτίου του 1857 οι γυναίκες έδωσαν μια πρώτη σημαντική μάχη απέναντι στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Από τότε, η 8η Μαρτίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του γυναικείου και εργατικού κινήματος.
Η 8η Μαρτίου συνεχίζει να είναι επίκαιρη, όσο το κεφάλαιο και οι νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ζωές των ανθρώπων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Όσο το παραγωγικό μοντέλο εστιάζει στα κέρδη από την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Σ’ αυτή την αλυσίδα εκμετάλλευσης, οι γυναίκες είναι ο αδύναμος κρίκος, οι φτωχότερες και οι πιο υπερεκμεταλλευόμενες.
Η αφόρητη δυσωδία από τις καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, σημαδεύει και την φετινή επέτειο της Ημέρας της Γυναίκας. Πρόκειται για εγκλήματα που μπορεί να έχουν παραγραφεί νομικά, βαραίνουν όμως πάνω στη συλλογική συνείδηση ως εγκλήματα κατά των γυναικών.
Βάρος. που έρχεται να προστεθεί στα ατελείωτα καθήκοντα και υποχρεώσεις στα οποία οι γυναίκες οφείλουν να ανταποκριθούν, στην διάρκεια του 24ωρου, για 365 ημέρες τον χρόνο. Δουλεύοντας διπλοβάρδια σε καθημερινή βάση, η σωματική και ψυχική εξουθένωση φθάνει σε τέτοιο σημείο που η συζήτηση για συμμετοχή στα κοινά φαίνεται αδιανόητη.
Οι αγώνες των γυναικών έχουν αναγκάσει τις κυβερνήσεις να κάνουν κάποια βήματα προς την ισότητα. Η σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, «Για την Εξάλειψη της Βίας και της Παρενόχλησης στον Χώρο της Εργασίας», ενσωματώθηκε μεν στο Εθνικό Δίκαιο, αλλά ακόμα δεν έχει ψηφιστεί ο αντίστοιχος εφαρμοστικός Νόμος για τον Δημόσιο Τομέα. Αναγνωρίζει τις ευθύνες του εργοδότη, αλλά δεν περιλαμβάνει την συνευθύνη εργολάβου και αναθέτοντος το έργο για τις εργαζόμενες με καθεστώς εικονικής εργολαβίας.
Δυστυχώς όμως δεν είναι λίγα και τα βήματα προς τα πίσω! Οι τελευταίοι αντεργατικοί Νόμοι που καθιερώνουν τις απλήρωτες υπερωρίες, τα σπαστά ωράρια, την ουσιαστική απελευθέρωση των απολύσεων κ.λπ. πλήττουν περισσότερο τις γυναίκες που συνήθως εργάζονται στις πλέον επισφαλείς και χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας.
Οι εργαζόμενες σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα δικαιούνται άδεια τοκετού, λοχείας, ειδική άδεια μητρότητας, αλλά αυτά τα δικαιώματα είναι ακόμα ζητούμενα για τις εργαζόμενες με ψευτο-αυτοαπασχόληση (μπλοκάκι). Αυτή είναι μία από τις πιο συνηθισμένες μορφές απασχόλησης για τη νέα γενιά γυναικών (και ανδρών), επιστημόνων και ανειδίκευτων.
Ταυτόχρονα, παρατηρείται μία συνεχώς αυξανόμενη προώθηση της πατριαρχικής κουλτούρας από μερίδα συστημικών Μ.Μ.Ε., απόρροια της ιδεοληψίας τη κυρίαρχης πολιτικής τάξης, που είτε κατηγορούν τα θύματα κακοποίησης, είτε προβάλλουν επικίνδυνα σεξιστικά πρότυπα ως προς το ρόλο της γυναίκας, την γυναικεία ομορφιά κ.λπ.
Οι εργαζόμενες σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα παλεύουν για να καταργήσουν την επισφάλεια στους χώρους εργασίας που, αν και δεν είναι η μόνη αιτία, διευκολύνει τις κακοποιητικές συμπεριφορές. Παλεύουν ώστε να μην χρειάζεται να περάσουν χρόνια ή και δεκαετίες για να γίνει η καταγγελία παρενόχλησης, αλλά και να μην στοχοποιούνται τα θύματα της παρενόχλησης.
Παλεύουν για να καταρρίψουν τα στερεότυπα που εγκλωβίζουν τους ανθρώπους, κάθε φύλου, σε συμπεριφορές που τελικά στρέφονται ενάντια στο συμφέρον τους, ενάντια στην ευτυχία τους. Η κατάρριψη των στερεοτύπων αυτών, προϋποθέτει πληθώρα θεσμικών και νομικών αλλαγών, αλλά και βαθιές τομές στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Βασικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται άμεσα, είναι, η ένταξη συμπεριληπτικής σεξουαλικής αγωγής σε όλη τη διάρκεια του σχολικού βίου, η συγγραφή σχολικών εγχειριδίων με συμπεριληπτική γλώσσα και εικονογράφηση, η αναμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων ώστε να προάγουν την ισότητα, τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία, την εξάλειψη του στίγματος και των διακρίσεων και η καθολική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
Η ορθή διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας μπορεί να δημιουργήσει μία κοινωνία απαλλαγμένη από στερεότυπα, διακρίσεις λόγω φύλου, ταυτότητας ή έκφρασης φύλου και κάθε μορφής ρατσιστικών αντιλήψεων. Χρήζει ακόμη ιδιαίτερης προσοχής το θέμα της ενθάρρυνσης και της ενδυνάμωσης συμμετοχής των γυναικών σε συνδικαλιστικές, πολιτικές, αυτοδιοικητικές θέσεις και θέσεις ευθύνης.
Ευχή και στόχος είναι να σταματήσει η βία κατά των γυναικών, η εκμετάλλευση τους στους χώρους εργασίας και όχι μόνο. Να σταματήσουν ορισμένοι να πιστεύουν πώς οι γυναίκες είναι… κατώτερα όντα, αλλά αποτελούν ισότιμα μέλη μίας κοινωνίας που θα κοιτάζει το μέλλον και δεν θα επιστρέφει στο σκοτεινό και θλιβερό παρελθόν.
