Πολλά έχουν γραφεί τους τελευταίους δυόμισι περίπου μήνες για την εκλογή του νέου Αμερικανού προέδρου Donald Trump. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και κυρίως τα ελληνικά στάζουν χολή και μίσος.
Δεν έχουν σταματήσει να τον κατηγορούν για το οτιδήποτε. Τον θεωρούν σεξομανή και μισογύνη, άξεστο, επικίνδυνο, ρατσιστή, αλαζόνα, αμόρφωτο και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν παραλείπουν να κινητοποιήσουν τις μάζες, να διοργανώσουν διαδηλώσεις, να προκαλέσουν ακόμα και ταραχές, διαμαρτυρόμενοι για την εκλογή του.
Πράγματι, οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης και του φιλελευθερισμού, της ισοπέδωσης των εθνών και των λαών, οι υποστηρικτές της παγκόσμιας κυβέρνησης και της πανθρησκείας αρνούνται να δεχθούν την ήττα τους. Δεν μπορούν ακόμα και τώρα να αντιληφθούν ότι το τρίγωνο Κλίντον-Σόρος-Ομπάμα έχασαν την εξουσία. Οι οργανωμένες ομάδες συμφερόντων και οι πολυεθνικές θεωρούν ότι έγινε «υφαρπαγή» της εξουσίας τους. Οι ελίτ του χρήματος και η λεγόμενη «νέα τάξη πραγμάτων» έχασαν από τον απλό Αμερικανό πολίτη.
Ο Trump νίκησε γιατί απευθύνθηκε στους «απλούς ανθρώπους», στα μικρομεσαία οικονομικά στρώματα που κτυπήθηκαν αλύπητα τα τελευταία χρόνια από αυτούς που αποτελούν την αμερικανική ελίτ. Ο δημοφιλής Ομπάμα, όπως και η Κλίντον ήταν οι απόλυτοι εκπρόσωποι αυτού του καταστημένου που καταπάτησε τα δικαιώματα του μέσου Αμερικανού. Και οι αφελείς περίμεναν ότι οι άνεργοι Αμερικάνοι θα ψήφιζαν την φιλόδοξη μέχρι ματαιοδοξίας Χίλαρι. Μια γυναίκα που είχα βάλει ως αυτοσκοπό, από το 2008, να εκλεγεί πρόεδρος.
Η ελληνική κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, δυστυχώς και λόγω μειωμένης ικανότητάς της να αντιληφθεί τη διαγραφόμενη νέα παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση, ήταν από τις τελευταίες παγκοσμίως που συνεχάρη τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο κ. Τσίπρας δεν μπορούσε φαίνεται να χωνέψει ότι ηττήθηκε η Χίλαρι. Ενέργεια που πιθανόν να έχει επιπτώσεις στις διμερείς σχέσεις των δύο χωρών.
Στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής ο Trump φαίνεται να εκπροσωπεί κυρίως την «τζακσονική» και ως ένα βαθμό την «τζεφερσονιανή» αμερικανική σχολή σκέψης. Η πρώτη αντιπροσωπεύει την εσωστρεφή και συντηρητική πολιτική κουλτούρα, ως ένα βαθμό τον απομονωτισμό και την απεμπλοκή των ΗΠΑ από τις πολυμερείς δεσμεύσεις. Η δεύτερη σχολή υποστηρίζει τη διατήρηση της αμερικανικής δημοκρατίας στο πλαίσιο ενός επισφαλούς κόσμου. Δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς πολιτική θα ακολουθήσει ο νέος πρόεδρος, δεδομένου ότι δεν είναι εύκολο να διαταραχθούν τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ ανά τον κόσμο, ενώ ήδη η Ουάσιγκτον έχει επίσημα αναλάβει πληθώρα υποχρεώσεων και δεσμεύσεων μέσω συνθηκών. Πολλοί αναλυτές εύλογα αμφισβητούν την πρόθεση της Αμερικής να αποστασιοποιηθεί από το διεθνές σύστημα, όταν διακηρυγμένος στόχος των ΗΠΑ είναι η διατήρηση της αμερικανικής ηγεμονίας.
Για την Ελλάδα ο Trump έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι δεν θα ήθελε να αναμειχθεί στο ελληνικό ζήτημα και υπέδειξε στη Γερμανία να αναλάβει την επίλυση του προβλήματος του ελληνικού χρέους. Επίσης έχει εκφραστεί θετικά για την Τουρκία. Υπενθυμίζουμε ότι ο Ερντογάν ήταν από τους πρώτους που τον συνεχάρη για την εκλογή του.
Όμως στην παρούσα συγκυρία υπάρχουν σημαντικές συγκλίσεις συμφερόντων μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδος, ενώ η ανάκαμψη και σταθεροποίηση της χώρας μας φαίνεται να αποτελεί βασικό ενδιαφέρον για την Ουάσιγκτον. Η αξίωση της Άγκυρας για μια πιο ανεξάρτητη, σε σχέση με τα δυτικά στρατηγικά συμφέροντα, εσωτερική και εξωτερική πολιτική είχε σαν αποτέλεσμα την επιδείνωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων.
Η αντιδυτική ρητορική της Τουρκίας προσδίδει στην Ελλάδα τη δυνατότητα περαιτέρω και εντονότερης προσέγγισης με την Ουάσιγκτον. Η προσπάθεια της Άγκυρας να καταστεί περιφερειακός ηγεμόνας στην Ανατολική Μεσόγειο και μάλιστα αυτονομημένη από τις στρατηγικές επιλογές Δύσης παρέχει ευκαιρίες για τη χώρα μας. Γνωρίζουν οι ΗΠΑ ότι μια αναβαθμισμένη γεωπολιτικά και ισχυρότερη Τουρκία θα καταστεί ακόμα πιο αυτονομημένη από τις αμερικανικές στρατηγικές επιλογές. Στην παρούσα συγκυρία ο περιορισμός του τουρκικού ηγεμονισμού αποτελεί ίσως μονόδρομος για την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Είναι όμως ικανή η ελληνική κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί αυτή την ευνοϊκή για την χώρα μας συγκυρία; Έχει την πολιτική ωριμότητα και ευελιξία; Τα ερωτήματα αυτά θα απαντηθούν στο προσεχές μέλλον. Ας ελπίσουμε για το καλύτερο, αν και τα δείγματα που έχει να επιδείξει μέχρι τώρα η ελληνική κυβέρνηση είναι δυστυχώς αρνητικά. Βασιλεύει η ανωριμότητα, η επιπολαιότητα και όλα έχουν αφεθεί στον αυτόματο πιλότο, που κατευθύνει τη χώρα στα βράχια. Ένα μείγμα άγνοιας, ανικανότητας, μηδενισμού και αδιαφορίας. Η Άγκυρα θα έχει να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις και η μόνη της ελπίδα για να μετριαστούν τα προβλήματά της είναι η ανικανότητα της Αθήνας να διαχειριστεί και τα απλούστερα θέματα. Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
