Άκουσα χθες την Παπακώστα να μας λέει ανερυθρίαστα ότι τα κατά τη δική της πολιτική οπτική τα Εξάρχεια αποτελούν μια εμβληματική και ιστορική γειτονιά της Αθήνας και κέντρο Πολιτισμού, ενώ την παραλήρησε ως ….Μονμάρτη της πρωτεύουσας.
«Μονμάρτη της Αθήνας» τα Εξάρχεια κατά την Παπακώστα.
Οι χορεύτριες του Moulin Rouge με … μολότοφ…
Οι Γάλλοι μποέμ του Le Chat Noir, με … ναρκωτικά και καλάσνικοφ…
Τι να πούμε; Εκτός από το γεγονός ότι κάποιος πρέπει να πει στην Παπακώστα ότι η θρυλική περιοχή του Παρισιού δεν λέγεται … Μονμάρτη (ούτε ΜονΑπρίλη) αλλά Μονμάρτρη, εδώ έχουμε να κάνουμε με κλασικό σύμπτωμα ή και σύμβολο του «αριστεροδεξιού» λαϊκισμού. Αυτού που πελαγοδρομεί μεταξύ φαντασιώσεων και ανέξοδων θεωρητικών αναζητήσεων.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ και δεκαετίες η Αριστερά εξέφραζε την άποψη περί των Εξαρχείων, που αποτελούν την αθηναϊκή «Μονμάρτρη». Μια άποψη που προφανώς ενστερνίστηκε η Παπακώστα εξ αιτίας των νέων της συναναστροφών.
Μα, δεν μπορεί η Παπακώστα να μας δουλεύει! Έχει όρια η υποκρισία. Κι η κουταμάρα.
Σε τελική ανάλυση πότε είχε δίκιο; Όταν έλεγε για Εξάρχεια της ανομίας και της εγκληματικότητας ή τώρα που της ήρθε η επιφοίτηση περί Μονμάρτρης;
Σκέφτομαι, ότι όντως τα Εξάρχεια κι η πλατεία τους θα μπορούσαν να διαθέτουν τα χαρακτηριστικά της Μονμάρτρης, στο Παρίσι. Να ήταν μια όαση Πολιτισμού, αναζητήσεων, πνευματικότητας, τέχνης, με γωνιές καλλιτεχνών, ποιητών, όμορφα στέκια και καθαρά πλακόστρωτα.
Αλλά για να συνέβαινε ή για να συμβεί αυτό έπρεπε να το θέλουμε. Πρέπει να το θέλουμε.
Αλλά δεν το θέλαμε και δεν το θέλουμε. Ειδικά αφού εκεί η Αριστερά στέγασε εδώ και χρόνια τον πυρήνα της σάπιας ιδεολογίας της. Κι ακόμη πιο ειδικά τα τελευταία 4,5 χρόνια όπου άφησε τα πράγματα στο έλεος της εγκληματικότητας, της διακίνησης ναρκωτικών, των καταλυμένων σπιτιών, των μολότοφ και της αλητείας.
Έχω την αίσθηση ότι κάποιος πρέπει να πει στην πολιτικά ανερμάτιστη και εξουσιομανή Κατερίνα Παπακώστα, ότι η ιδεολογία των νέων της φίλων στην οποία ομνύει πλέον, δεν είναι ο εναλλακτικός «αριστερός ανθρωπισμός» αλλά ο μηδενισμός και το μίσος προς τους αστούς και το περιβάλλον τους.
Θυμάμαι κάποτε, που η Μαριέττα Γιαννάκου ήταν υπουργός Παιδείας, συζητούσαμε για το πώς τα Εξάρχεια θ’ «αναπνεύσουν». Κι έλεγε ότι αυτή η γειτονιά έχει τις προϋποθέσεις να γίνει η πιο όμορφη της πρωτεύουσας. Να γεμίζει με νέους, με μουσικές στους δρόμους, με χρώματα, με ιδέες, χωρίς βία, έγκλημα, δυσωδία, ναρκωτικά κι ανασφάλεια.
Ξεκίνησε συζητήσεις ακόμη και αισθητικές δράσεις σχολείων απ’ όλο το Λεκανοπέδιο. Πήγαν ένα δυο σχολεία, βρήκαν μπροστά τους κουκουλοφόρους κι όλα εξέπνευσαν…
Μα αυτή είναι η μόνη σωτηρία.
Οργανωμένα όμως! Όχι με αποφάσεις του ποδαριού. Μ’ ένα ταυτόχρονο σχεδιασμό τριών υπουργείων. Πολιτισμού, Παιδείας και φυσικά Προστασίας του Πολίτη. Με μηδενική ανοχή σε κάθε εκδήλωση βίας. Με άρση του ανόητου Πανεπιστημιακού ασύλου.
Έχω την αίσθηση και για κάτι ακόμη. Ίσως να πρέπει να σκεφτόμαστε και τη Μεταφορά του Πολυτεχνείου από τον συγκεκριμένο χώρο. Με πολλαπλά οφέλη και για το ίδιο το Ίδρυμα αλλά και για την Αθήνα.
Να πούμε και κάτι ακόμη; Σ’ ένα τέτοιο σχέδιο, σε μια τέτοια προοπτική μάλλον δεν θα ήταν αντίθετοι κι οι πραγματικοί Αναρχικοί. Οι αναρχικοί που δεν φοράνε κουκούλα…
Άκουγα προχθές τον Μητσοτάκη να μιλά για μια ακόμη φορά για την θέληση και την αποφασιστικότητά του να καθαρίσει τα Εξάρχεια και να τα παραδώσει στους Αθηναίους. Μακάρι να τα καταφέρει. Πρέπει να δώσει λυσσώδεις μάχες. Όχι τόσο με την σημερινή παραβατικότητα όσο με την αντιπολίτευση που θα έχει απέναντί του…
Μέχρι τότε, στεκόμαστε στο ατέλειωτο πάρτυ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τα λεγόμενα της Παπακώστα.
