Είναι απόγευμα Χριστουγέννων του 2024, που σε λίγες ημέρες θα έρχεται στο μυαλό μας ως παρελθόν… Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι είναι ακόμη στρωμένο απέναντί μου κι εγώ έχω βυθιστεί στην πολυθρόνα του γραφείου μου, ερωτοτροπώ με τις φλόγες στο τζάκι και σκέφτομαι τη θεματολογία του άρθρου που πρέπει να γράψω. Κοιτάζω αμήχανα το λάπτοπ, τα χέρια αρνούνται να πατήσουν οποιοδήποτε πλήκτρο, το μυαλό δεν συγκεντρώνεται, σαν να κάνει στάση εργασίας. Δίπλα μου ένα ποτήρι μισοάδειο κόκκινο κρασί.
Κι όμως, οι μνήμες ταξιδεύουν. Περιπλανιούνται σε παραμονές Χριστουγέννων, χριστουγεννιάτικα τραπέζια ή και σε μακρινά χριστουγεννιάτικα ταξίδια. Κάποτε λοιπόν, σηκωνόμουν αξημέρωτα από το κρεβάτι, με τη μάνα μου να έχει ετοιμάσει ένα ποτήρι ζεστό γάλα και δυο μελομακάρονα… για να … έχω δύναμη….Κι ύστερα με το καμπανέλι στους δρόμους. Η φίλη μου η Κάτια, που λέγαμε μαζί τα κάλαντα, είχε τη μελόντικά της… Μια πράσινη μελόντικα. Χθες που μιλούσαμε, από τη Γαλλία που ζει πια, για ν’ ανταλλάξουμε ευχές, μου είπε ότι την έχει ακόμη εκείνη τη μελόντικα και έπαιξε τα κάλαντα στα εγγόνια της… Συγκινήθηκα, ίσως και να βούρκωσα. Τότε, η Κάτια, έπαιζε κι άνοιγαν οι πόρτες των σπιτιών χωρίς να κτυπάμε κουδούνι! Κι όταν έφτανε η ώρα 11-12, καθόμαστε στα σκαλάκια του σπιτιού μου, στην οδό Ομηρίδου, στη Φρεαττύδα, και μετρούσαμε τις εισπράξεις… Κι ύστερα αφού τα είχαμε «πει» σε αγνώστους, ερχόταν η σειρά των δικών μας. Θείοι, γιαγιάδες, παππούδες. Με την προσμονή ότι θα υπερδιπλασιαστούν τα κέρδη από τα εκατοντάδραχμα των δικών μας… Κάτι που συνέβαινε πάντα! Ήταν η ημέρα της απόλυτης ελευθερίας, έστω κι αν ξέραμε ότι πάντα μας προσέχει-παρακολουθεί το άγρυπνο μάτι του παππού της Κάτιας, του μπάρμπα Νικόλα.
Θυμάμαι κι άλλα. Το βράδυ της παραμονής, τραπέζι στο σπίτι. Όλοι οι συγγενείς. Θείοι, θείες, γιαγιάδες, παππούδες. Με γέλια, ευχές και τη μάνα μου να καμαρώνει για το σερβίτσιο με τα χρυσά σιρίτια που είχε φέρει ο πατέρας μου από κάποιο του ταξίδι… Κι ύστερα, ανήμερα το μεσημέρι των Χριστουγέννων, σε κάποιο άλλο σπίτι. Οι ίδιοι πάλι. Ίδια σύνθεση χωρίς αλλαγές, αφού από τότε υπήρχε το δόγμα ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει… Κι η ομάδα της οικογένειάς μου και των φίλων της ήταν πάντα νικήτρια. Σε αγάπη και καλοσύνη.
Μετρώ και τα χρόνια που πέρασαν χωρίς να το καταλάβει κανένας… Δεν ξέρω πώς τα φέρνει η ζωή, αλλά πολλές φορές μέσα από γιορτές και χαμόγελα νιώθω να υγραίνονται τα μάτια κι η συγκίνηση –για χιλιάδες πράγματα- να δημιουργείται κόμπο στο στήθος.
Αγκαλιάστε και φιλήστε τους δικούς σας ανθρώπους. Κοιτάξτε τους στα μάτια, χωθείτε στην ψυχή τους. Ευχηθείτε, τραγουδήστε μαζί τους. Υψώστε ένα ποτήρι κρασί στην υγειά όλων. Ξέρετε, ξέρουμε όλοι ότι η υγεία είναι το πιο σημαντικό όλων…. Κυριολεκτικά όλων! Χρόνια πολλά!
