Παρατηρώ το τελευταίο διάστημα την επιχείρηση αποδόμησης της κυβέρνησης από την ψεκασμένη Δεξιά και δη από εκείνους που τα προηγούμενα χρόνια λειτουργούσαν ως ασπίδα προστασίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ και της Δεξιάς συνιστώσας του τότε πρώτου κυβερνόντος κόμματος!
«Ναυαρχίδες» αυτής της επιχείρησης μια ιστορική εφημερίδα και η «αδελφή» της στον ίδιο δημοσιογραφικό όμιλο. Μόλις έγινε ο μικρός ανασχηματισμός της κυβέρνησης, η υποβαθμισμένη ιστορική εφημερίδα κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο «συγκυβέρνησις Μητσοτάκη – Σημίτη».
Δεν θα σταθώ στους ελάχιστους αναγνώστες της εφημερίδας που διάβασαν όσα έγραφε. Θα σταθώ στον αναγνώστη του πρωτοσέλιδου στα περίπτερα ή στο διαδίκτυο. Τι θα υπέθετε αυτός; Ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ψεκασμένης Δεξιάς ήταν καλύτερη ή και προτιμότερη από κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διευρυμένη και με πρόσωπα που προέρχονται από την Κεντροαριστερά! Αυτό το συμπέρασμα δεν βγαίνει;
Πέραν της κουταμάρας των γραφομένων, ομολογώ ότι δεν κατανοώ για ποιον λόγο πρέπει να είναι μεμπτό το γεγονός ότι προσχωρούν στις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας μέχρι χθες αντίπαλοί της. Αυτό είναι νίκη της, νίκη των φιλελεύθερων απόψεων κι ως τέτοιο γεγονός πρέπει να λογίζεται.
Γιατί αυτό το υποτιθέμενο Δεξιό εκδοτικό συγκρότημα θεωρούσε θετική τη συμπόρευση της Αριστεράς με την Δεξιά συνιστώσα της και την Ακροδεξιά των ΑΝΕΛ και τώρα θεωρεί μεμπτό τη διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας με στελέχη του εκσυγχρονιστικού ΠαΣοΚ;
Γιατί είναι προτιμότερη, κατά το εκδοτικό συγκρότημα, η συμπόρευση του Παπαγγελόπουλου ή του Καμμένου ή του Χαϊκάλη ή της Παπακώστα ή της Κουντουρά ή και του Προκόπη Παυλόπουλου με την Αριστερά κι όχι του Πιερρακάκη ή του Χρυσοχοΐδη ή του Τσακλόγλου με τη Νέα Δημοκρατία;
Απάντηση λογική δεν θα βρείτε ή δεν θ’ ακούσετε…
Να το δούμε κι αλλιώς. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν εκείνος που διεύρυνε δυο φορές τη Νέα Δημοκρατία. Και δη προς το Κέντρο; Η πρώτη ήταν αμέσως με τη μεταπολίτευση όπου συνεργάστηκε με ουκ ολίγους Κεντρώους κι η δεύτερη το 1978 όταν προσχώρησαν –πάλι από το Κέντρο- οι Μητσοτάκης, Θανάσης Κανελλόπουλος ενώ ο Γιάγκος Πεσματζόγλου τέθηκε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας στις πρώτες ευρωεκλογές.
Άλλωστε είναι πρώτιστος κανόνας στην εξέλιξη της πολιτικής ζωής ότι πρέπει να αναδεύεται το τέλμα. Ότι η ακινησία είναι απαγορευτική, προκαλεί θάνατο!
Το έκανε κι ο Σαμαράς! Το ξεχνάμε; Με τους Άδωνι και Βορίδη και Πλεύρη.
Άρα, τι στα κομμάτια επιχειρούν οι δυο εφημερίδες του συγκεκριμένου συγκροτήματος που δήθεν εκδίδει… Δεξιές εφημερίδες;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Επιχειρούν τη φθορά αν όχι την υπονόμευση της ενότητας ης Νέας Δημοκρατίας και τη δημιουργία εσωκομματικών ζητημάτων. Απευθυνόμενοι κατά κύριο λόγο σε μεσαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας κι ισχυριζόμενοι σ’ αυτά ότι τις…. θέσεις που νομίζουν ότι τους ανήκουν τις έχουν καταλάβει…. Σημιτάνθρωποι και μουσαφίρηδες…
Μα τελικά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να περνά πουθενά. Η συνεχής διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας επιβραβεύεται συνεχώς και δημοσκοπικά. Ότι κι αν κάνουν οι σεσημασμένοι φίλοι του Παπαγγελόπουλου και της προηγούμενης κυβέρνησης…
Πρέπει να τονίσουμε και κάτι ακόμη. Οι… καλοθελητάδες και φίλοι Παπαγγελόπουλου, Παυλόπουλου και σία, νομίζουν ότι είναι ιδιοκτήτες της Νέας Δημοκρατίας.
Μα η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ιδρυτή έχει. Χωρίς κληρονόμους…
Ας σταματήσουν λοιπόν κάποιοι να εμφανίζονται σήμερα ως κλαίουσες μαυροφόρες ενός δήθεν …. απολεσθέντος παραδείσου… Τίποτα δεν τους ανήκει. Άλλωστε, ας μη ξεχνούν ότι η παραδοσιακή Νέα Δημοκρατία όπως την οραματίζονται συνετρίβη ανώμαλα στο 18% (2012) κι έχασε δις το 2015. Κι ύστερα, μέσα από μάχες με την Αριστερά του Ρουβίκωνα και τη Δεξιά του ψεκασμού, μόλις τη διεύρυνε ο Μητσοτάκης προς το Κέντρο, αναρριχήθηκε στην κυβέρνηση της χώρας, νικήτρια στη μάχη του ορθολογισμού και του αυτονόητου.
Κάτι τελευταίο. Το γράψαμε και προχθές. Σήμερα οι μάχες δεν δίνονται με όρους Δεξιά –Αριστερά. Δίνονται στη λογική μεταρρυθμιστής – αντιμεταρρυθμιστής. Εκσυγχρονιστής απέναντι στον λαϊκιστή…
Κι αυτοί οι περίεργοι τύποι είναι βαθιά αναχρονιστικών πεποιθήσεων και πρωτίστως φτηνοί λαϊκιστές…
