Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στην ελαφρότητα των πολιτικών αναλύσεων από το μιντιακό σύστημα στη χώρα μας. Μπορεί να έχει τελειώσει η Αριστερή κυριαρχία σε ιδεολογικό επίπεδο στην κοινωνία, αλλά δεν έχει τελειώσει στις ηγετικές καρέκλες των ΜΜΕ.
Όπου πολλά πράγματα θεωρούνται «άγια», «ιερά» και άβατα, άρα δεν αγγίζονται. Έτσι, στην Ελλάδα θεωρείται δημοκρατικό και προοδευτικό ένα κόμμα που πολεμά την αστική δημοκρατία, αλλά ουδείς το επισημαίνει. Ουδείς επισημαίνει ότι ένα κόμμα που παρότι αναφέρει στο καταστατικό του ότι «στρατηγικός στόχος του είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, η δικτατορία του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση»… θεωρείται… δημοκρατικό και δη προοδευτικό. Κι ότι ανέβασε τα ποσοστά του.. Ουδείς μίλησε ή μιλά για άνοδο της Ακροαριστεράς. Κι όσοι το αναφέρουν …λούζονται με λογής λογής «κοσμητικά» επίθετα και σωρηδόν απειλές.
Όλοι όμως –και τα ΜΜΕ με τους αναλυτές τους- ενώ δεν τους απασχολεί η άνοδος της Ακροδεξιάς, ασχολούνται με την άνοδο της Ακροδεξιάς. Σωστά! Αλλά μονόπλευρα, αφού τα άκρα είναι δυο κι όχι ένα.
Τώρα, κάποιοι έχουν βαλθεί να βρουν τρόπους ν’ αποκλείσουν το κόμμα των Σπαρτιατών από τη Βουλή, με διάφορες νομικές ή νομικίστικες ευρεσιτεχνίες. Χωρίς ν’ αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα με τους Ακροδεξιούς και δη τους Σπαρτιάτες, δεν είναι το κόμμα κι η μέσω αυτού έκφραση ιδεών, αλλά οι αριθμητικές/κοινωνικές αντιστοιχήσεις που υπάρχουν στην κοινωνία και καταγράφονται. Αν δεν είναι οι Σπαρτιάτες, θα είναι αύριο κάποιοι άλλοι, Λάκωνες, Μεγαλέξανδροι ή όπως αλλιώς θα λέγονται καμουφλαρισμένοι. Έτσι, θα καταστούν ήρωες… Κι ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, έτσι έχει ήδη συμβεί με τον κατάδικο Κασιδιάρη, που δήθεν τον διώκει το … σάπιο σύστημα.
Προσέξτε: εκτός από τα ανωτέρω, πρέπει να πούμε ότι αν το ανώτατο δικαστήριο αποδεχθεί την οποιαδήποτε ένσταση εναντίον των Σπαρτιατών, τότε η χώρα θα μπει πάλι σε μεγάλη περιπέτεια. Τέτοια περιπέτεια που οι εχθροί της δημοκρατίας θα τρίβουν τα χέρια τους, ακόμη κι αν βρεθούν εκτός Βουλής. Με νέες εκλογές, περίπου σε ενάμιση χρόνο από σήμερα, στις 12 μεγαλύτερες περιφέρειες της χώρας, όπου έχουν εκλεγεί Σπαρτιάτες…
Εσχάτως λοιπόν, πένες που έλκουν την καταγωγή τους από τα υπόγεια του Περισσού, αναφέρουν συνεχείς ανακρίβειες μπορούν να φανταστούν, για να πείσουν ότι η Ακροδεξιά απειλεί τη δημοκρατία.
Ναι, έτσι είναι, η Ακροδεξιά όντως μισεί κι επιβουλεύεται τη δημοκρατία, αλλά το ίδιο πράττει κι η Ακροαριστερά. Μόνο που την κόκκινη απειλή δεν την βλέπουν…
Προσέξτε: Οι έρευνες καταδεικνύουν ότι ο χώρος της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς δεν έχει στεγανά, αποτελεί νεφέλωμα διαφορετικών ομάδων, διαφορετικών ιδεολογιών, που τους ενώνει το αντιευρωπαϊκό μένος και ότι ο καθείς προαιρείται. Άλλοι επειδή τους ενοχλούν οι μετανάστες, άλλοι επειδή τους «μυρίζουν» τα ανοικτά σύνορα κι η παγκόσμια κοινωνία, άλλοι επειδή αποστρέφονται τους ΛΟΑΤΚΙ κι άλλα τέτοια γραφικά.
Τα ίδια κι εδώ στη χώρα μας. Σήμερα υπάρχουν τρία Ακροδεξιά κόμματα, όπου κυριαρχεί το δόγμα… ότι του φανεί του λωλοστεφανή! Έχουμε την Ακροδεξιά που εμπορεύεται τις επιστολές Του Χριστού και κηραλοιφές για τη φαλάκρα, έχουμε Ακροδεξιά με μεσαιωνικά-θρησκόληπτα χαρακτηριστικά, έχουμε και τον σκληρό πυρήνα της Χρυσής Αυγής με αναφορές στον ναζισμό και τον χυδαίο εθνικοσιαλισμό! Όλοι τους, μιλάνε για πατρίδα, για οικογένεια, για θρησκεία, για αξίες του ελληνισμού που χάνονται… Αυτά όμως, τα συναντά κάποιος σε όλα τα κόμματα, δεν αποτελούν προνόμιο των Ακροδεξιών.
Άρα, εκείνο που πρέπει να κάνουμε ως κοινωνία είναι να απογυμνώνουμε καθημερινά τους πυρήνες ισχύος τους. Να προβάλλουμε τις αστειότητες που υποστηρίζουν. Κι όχι να τους αποκλείσουμε, με συνέπεια να τους μεγαλώσουμε.
Πρέπει να πούμε κι αυτό: Στην Ευρώπη η Ακροδεξιά καλπάζει. Στη Γερμανία, στις δημοσκοπήσεις, οι Ακροδεξιοί είναι μπροστά από τον καγκελάριο Σολτς. Στην Ιταλία η Μελόνι , πρωθυπουργός ούσα, εξακολουθεί και διαθέτει λάμψη, όσο κι αν η εξουσία την αναγκάζει να βάζει νερό στο Ακροδεξιό προφίλ της κι σ’ όσα πιστεύει. Στη Γαλλία η Λεπέν είναι πάντα παρούσα, ενώ στην Ισπανία οι απόγονοι/οπαδοί του Φράνκο αρχίζουν να κάνουν ισχυρούς «περιπάτους» σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη. Όσο για την πρώην σοσιαλδημοκρατική Φινλανδία, η Ακροδεξιά αναρριχήθηκε στη κυβέρνηση.
Αυτά πρέπει να δούμε, αυτά πρέπει να συζητήσουμε. Με ειλικρίνεια που να περιλαμβάνει και τα δυο άκρα. Ναι, κακή η Ακροδεξιά, αλλά όχι και… δημοκρατική η Ακροαριστερά; Έτσι;
