Πήγε, που λέτε, η υπουργός Πολιτισμού στην περιοχή του Άργους και του Ναυπλίου για αυτοψία στα έργα που υλοποιούνται με ευθύνη του υπουργείου. Έργα τα οποία έχουν χρηματοδοτηθεί με εκατομμύρια ευρώ, χρήματα όλων μας! Κι εκεί αντίκρυσε μια εικόνα απόλυτης εγκατάλειψης. Βρόμα, δυσωδία και κτίρια γεμάτα γκράφιτι που δείχνουν αδιαφορία και ωχαδερφισμό. Κτίρια ντροπή!
«Γιατί το έχουμε ερείπιο έτσι;» ρώτησε η υπουργός Πολιτισμού, «γιατί δεν το έχουμε επισκευάσει» ήταν η πρώτη απάντηση που πήρε από την προϊσταμένη της εφορίας αρχαιοτήτων!! «Γιατί δεν επισκευάστηκε;», ξαναρώτησε η υπουργός, για να λάβει την απάντηση ότι… «κοστίζει 45.000 ευρώ».
Κάπου εκεί, η Λίνα Μενδώνη ανταπάντησε: «Και ποιος σας αρνήθηκε τα χρήματα; Έχετε πάρει εκατομμύρια ευρώ, έχετε πάρει εκατομμύρια ευρώ»…
Η δημόσιος υπάλληλος …θίχτηκε κιόλας. ««θα παρακαλούσα αυτές τις συστάσεις να μην μου τις κάνετε…», είπε. Κι η υπουργός Πολιτισμού την διέκοψε σχεδόν οργισμένη «σε παρακαλώ πάρα πολύ. Δεν είναι δυνατόν μέσα στον χώρο, μέσα στην καρδιά της πόλης, να είναι σε αυτή την κατάσταση». Συμπλήρωσε μάλιστα: «έχετε πάρει από το 2019 μέχρι σήμερα τα περισσότερα χρήματα, όχι εσείς, όλη η Ελλάδα. που έχουν δοθεί ποτέ. Ο Γενικός Γραμματέας είναι εδώ συνέχεια».
Η δημόσια υπάλληλος κάτι ψέλλισε, ότι η υπουργός τη μαλώνει, αλλά μάλλον της διέφυγε ότι αν αυτό το χάλι συνέβαινε σε μια ιδιωτική εταιρεία που είχε αναλάβει ένα έργο, θα είχε ήδη πάει σπίτι της.
Μα εδώ έχουμε να κάνουμε με το δημόσιο. Με την ατιμωρησία. Με την αναχρονιστική μονιμότητα, μέσω της οποίας μπορούν οι δημόσιοι υπάλληλοι ακόμη και να υπονομεύουν κυβερνήσεις που δεν τους είναι αρεστές. Άλλωστε κι οι πέτρες γνωρίζουν τις υψωμένες γροθιές της αρχαιολόγου συνδικαλίστριας και ιδρυτικού μέλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Δέσποινας Κουτσούμπα, όπως και τις έντονες αντιδράσεις εναντίον συγκεκριμένων … «επαναστατικών κύκλων» του κλάδου τους από πολλούς εφόρους αρχαιοτήτων, πριν από λίγο καιρό.
Και ξέρετε ποιο είναι το αξιοπερίεργο; Ότι η συγκεκριμένη προϊσταμένη στην Αργολίδα, ήταν εξ εκείνων που είχαν αντιδράσει στις συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις κι ήταν εξ εκείνων που είχαν υπογράψει το υπόμνημα διαμαρτυρίας προς τους συνδικαλιστές, που ανέφερε μεταξύ άλλων, ότι «ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων έχει παύσει να λειτουργεί ως συνδικαλιστικό όργανο των υπηρετούντων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία μελών του, έχει μετατραπεί σε εργαλείο κομματικών τακτικισμών και επιδίδεται σε δράσεις που υπαγορεύονται αποκλειστικά από τις πολιτικές αλλά και προσωπικές εμμονές των μελών του Δ.Σ. του» .
Όπως και νάναι, αυτή η ιστορία καταδεικνύει για μια ακόμη φορά, ότι το δημόσιο αποτελεί καλή κρυψώνα ανθρώπων που αντί να βρίσκονται στην υπηρεσία των πολιτών και του κράτους, προτιμούν ένα αέναο ραχάτι που ενίοτε ξεπερνά κάθε όριο ανευθυνότητας. Μονιμότητα γαρ…
Κι όμως, σε μια χώρα που προσφάτως είχε χρεοκοπήσει, θα έπρεπε να κυριαρχεί η λογική, ότι η εργασία στο δημόσιο οφείλει ν’ αποτελεί εργασία υψηλότατων απαιτήσεων. Τόσο από τις κυβερνήσεις, όσο και από τους πολίτες. Μα εμείς, οι… εξυπνότεροι του πλανήτη, έχουμε καταστήσει την εργασία στο δημόσιο μια απασχόληση (;;) χωρίς απαιτήσεις κι ουσιαστικές ευθύνες. Η μόνη απαίτηση που υπάρχει είναι των δημοσίων υπαλλήλων για τα…δικαιώματα τους…
Κάπως έτσι, δίπλα στα χλωρά, στοιβάζονται τόνοι ξερών… Κι έτσι, ουδείς απαλλάσσεται από τα δεύτερα…
Άρα, γιατί να καθαρίσει τα κτίρια και τα αρχαία η έφορος στην Αργολίδα; Χώρια που μπορεί να ακούσουμε και για καμιά απεργία και κλείσιμο των αρχαιολογικών χώρων, επειδή η υπουργός… μάλωσε την υπεύθυνη…
