Ασκήθηκαν, λοιπόν, διώξεις εναντίον εκείνων που ήταν στην ηγεσία δημοσίων υπηρεσιών που είχαν άμεση σχέση με το αποτέλεσμα εκείνης της αποφράδας νύχτας, που χάθηκαν 100 άνθρωποι στο Μάτι. Κι εκατοντάδες άλλοι, ακόμη προσπαθούν να γιατρέψουν πληγές του σώματος και της ψυχής τους. Και χιλιάδες περιουσίες που χάθηκαν…
Παρά το γεγονός –απορίας άξιο- ότι για τον θάνατο 100 ανθρώπων δεν υπάρχει κακουργηματική κατηγορία αλλά μόνο σε βαθμό πλημμελήματος, η εξέλιξη αυτή αναδύει στην επιφάνεια κι άλλες πτυχές. Όπως, επί παραδείγματι, την έλλειψη ανάληψης πολιτικής ευθύνης. Όποιος αναλαμβάνει πολιτική ευθύνη οφείλει να παραιτείται! Τελεία και παύλα. Αυτό επιτάσσει η πολιτική ηθική. Η Ρένα Δούρου, όχι μόνο δεν ανέλαβε πολιτική ευθύνη, όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά μας είπε ότι…έτυχε στραβή στη βάρδια της και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι… Οι παλιοί…
Η Ρένα Δούρου μας έχει πει, επίσης, ότι δεν ήταν πυροσβέστης ούτε αστυνομικός για να αντιμετωπίσει την φρικαλέα πυρκαγιά στο Μάτι.
Όμως, ούτε ο υπουργός Μεταφορών της Αιγύπτου ήταν μηχανικός ή συντηρητής του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας του. Κι όμως αυτός ο Αφρικανός είχε την ευθιξία να παραιτηθεί μόλις έγινε, πριν δέκα ημέρες περίπου, ο εκτροχιασμός τρένου στο Κάιρο και σκοτώθηκαν 25 άνθρωποι. Κι όχι μόνο παραιτήθηκε αλλά δεν τόλμησε μπροστά στους νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες να ισχυριστεί ότι έφταιγαν οι προκάτοχοί του για την κατάσταση της σιδηροδρομικής γραμμής, την ελλιπή συντήρηση ή την παλαιότητα των τρένων.
Κι η πολιτική ευθύνη είναι θέμα συνείδησης, θέμα προσωπικής ηθικής. Ακόμη κι αν είσαι άτυχος και υπάρξει «η στραβή στη βάρδιά» σου.
Είναι και κάτι ακόμη.
Εκείνο το βράδυ της φρίκης, όταν οι δημοσιογράφοι κι οι κάτοικοι στο Μάτι ήξεραν για καρβουνιασμένα πτώματα, η Ρένα Δούρου συμμετείχε στην παράσταση Τσίπρα, αρχηγών Σωμάτων και διαφόρων άλλων υπουργών, στον θάλαμο επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής. Τότε που μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, έκαναν ότι δεν ήξεραν κι ο Αλέξης Τσίπρας δήθεν ρωτούσε με αγωνία «τι ώρα θα πετάξουν τα Καναντέρ»!!! Ούτε για αυτό ανέλαβε πολιτική ευθύνη απέναντι στην κοινωνία. Κάτι που έκανε μεν ο πρωθυπουργός, αργότερα, στο υπουργικό συμβούλιο, αλλά κατά το ήμισυ. Αφού, όπως αναφέρει ο κορυφαίος Συνταγματολόγος Δ. Τσάτσος «…ο καταλογισμός πολιτικής ευθύνης σε μέλος της Κυβέρνησης ή στην κυβέρνηση συλλογικά, είτε η ομολογία πολιτικής ευθύνης, συνεπάγεται την πτώση, την παραίτηση της κυβέρνησης, όπως ως νομική υποχρέωση προκύπτει από το άρθρο 85 του Συντάγματος»…
Να πούμε και κάτι ακόμη.
Δε γίνεται να μη σχολιάσουμε τη φράση της Ρένας Δούρου «…Τις πρώτες ώρες βρήκαν όλοι τον ένοχο, μια γυναίκα, εμένα…»…
Τι θέλει να μας πει εδώ η κυρία Δούρου;
Ότι αποτέλεσε αποδιοπομπαίο τράγο λόγω του φύλου της;
Ότι αποτελεί η ίδια θύμα της κακούργας κοινωνίας;
Ότι θεώρησαν ότι είναι αδύναμη λόγω του φύλου της και της έριξαν ευθύνη;
Πόσο ντροπιαστικό; Πόσο αναξιοπρεπές; Και πόσο προσβλητικό για όλες τις γυναίκες;
Πόσο μπορεί να εμπαίζεται πια η νοημοσύνη της κοινωνίας; Πόσο;
Είναι κατανοητό κατά κάποιο τρόπο, ότι η Ρένα Δούρου να επιθυμεί να περισώσει την πολιτική της καριέρα. Την οποία φανταζόταν πολύ μεγάλη και μέσω συντρόφων, κύκλων και… τετραγώνων καλλιεργούσε την αντίληψη ότι εκείνη θα είναι η επόμενη ημέρα του ΣΥΡΙΖΑ στην μετά Τσίπρα εποχή.
Δεν ξέρω καν αν αυτή η πολιτική καριέρα σώζεται όταν είναι ταυτισμένη με 100 νεκρούς στο Μάτι και 24 στη Μάνδρα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι εγώ, εσείς, οι περισσότεροι εξ ημών, όχι μόνο θα είχαμε παραιτηθεί αλλά δεν θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε ήσυχοι …
Αλλά εμείς όλοι, προφανώς δεν διαθέτουμε το ηθικό πλεονέκτημα μιας Αριστερής ή της Αριστεράς γενικότερα…
