Χθες 14 Φεβρουαρίου ημέρα των ερωτευμένων, λες και αυτός που αγαπάει περιμένει αυτή τη μέρα για να δείξει τον έρωτά του, τον νταλγκά του που λένε οι παλιοί…
Εν πάση περιπτώσει όμως, αφού οι πολλοί επιθυμούν αυτή την μέρα να πιστοποιήσουν το ερωτιλίκι τους στην καλή τους ή στον καλό τους, είθισται να προσφέρουν άνθη και αρώματα. Αυτή τη μέρα εμάς αντί να μας φουντώσει ο νταλγκάς, όπως ήθελε το έθιμο, αντιθέτως μας έπιασε μια ακαταμάχητη λιγούρα, έτσι όπως τις ανυπόμονες γκαστρωμένες, να απολαύσουμε από ένα χοιρινό γύρο με πατατούλες και με ολίγο αλάτι.
Περί 9η ώρα μ.μ. μεταβαίνουμε εγώ και ένας φίλος στην Αλεξάνδρεια και πάμε στο πρώτο γυράδικο. Εκεί μας πληροφορούν ότι εδώ και αρκετή ώρα τους τελείωσε. Εμείς όμως πεισμωμένοι και άκρατα λιγουριασμένοι πήραμε κυριολεκτικά σβάρνα όλα τα γυράδικα της Αλεξάνδρειας, αλλά από όλα παίρναμε την ίδια απάντηση: «εδώ και ώρα μας τελείωσε». Τι συνέβη εδώ ρε παιδιά; Με ανταλλαγή χοιρινού γύρου προέβησαν στα διαπιστευτήρια της καψούρας; Και εκεί που η απογοήτευση ήταν στο ζενίθ ένα γυράδικο μας είπε ότι έχει κοτίσιο γύρο και εμείς ένεκεν της πείνας και της απογοήτευσης τον δεχθήκαμε σιωπηρά…
Και τρώγοντας τον γύρο από κότα σκεφτόμουν: «Σήμερα οι ερωτευμένοι έπεσαν με τα μούτρα στον χοιρινό γύρο ξεχνώντας τα λουλούδια και τα αρώματα. Θα ήταν καλή ιδέα από εδώ και πέρα να καθιερωθεί ως σύμβολο των ερωτευμένων και κατά το λαϊκόν πάσας καψούρας για την περιοχή μας ο… χοιρινός γύρος».
Άντε και του χρόνου…
