Στις 18 του μήνα συμπληρώνονται 11 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα καλλιτέχνη Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής και το χέρι του Γιώργου Ρουπακιά.
Η εβδομάδα του Παύλου έχει πορείες και συναυλίες, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ.
Όμως η εβδομάδα που ξεκινάει είναι η εβδομάδα που η «φωτισμένη» πλούσια Γερμανία, αυτή που μας κούναγε το δάχτυλο, που μας λοιδόρησε όσο δεν έπαιρνε προκειμένου να αντιμετωπίσει την νίκη της ακροδεξιάς «γύρισε πλευρό» και άλλαξε την μεταναστευτική πολιτική όσο πιο δεξιά τα σοσιαλιστικά αντανακλαστικά της επιτρέπουν.
Γύρισε ο ακροδεξιός Ορμπάν και της έδωσε τα συχαρίκια του και όπως καταλαβαίνεις όλοι πια αρχίζουν να κλείνουν το μάτι στα ακροδεξιά αισθήματα των ψηφοφόρων τους γιατί τους ανησυχεί η άνοδος της κανονικής ακροδεξιάς.
Βεβαίως η άνοδος της ακροδεξιάς δεν ήρθε τυχαία. Ούτε στη Γερμανία, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ιταλία, ούτε στην Αυστρία… οι ακροδεξιοί δεν ανέβηκαν τυχαία.
Η οικονομική ανέχεια που καλλιεργείται, χρόνια τώρα, υπέρ των πολυεθνικών, τραπεζών και λοιπών ευαγών συνομιλητών των πρωθυπουργών, προέδρων, βουλευτών και ευρωβουλευτών που έχουν ξεχάσει τα άγχη και τις ανάγκες των απλών ανθρώπων, όπως είμαστε όσοι ζούμε από τη δουλειά μας – οι τυχεροί που την έχουμε – αυτή είναι η βασική αιτία για το ξύπνημα του φιδιού.
Η δολοφονία του Φύσσα είναι ένας σταθμός στην ιστορία μας. Το ξεδόντιασμα του ακροδεξιού τέρατος είναι χρέος μας. Δικό μας αλλά και όσων, υποτίθεται ορκίστηκαν να μας υπηρετούν. Και αυτοί που έχουν την εξουσία δεν είναι σχολιαστές να γράφουν τσιτάτα και ατάκες. Έργα για τη στήριξη του λαού χρειάζονται.
Γιάννης Καφάτος
