Μια αδιαμφισβήτητη διαπίστωση πέριξ του δημόσιου τομέα και των εταιρειών του, είναι αυτή που «λέει» ότι το επίπεδο γνώσεων των εργαζομένων υπολείπεται πολύ του ιδιωτικού τομέα και των σύγχρονων αναγκών. Αυτό έγινε ορατό αρχικά όταν ιδιωτικοποιήθηκε ο ΟΤΕ, γίνεται και τώρα στη ΔΕΗ, όπου σημαντική μερίδα εργαζομένων της είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαν να επιβιώσουν στην ελεύθερη αγορά. Μάλιστα, η ορατή δυσκολία προσαρμογής των παλιών εργαζομένων, σε συνδυασμό με την πολυπλοκότητα θέσεων και διευθύνσεων, προκαλεί στην επιχείρηση ασφυξία παραγωγής εποικοδομητικής εργασίας. Θέσεις, μόνο και μόνο για καρέκλες, αξιώματα και φυσικά τα ανάλογα επιδόματα… Παντού τα πάντα…
Στον ΟΣΕ, πρόσφατες έρευνες ανέφεραν ότι οι εργαζόμενοι αποτελούν γερασμένο δυναμικό. Αν σ’ αυτό προσθέσει κάποιος τις παθογένειες δεκαετιών, κατανοεί κάποιος για ποιον λόγο ο πολίτης βρίσκεται εκτεθειμένος σε πλήθος απειλών κι ανεπαρκειών.
Κατανοώ ότι κάποιοι θα ισχυριστούν ότι ρίχνουμε βάρη κι ευθύνες στους εργαζομένους για τη θλιβερή τραγωδία. Εν πολλοίς, ας μιλάμε ξεκάθαρα, έχουν ευθύνες. Μπορεί να λένε ότι είχαν προειδοποιήσει, μα ουσιαστικά δεν έκαναν κάτι περισσότερο. Δηλαδή, δεν σταμάτησαν τα τρένα, ισχυριζόμενοι ότι οδηγούν τον κόσμο στο θάνατο.
Δεν είναι μόνο τα ψηφιακά άλματα που αδυνατούν να παρακολουθήσουν, δεν είναι μόνο η τεχνητή νοημοσύνη που τους είναι άγνωστη, δεν είναι μόνο η άγνοια τεχνολογίας, είναι και το δημοσιοϋπαλληλικό ραχάτι. Αν προσθέσουμε και τις δομές από την εποχή του Τρικούπη, τα συμφέροντα και ξανά τα συμφέροντα, δημιουργείται ένα εκρηκτικό παζλ … Αν πήγαινε κάποιος να απολύσει τον όποιο ανεπαρκή σταθμάρχη ή κλειδούχο ή οποιονδήποτε άλλον, μια επαναστατική φούντωση και μια φλόγα αδικίας θα καταλάμβανε τους συναδέλφους του και την κοινωνία. Δεν είναι έτσι; Δεν ισχύει, ότι δίπλα στα άλματα του Πιερρακάκη, στην ψηφιακή μετάβαση και στις εκατομμύρια συναλλαγές, σέρνεται η Ελλάδα που λέει… «έλα μωρέ»… «πάμε κι όπου βγει»;
Θυμάμαι, το βράδυ που το «Εξπρές Σάμινα» πήγε πριν 23 χρόνια και κτύπησε επάνω στις βραχονησίδες Πόρτες», στην Πάρο, παίρνοντας στο βυθό 82 ανθρώπους! Βαρύ ανθρώπινο λάθος, εγκληματική αμέλεια που κανένα σύστημα ασφαλείας διόρθωσε. Τότε ήταν που ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είχε εκστομίσει τη φράση που αποτύπωνε κυνικά την αλήθεια: «Αυτή είναι η Ελλάδα»!
Ναι, αυτή είναι η Ελλάδα και σήμερα. Ειδικά πέριξ του δημοσίου. Όποιος επιχειρήσει να γιατρέψει πληγές που δημιουργεί το κράτος και το πελατειακό σύστημα, εξαφανίζεται από τον χάρτη. Κι όσοι γνωρίζουν ισχυρίζονται ότι ο ΟΣΕ αποτελεί κορυφαίο κομμάτι του βούρκου πέριξ του ελληνικού δημοσίου. Διαφθορά, εργολάβοι που παίρνουν έργα και μετά πτωχεύουν, εργολαβίες από τον έναν στον άλλο, συμβάσεις που λαμβάνουν πολυετείς παρατάσεις, κακοδιαχείριση, σπατάλη, ανευθυνότητα. Ας μη ξεχνάμε ότι την ώρα που η κρίση σφιχταγκάλιαζε τη χώρα, 2008-2010, για κάθε ευρώ που είχε έσοδο ο ΟΣΕ, δαπανούσε 9.5!!! Κι όμως δεν τον έκλεισε κανένας. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ έλεγε «όχι» στην πώλησή του αντί 350 εκ. ευρώ για να τον πωλήσει ο ίδιος… 45!
Κρατικός βούρκος, συνολικού ετήσιου κόστους 97 δις!!!
Κράτος αυθαίρετο! Όλα στον αέρα!
Βενζινάδικα σε ισόγεια πολυκατοικιών! Εργοστάσια μέσα σε πολυκατοικίες. Κανόνες ασφαλείας υπαρκτοί, μα χωρίς καν ελέγχους κι ασκήσεις. Δρόμοι με μικρά και ενίοτε φονικά όρια ταχύτητας… από το …1970. Εθνικοί δρόμοι χωρίς εναλλακτικές διαδρομές! Δρόμοι στους οποίους σκοτώνεται ετησίως μια κωμόπολη! Μαγαζιά εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων χωρίς ορατές εξόδους ασφαλείας. Μηχανάκια χωμένα ανάμεσα σ’ αυτοκίνητα και λωρίδες κυκλοφορίας, μ’ αναβάτες λες και κάνουν ασκήσεις ακριβείας με τον θάνατο. Ουδείς ελέγχει. Κράτος αυθαίρετο με ανεύθυνους υπαλλήλους που δεν έχουν ποτέ αρμοδιότητες….
Ως επίλογο αυτών των σκέψεων, πρέπει να (ξανά) εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου –νομίζω και όλων μας- προς τους γιατρούς. Αυτούς που έδειξαν πάλι πρωτοφανή ανθρωπιά κι αλληλεγγύη. Κι ας αμείβονται με λιγότερα χρήματα από ένα σταθμάρχη με μοναδικό εφόδιο ένα απολυτηρίου Λυκείου…
