Γίνονται σημαντικές ανακατατάξεις στην πολιτική καρδιά της Δύσης. Στις ΗΠΑ, Βρετανία και πιθανότατες αλλαγές σε Γαλλία, Ιταλία κ.ά. Άξονες αλλαγής είναι: η ριζική καταδίκη της «πολιτικής ορθότητας», η φροντίδα της καρδιάς της κοινωνίας, δηλ. αστικά και μεσο-αστικά στρώματα και γενικά η ταλαιπωρούμενη μεσαία τάξη, κι όχι οι αυτο-αποκαλούμενες «θυματοποιημένες» μειονότητες κι η αγνόηση των κραυγών των κάθε είδους κοινωνικών ελίτ.
Σημαντικές μεταβολές σε προσανατολισμούς αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Συνεργασία με Ρωσία, ξεκάθαρες κουβέντες με παραδοσιακούς συμμάχους κι αποσαφήνιση θέσεων τελικής αντιπαράθεσης απέναντι στο μαχητικό Ισλάμ.
Με τη Ρωσία οι καλές προοπτικές είναι η σιωπηρή αναγνώριση μιας ντε φάκτο προσάρτησης της Κριμαίας, η ανάκληση των οικονομικών κυρώσεων εναντίον της, η συμφωνία για ματαίωση κάθε παραπέρα επέκτασης του ΝΑΤΟ και στενότερη συνεργασία στη Συρία και σε ζητήματα ισλαμικής απειλής. Σε ανταπόδοση η Ρωσία θα σταματήσει την ένταση στο Ντονμπάς της Ουκρανίας και θα χαμηλώσει ριζικά τους τόνους στη Βαλτική και γύρω από το Καλίνινγκραντ. Η επιλογή του Στρατηγού Φλιντ για τη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας και της ανάθεσης στον Χ. Κίσινγκερ μεσολαβητικών ρόλων (σύμφωνα και με πληροφορίες των Financial Times) επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις αυτές.
Με τους συμμάχους της η Αμερική θα δείξει πως δεν είναι «αγαθιάρα» (pushover). Πολλές σκληρές τους κουβέντες θα πρέπει να συνοδεύονται και με βαθύτερο μακροβούτι στα πορτοφόλια τους. Δεν θα συρθούν οι ΗΠΑ σε μικρούς η μεγάλους πολέμους σε απομακρυσμένα μέρη του κόσμου (αυτό ενδεχόμενα να αφορά και την περιοχή μας) αν δεν διακυβεύονται ζωτικά της συμφέροντα. Τέρμα οι ενστάσεις για αντιπαθή καθεστώτα και οι διεθνείς κρίσεις για ατομικά δικαιώματα. Εξίσου και οι διεθνείς αναμίξεις σε ζητήματα μετανάστευσης και ρητορικής για πρόσφυγες, όταν τα ζητήματα αφορούν στην ουσία μετακινήσεις για οικονομικούς λόγους.
Η πολιτική ορθότητα έχει πλέον πλημμυρίσει το ζήτημα της μετανάστευσης. Χώρες όπως η Ελλάδα έχουν αφεθεί στην τύχη τους από όλους, στην οποία την ίδια όμως στιγμή εκ τους ασφαλούς ασκούν κριτική για καταστάσεις και χειρισμούς. Η επικείμενη αλλαγή στο ζήτημα της αντιμετώπισης του μαχητικού Ισλάμ αναπόφευκτα θα έχει συνέπειες –και σοβαρότατες μάλιστα– στο μεταναστευτικό.
Πιθανότατα ο δυτικός κόσμος στη μεγάλη του πλειοψηφία θα αρχίσει να βλέπει την κατακλυσμική ροή εκατοντάδων χιλιάδων –νεαρών κατά βάση– μουσουλμάνων όχι σαν ζήτημα ανθρωπισμού, αλλά γι’ αυτό που είναι –μια επιθετική κίνηση ενός νεαρού ακόμη και δυναμικά βίαιου θρησκευτικού δόγματος. Το ίδιο το Κοράνι περιέχει 93 στίχους όπου περιγράφει την επεκτατική «φυγή» (Hijrah) σαν υποχρέωση των μουσουλμάνων σε ανάμνηση της μετακίνησης του Προφήτη από τη Μεντίνα πίσω στη Μέκκα. Ένα γεγονός μάλιστα που σηματοδοτεί την εκκίνηση του ισλαμικού ημερολογίου. Κι αρχίζουν τις βίαιες αναφορές τους το Κοράνι και τα Χαντίντ.
Πολιτικοί ηγέτες στη Δύση που αντιμετωπίζουν τη βία του Ισλάμ καθησυχαστικά, πως αυτό δήθεν «δεν είναι το Ισλάμ», εγκληματούν. Πώς ξέρουν κάτι τέτοιο; Έχουν διαβάσει τη Σαρία; Γνωρίζουν τα Χαντίντ (ισλαμικές παραδόσεις); Το Ισλάμ δεν είναι μια θρησκεία ειρήνης όταν βλέπει ολόκληρο τον μη μουσουλμανικό κόσμο σαν Οίκο του Πολέμου. Σαν αντικείμενο δηλ μελλοντικής βίαιης κατάκτησης. Είναι μια θρησκεία που στην καθημερινή της εκδοχή δέχεται τους ακρωτηριασμούς, τους αποκεφαλισμούς, την περιφρόνηση και τη βία κατά των γυναικών σαν φυσικό ενδεχόμενο. Όταν όλοι σχεδόν οι τρομοκράτες τα τελευταία χρόνια είναι ισλαμιστές, πώς μπορούμε να είμαστε καθησυχαστικοί γι’ αυτά που όλοι βλέπουμε; Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες. Εύκολα όμως παρασύρονται από τις διδασκαλίες μουλάδων που μεταφέρουν μηνύματα ενδημικής βίας του Ισλάμ. Μιας θρησκείας που ευαγγελίζεται την καταπίεση (Ισλάμ σημαίνει «υποταγή») και που είναι και στη θεωρία αλλά και στην πράξη ασύμβατη με τη Δημοκρατία. Οι θεωρητικοί της τζιχάντ επιμένουν πως δεν μπορεί να υπάρξει πιστός μουσουλμάνος που να είναι δημοκράτης.
Είναι αλήθεια πως οι πολυθεϊστές Χριστιανοί και Εβραίοι (άνθρωποι του βιβλίου, όπως αποκαλούνται) γίνονται ανεκτοί. Αλλά σαν υποδεέστεροι (Ντιμμις) υποταγμένοι στην ανωτερότητα των μουσουλμάνων. Οφείλουν να πληρώνουν φόρους σε αυτούς και να ασκούν δικαιώματα που αυτοί τους έχουν παραχωρήσει κι όπως εκείνοι θέλουν. Στα δικαστήρια η φωνή τους δεν έχει την ίδια αξία με των πιστών και μπορούν να έχουν ναούς (δίχως βέβαια καμπάνες) εφόσον εκείνοι τους το επιτρέπουν. Όλοι οι άλλοι (πολυθεϊστές, κατά το Κοράνι) έχουν δυο μόνο επιλογές: προσηλυτισμός ή θάνατος. Σε αυτούς υπάγονται και οι άλλες, πλην Σουνιτών, εκδοχές του Ισλάμ δηλ. Σιίτες, Αλεβίτες κ.ά. –όπως εξ αλλού και οι κομμουνιστές.
Στην Ελλάδα, ζούμε ζωντανά το πρόβλημα. Άσχετα αν κάτω από την πίεση της πολιτικής ορθότητας επιδιώκουμε να το κρύψουμε. Το θέμα είναι πως οι μουσουλμάνοι δεν ενσωματώνονται ομαλά σε μια κοινωνία. Βλέπουμε τα αποτελέσματα στο Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Βρετανία (μεταξύ άλλων, μουσουλμάνος δήμαρχος στο Λονδίνο) και τελευταία στη Σουηδία και τη Γερμανία. Γιατί να ανοίξουμε νέες πληγές και αλλού; Κανείς από όσους φθάνουν στις ακτές μας –ανεξάρτητα από νομικούς τύπους– δεν είναι πρόσφυγας. Αφού δεν κινδυνεύει άμεσα η ζωή του. Αν κάποιες χώρες το βλέπουν διαφορετικά, ας τους παραλάβουν στο έδαφος τους. Πώς γίνεται κατά βάση νεαροί να φεύγουν κινδυνεύοντες. Σχεδόν ποτέ οι ηλικιωμένοι –οι άνω των 40 δηλ. Κι ελάχιστες γυναίκες. Και χιλιάδες παιδιά να μετακινούνται ασυνόδευτα ρισκάροντας τη ζωή τους. Πώς το επιτρέπουν, στο όνομα του Προφήτη πάντα, οι μανάδες τους;
Γιατί οι μεγάλες ροές εντάθηκαν μόνο μετά τα σχετικά κηρύγματα του ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) Αλ Μπαγκντάντι; Γιατί οι «πρόσφυγες» κινούνται προς τη Δύση κι όχι προς τις εύπορες χώρες της Αραβίας και του Κόλπου; Γιατί διακινδυνεύουν τη ζωή τους στη θάλασσα καταστρέφοντας συνάμα και τα χαρτιά τους και δεν περνούν από τα νόμιμα σημεία εισόδου (η ενδεχόμενα με καθορισμένα πλοία) όπου θα είναι ευκολότατος ο εντοπισμός οικονομικών μεταναστών; Και γιατί εμείς δεν επιλέξαμε ένα (ή και παραπάνω) ουσιαστικά ακατοίκητα νησιά για την εγκατάστασή τους; Που με χρήματα του ΟΗΕ και της Ευρώπης θα μπορούσαν να διαμορφωθούν σε χώρο ικανοποιητικής εγκατάστασης και/η προσωρινής φιλοξενίας; Από τα πράγματα τέτοιες καταστάσεις σαν τις τωρινές δεν είναι δυνατόν να συνεχισθούν. Δεν μπορεί να καταστρέφεται μια χώρα και να διαλύεται ο κοινωνικός της ιστός λόγω γεωπολιτικών αναταράξεων σε άλλες περιοχές η εξαιτίας της φτώχειας που κάπου αλλού κυριαρχεί. Αν κάποιοι άλλοι αισθάνονται φιλάνθρωποι, παραπάνω από εμάς, δεν έχουν παρά να ανοίξουν τα δικά τους σύνορα και να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη.
Μια επικείμενη συναντίληψη Ουάσιγκτον – Μόσχας για την αντιμετώπιση του Ισλάμ θα μεταβάλει οπωσδήποτε τα δεδομένα. Η κατάργηση της διάκρισης καλών και κακών ισλαμιστών σε Συρία κυρίως και Ιράκ θα ανατρέψει την κατάσταση. Και πιθανότατα θα υιοθετηθεί γενικότερα η ρωσική «τακτική Γκρόζνυ» για την αντιμετώπιση του ΙΚ. Για πολλούς η τακτική Γκρόζνυ είναι «απάνθρωπη» με πολλές παράπλευρες απώλειες. Σύμφωνα με παλαιότερα δημοσιεύματα του Δυτικού Τύπου, δήθεν ενθαρρύνει τη στρατολόγηση νέων τζιχαντιστών. Μετά όμως την εφαρμογή της σε Νταγκεστάν και Τσετσενία, εμφανίστηκε ξανά ισλαμικό πρόβλημα στην περιοχή;
Η συντριβή του ΙΚ σε συνεργασία Δύσης, Ρωσίας και μουσουλμάνων Σιιτών της περιοχής μαζί και με τους Κούρδους μαχητές Πεσμεργκά θα εξαλείψει τις ρίζες της ακατάπαυστης μεταναστευτικής ροής. Και θα αντιμετωπισθούν και οι παράγοντες (Ουαχαμπις, με στήριγμα στη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και περιοχές άλλες του Κόλπου) που αθώα σήμερα κερδίζουν εκατομμύρια από τη Δύση ενώ την ίδια ώρα απεργάζονται την ολική της καταστροφή.
Οι μετακινούμενοι πλέον μουσουλμάνοι προς την Ευρώπη θα υποχρεωθούν να αποδείξουν πως είναι πράγματι πρόσφυγες και θα πρέπει να αναγκασθούν να αποδεχθούν τις κοινωνικές και ηθικές αξίες των χωρών στις οποίες έρχονται καθώς και τον δικό τους νομικό πολιτισμό. Κανείς δεν τους φέρνει δια της βίας. Όπως και κανείς δεν τους εμποδίζει, αν δεν τους αρέσει, να γυρίσουν πίσω. Πλημμυρίδα παράνομων μετακινήσεων και διαμαρτυρίες στη συνέχεια –όπως και παραβατικές σχετικές συμπεριφορές– πως «δεν περνάνε καλά» ανήκουν στον χώρο της ψυχιατρικής –κι όχι της μεταναστευτικής πολιτικής.
Οι γειτονιές μας δεν θα μετατραπούν σε κέντρα ισλαμικής κατήχησης ούτε και θα διοικούνται από τη Σαρία. Όποιος διαφωνεί ας αναζητήσει τα αγαθά του Ουαχαμπισμου και τις πρακτικές των Σαλαφιστών στον αραβικό κόσμο ή ακόμα και σε περιοχές της Ασίας. Η Ευρώπη του πολιτισμού, της ανοχής, της ελευθερίας και της ανοιχτής κοινωνίας δεν θα βυθισθεί στο σκοτάδι προς χάριν κάποιων φανατικών και των άμυαλων θυμάτων τους. Η εποχή μας τώρα δείχνει να μπαίνει, στον τομέα αυτόν τουλάχιστον, σε ένα κλίμα αισιοδοξίας. Ας κινηθούμε όλοι ώστε να γίνει πραγματικότητα.
