Όσο περνά ο καιρός μέσα στην πανδημία, τόσο περισσότερο στενεύουν τα περιθώρια των εργαζομένων και μεγεθύνονται οι οικονομικές δυσκολίες τους. Σε πολλές περιπτώσεις ασφυκτικά. Ειδικά, νέοι άνθρωποι, με εξαιρετικές σπουδές και σπουδαία «ανοικτά» μυαλά βλέπουν το χιλιάρικο ως ένα μακρινό ή και άπιαστο όνειρο. Ασχέτως αν με το χιλιάρικο δεν ζει κάποιος, πολύ περισσότερο οικογένεια.
Άρα, μετά δέκα χρόνια κρίσης και λαθών που «έπνιξαν» την κοινωνία πιο πολύ από την ίδια την κρίση κι εκεί που όλα ίσιωναν, μας «έσκασε» ο ιός και μας δίνει και καταλαβαίνουμε. Η επιβίωση είναι δύσκολη και η Αριστερά την κάνει ακόμη πιο δύσκολη προσφέροντας δήθεν προοπτικές και ταξίματα. Προφανώς σαν αυτά του …σκισμένου μνημονίου ή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης που έταζε ακόμη και γένια στους σπανούς.
Προσέξτε: όλα τα χρόνια της δεκαετούς κρίσης πολλοί νέοι αναζήτησαν την ευκαιρία τους στο εξωτερικό. Λίγοι από αυτούς θα γυρίσουν. Όσοι γυρίσουν όμως, είναι βέβαιο ότι θα φέρουν μαζί τους επαγγελματισμό, παραστάσεις, εξωστρέφεια, που δεν θα συμβαδίζει με το μίσος που σκορπά στην κοινωνία η Αριστερά. Μίσος, μίσος ατέλειωτο για τους πάντες και τα πάντα. Βιομηχανία μίσους! Πότε δεν τους αρέσει το ένα, πότε το άλλο… Μια τα σχολεία, μια η πανδημία, μια ο … νεοφιλελευθερισμός, μια ο …φασισμός ή το… αστυνομικό κράτος… Η Αριστερά γνωρίζει καλά ότι αφού κατέπεσε η ουτοπική ιδεολογία της, δεν μπορεί να επιβιώνει παρά μόνο ασκώντας πεζοδρόμιο και σκορπίζοντας μίσος.
Φυσικά, έτσι δεν πάμε μπροστά. Μπορεί η Αριστερά να ζει στη γυάλα του εξωπραγματικού και να βρίσκεται παρασάγγας πίσω από την κοινωνία, μα όλοι μας πρέπει να δούμε το μέλλον με την απαιτούμενη ευφορία και τον προσήκοντα προγραμματισμό. Πρέπει να ξέρουμε ότι θα λειτουργήσει, χωρίς αμφιβολία, το σύνδρομο του ελατηρίου που θα εκτοξευτεί. Κι αυτό πρέπει να γίνει ορατό κι αντιληπτό από τους πάντες κι όχι μόνο από έναν περιορισμένο κύκλο ανθρώπων. Να το καρπωθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι.
Η πανδημία, σε έναν, σε δυο, σε τρεις μήνες θα πάρει την κατιούσα. Μάλιστα υπάρχει η πεποίθηση (ειδικά στην επιστημονική κοινότητα) ότι αυτό θα είχε συμβεί αν πολλοί από εμάς είχαμε επιδείξει αυτοσυγκράτηση και τηρούσαμε επακριβώς τα μέτρα της Πολιτείας. Η πανδημία, λοιπόν, θ’ αρχίσει να περιορίζεται όσο περισσότεροι εμβολιαζόμαστε κι ως κοινωνία θα γυρίσουμε πάλι στους ρυθμούς μας. Στον τουρισμό ή όπου δει ο καθένας μας. Είναι σαφές ότι δεν πρέπει να μπούμε στη νέα εποχή δηλητηριασμένοι από το μίσος που σκορπά η Αριστερά. Ας κάνουμε αυτή την Αριστερή βιομηχανία να κλείσει οριστικά κι αμετάκλητα… Κι αυτό θα γίνει με ώριμη και ουσιαστική ανάπτυξη. Δίκαιη ανάπτυξη που θα κάνει τους νέους να δουν προοπτική και ν’ απεγκλωβιστούν από την πολιτική μιζέρια της Αριστεράς με τις επιδοματικές πολιτικές και τη διασπορά οργής!
Ευχολόγια, θα πείτε. Ίσως, μα πρέπει η χώρα να πάει παρακάτω χωρίς τοξικότητα και χωρισμένη την κοινωνία.
