Την ώρα που στη χώρα μας η αριστεία βρίσκεται από την Αριστερά σε διωγμό, την ώρα που η καινοτομία βρίσκει συνεχώς κλειστές πόρτες στο ελληνικό δημόσιο που διάγει ημέρες… fax και αλληλογραφίας μέσω… ΕΛΤΑ, την ώρα που αρνούμαστε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και κάθε είδους πρόοδο, τα Ελληνόπουλα που τα βρόντηξαν και σηκώθηκαν κι έφυγαν από τον «καταραμένο» τόπο, κάνουν την υφήλιο να τους υποκλίνεται!
Μια τέτοια περίπτωση είναι η 23χρονη Πειραιώτισσα, με καταγωγή από τη Μάνη, Διάνα Βουτυράκου.
Καθηγήτρια εκπαιδευτικής ρομποτικής!
Η πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησε με το «σπαθί» της θέση κριτικής επιτροπής στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής. Κι η νεότερη που βρέθηκε ποτέ σε τέτοια θέση.
Πέρυσι κατέκτησε την πρωτιά στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ρομποτικής στην Κίνα, ενώ τα τελευταία χρόνια ακούει ανελλιπώς το όνομα της από τα μεγάφωνα πανελληνίων και διεθνών διαγωνισμών ρομποτικής, για να παραλάβει βραβεία, ως αναγνώριση των κόπων της. Πρόπερσι ίδρυσε τη Unique Minds, μη κερδοσκοπικό οργανισμό που παρέχει ακαδημαϊκό προσανατολισμό σε μαθητές Λυκείου!
Πού να ζήσει και να προκόψει αυτό το κορίτσι στο ημέτερο περιβάλλον Παιδείας και μόρφωσης; Σε ποιο Πανεπιστήμιο; Με ποια Πολιτεία; Πώς να κάνει πράξη τα όνειρά της σε μια Ελλάδα που σέρνεται μέσα σε ιδεοληψίες κι υψωμένες γροθιές … επανάστασης; Πώς να προσφέρει και με ποιες συνθήκες σ’ αυτό που ονειρεύεται; Την ρομποτική βιοϊατρική; «Για εμένα είχε πολλαπλά οφέλη, καθώς έχω τόσο εμπειρία σα μαθήτρια που έρχεται σε επαφή με την εκπαιδευτική ρομποτική, όσο και ως καθηγήτρια εκπαιδευτικής ρομποτικής στη συνέχεια», ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή της. « Σαν μαθήτρια με βοήθησε να έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και τις δυνατότητες μου, γιατί μου έμαθε να φτιάχνω ένα οργανωμένο πλάνο, να δουλεύω με συνέπεια, να μην απογοητεύομαι και τελικά να υλοποιώ μία ιδέα. Έμαθα να μη τα παρατάω στην πρώτη δυσκολία και κυρίως καλλιέργησα project management skills που μου ήταν απαραίτητα όταν ξεκίνησα τη ΜΚΟ Unique Minds».
Συνέχισε: «Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζω ακόμα και τώρα, πηγάζει από το νεαρό της ηλικίας μου. Πολλές φορές άτομα με έχουν κρίνει ως “ακατάλληλη” για μια δουλειά, λόγω ηλικίας. Οι άνθρωποι συχνά σχηματίζουν εύκολα μία άποψη για εσένα χωρίς να σε γνωρίζουν. Κάθε φορά λοιπόν που αποφασίζεις να ξεχωρίσεις κάπου (με την έννοια του να κάνεις κάτι μη συνηθισμένο για τα δεδομένα της χώρας σου), πράγμα αρκετά απλό όταν σαν γυναίκα ανήκεις στη μειονότητα του κλάδου σου, πρέπει να δεχθείς ότι εκτίθεσαι τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Για ένα 18χρονο κορίτσι όμως (όπως ήμουν όταν ξεκίνησα), που χωρίς πτυχίο μπήκε να κάνει το μάθημα της ρομποτικής, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Δεν ήταν λίγοι οι γονείς που με θεώρησαν ακατάλληλη ή που ζήτησαν να αντικατασταθώ, πριν καν ξεκινήσω να κάνω μάθημα στα παιδιά τους. Επιπλέον υπήρξαν γονείς που ζητούσαν το παιδί τους να ασχοληθεί με τη ρομποτική (ασχέτως αν το παιδί ήθελε ή όχι) και ασκούσαν πίεση για να παρέμβω σχετικά. Η ενασχόληση μου με τη ρομποτική είναι όπως ενός αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό. Καθημερινή προπόνηση, έρευνα για νέα πρότζεκτ ή βελτιώσεις όσων ήδη έχω κάνει, πολύωρη προετοιμασία της μακέτας και της παρουσίασης (video, report) που ακολουθεί. Πειθαρχία, υπευθυνότητα και οργανωτικότητα, είναι οι άμεσες επιδράσεις της συμμετοχής σε διαγωνισμούς στην προσωπική και επαγγελματική μου πορεία. Ακόμα η αυτοπεποίθηση που καλλιέργησα με βοήθησε στο πανεπιστήμιο, όταν πήγα σε καθηγητές ή σε εργαστήρια και ζήτησα να αναλάβω project ή να παρουσιάσω εργασίες σε συνέδρια. Στον αντίποδα συμφοιτητές μου με κοιτούσαν με απορία για το “θράσος» μου με την ερώτηση που άκουγα ξανά και ξανά: “Μα αφού δεν το κάνει κανείς, γιατί εσύ;”».
Τι όνειρα έχει αυτή η νέα κοπέλα;
Να δουλέψει σε μεγάλα ερευνητικά κέντρα ανά τον κόσμο, στον τομέα των ρομποτικών χειρουργικών μηχανημάτων. Στόχος της είναι να συνδράμει στη βελτίωση ενός μηχανήματος ώστε να εύχρηστο και αποδοτικό στον γιατρό, αλλά και οικονομικά πιο προσιτό ώστε κάθε πολίτης να έχει τη δυνατότητα να χειρουργηθεί με τη βοήθεια ρομπότ, αφού τα οφέλη τους έναντι της συμβατικής ανοικτής επέμβασης είναι πλέον αποδεδειγμένα.
Το όραμα της για το μέλλον είναι απλό.
Το λέει η ίδια: «θέλω να ασχολούμαι με αυτό που αγαπώ και με γεμίζει, ώστε να νιώθω χρήσιμη μέσα από τη δουλειά μου. Ο στόχος της βιοϊατρικής είναι να αντιμετωπίσει κάθε άνθρωπο ως ξεχωριστή οντότητα και να καθορίσει τη θεραπεία του. Αυτό θα γίνεται με πολλούς τρόπους: από τους βιοαισθητήρες που θα στέλνουν live-data στο γιατρό, ώστε να προσαρμόζει τη δόση φαρμάκου ενός ασθενή, μέχρι τα big data analysis μιας εικόνας που θα δείχνει την ακριβή πάθηση ενός ασθενούς. Στο κομμάτι της ρομποτικής χειρουργικής τώρα, η ποιότητα ζωής των ασθενών μετά το χειρουργείο θα βελτιώνεται , ενώ θα μειώνεται η παραμονή τους στο νοσοκομείο. Ακόμα και η ψυχολογία του ασθενούς θα βελτιώνεται, αφού οι ουλές μειώνονται σε μέγεθος ή γίνονται σε σημεία όπου δε φαίνονται εξωτερικά (πχ δια στόματος)».
Τι άλλο ονειρεύεται;
Ν’ αναπτύξει τις εξ αποστάσεως επεμβάσεις! Να μπορεί, επί παραδείγματι, ένας γιατρός από την Αμερική να καθοδηγεί ένα ρομπότ σε χειρουργείο της Κρήτης!!!
Να σταθούμε, σε μια φράση που είπε προσφάτως:
«Καλό θα είναι οι γονείς να αρχίσουν να ανοίγουν τους ορίζοντες των παιδιών και να τα βοηθούν ώστε να λαμβάνουν ερεθίσματα πέρα από τη χώρα τους»…
Μια φράση που τα λέει όλα για την Ελλάδα του σήμερα.
Τι να πούμε; Εδώ ίσως ταιριάζει πιο πολύ η σιωπή!
Κι η υπόκλιση σ’ αυτό το νέο κορίτσι.
Υπόκλιση αναγνώρισης και θαυμασμού!
