Πριν ακόμη από την ημερολογιακή έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, γράφαμε και ξαναγράφαμε για την αναγκαιότητα ύπαρξης της προληπτικής γραμμής στήριξης της οικονομίας. Η απόφαση της κυβέρνησης να μη τη ζητήσει από την Ευρώπη, είδατε πόσο ευάλωτη έχει καταστήσει την οικονομία της χώρας, αφού τα επιτόκια δανεισμού από τις αγορές έχουν εκτοξευθεί σε απαγορευτικά επίπεδα.
Γράφαμε και για την έλλειψη μιας bad bank, δηλαδή μιας τράπεζας που θα μπορούσε ν’ απορροφήσει τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών και να τις ελευθερώσει από τα βάρη. Είδατε τι συνέβη προχθές στο χρηματιστήριο με την κατακρήμνιση των μετοχών τους.
Προχθές, λοιπόν, λίγο μετά το τραπεζικό κραχ στο χρηματιστήριο, έγινε μια σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου για να αποφασιστεί ο τρόπος παρέμβασης και διαχείρισης της κυβέρνησης. Σύσκεψη αμιγώς κυβερνητική. Δεν εκλήθη καν ο επικεφαλής του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα, Γιάννης Στουρνάρας, που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα αλλά ήταν παρόντες ο Τσακαλώτος, ένας υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ κι οι πρόεδροι της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και του χρηματιστηρίου.
Προσέξτε:
Ο Στουρνάρας, από το 2015, λίγο μετά την εποχή της βαρουφακειάδας επέμενε ότι η Ελλάδα πρέπει ν’ αντλήσει περισσότερα κεφάλαια από τα διαθέσιμα 25 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ώστε να υπάρχουν σήμερα περιθώρια διαχείρισης των «κόκκινων δανείων». Ο Στουρνάρας επέμενε και για κάτι ακόμη. Ότι θα έπρεπε να δημιουργηθεί η περιβόητη bad bank, δηλαδή μια εταιρεία διαχείρισης των κόκκινων δανείων, ενός «οχήματος ειδικού σκοπού» για να προστατεύσει το τραπεζικό σύστημα.
Ουδείς τον άκουσε. Παρεμπιπτόντως, ήταν η εποχή που η πρόεδρος της Βουλής, ζητούσε επιμόνως να …προσαχθεί δια της αστυνομίας ο Στουρνάρας στη Βουλή για να καταθέσει σε μια από τις επιτροπές που είχε φτιάξει…
Προχθές, στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου κάποιοι εκ των παρευρισκομένων πρότειναν στον Ευκλείδη Τσακαλώτο να «κρατικοποιήσει» πάλι τις τράπεζες, να τις πιέσει δηλαδή για νέα αύξηση κεφαλαίου, με λεφτά που θα έβαζε το Δημόσιο. Κι εκείνος ρώτησε:
– Πού θα βρεθούν τα χρήματα που θα βάλει το δημόσιο για να προχωρήσουμε σε τέτοια ενέργεια;
– Να μας τα δώσει ο ISM…
– Ναι, αλλά αν μας τα δώσει θα μας τα δώσει με νέο μνημόνιο…
Κάπου εκεί, μπήκαν τα κεφάλια μέσα.
Οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ζουν σ’ ένα δικό τους παράλληλο σύμπαν, έξω από κάθε πραγματικότητα.
Να σας πούμε κι αυτό:
Αν η κυβέρνηση είχε ακούσει τον Στουρνάρα κι όλους τους οικονομικούς και πολιτικούς αναλυτές κι είχε δημιουργηθεί η bad bank, (δηλαδή μια εθνική εταιρεία διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων, τουτέστιν των «κόκκινων» δανείων), ίσως να μη χρειαζόταν προληπτική γραμμή στήριξης. Αφού θα είχε δημιουργηθεί ένα «εργαλείο» που θα φορτωνόταν τα «κόκκινα» δάνεια και θα επέτρεπε στις τράπεζες ν’ ανασάνουν ξεφορτώνοντας.
Το «εργαλείο» αυτό θα χρηματοδοτείτο με ποσό 5 δις ευρώ, από τα αδιάθετα ελληνικά χρήματα του Μηχανισμού Στήριξης του ΕSM. Θα ήταν το αρχικό κεφάλαιο κι αμέσως μετά αυτή η «κακή τράπεζα» θα μπορούσε να πουλήσει σε funds τα «κόκκινα» δάνεια. Και με καλύτερους όρους απ’ ότι τώρα (που τα πουλάνε κοψοχρονιά) οι τράπεζες.
Τότε, όμως, ο Στουρνάρας που το πρότεινε λοιδορήθηκε. Όπως λοιδορήθηκαν κι οι οικονομικοί αναλυτές που ανέφεραν ότι αυτό είναι αναγκαίο. Όπως έγινε πάλι πριν ένα χρόνο που το ξαναπρότειναν. Βλέπετε, η κυβέρνηση εμπιστευόταν αυτόν τον απίθανο πολιτικό σαλτιμπάγκο, τον Μοσκοβισί, επειδή συμφωνούσε μαζί της για …καθαρή έξοδο από τα μνημόνια κι… ανάκτηση της δημοσιονομικής μας ανεξαρτησίας.
Προχθές, έστω και κατόπιν εορτής αποφάσισαν να προχωρήσουν στη δημιουργία αυτής της bad bank, που θα λειτουργήσει ως φορέας διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων. Τώρα, άρχισαν τα παρακάλια (κατά τα άλλα είχαμε «καθαρή» έξοδο από τα μνημόνια) για την έγκρισή της από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Προσέξτε:
Την ίδια ώρα, η κατακόρυφη και πάλι αύξηση του επιτοκίου δανεισμού των δεκαετών ομολόγων δημιουργεί νέο προβληματισμό για πιθανούς κινδύνους αποκλεισμού της Ελλάδας από τις αγορές για μεγάλο διάστημα. Αυτός ο προβληματισμός αποτυπώνεται ήδη στις αναλύσεις εφημερίδων, διαδικτύου αλλά και σε εκθέσεις διεθνών οίκων Διατυπώνεται μάλιστα η άποψη ότι βάσει του πολιτικού και οικονομικού σκηνικού που διαμορφώνεται μετά την κατάθεση του προσχεδίου προϋπολογισμού κι ενόψει εκλογών αλλά και από τη διάθεση της κυβέρνησης να μη τηρήσει τις δεσμεύσεις της (π.χ. περικοπές συντάξεων που έχει υπογράψει), τίθενται σε κίνδυνο οι προοπτικές της Ελλάδας να ανακτήσει την πρόσβασή της στις αγορές πριν εξαντληθεί το «μαξιλάρι» ρευστότητάς της, το 2020».
Αυτά και πολλά άλλα καταδεικνύουν ότι η εικόνα της χώρας δεν είναι εικόνα χώρας που βγήκε από τα μνημόνια. Έστω και χρονικά.
Πολύ περισσότερο όταν η Μεσαία τάξη που παράγει τον όγκο του πλούτου, όχι μόνο δεν τον παράγει πια, αλλά παράγει χρέη. Άλλα τρία δις προστέθηκαν τους τελευταίους μήνες στα ήδη δυσθεώρητα 103 δις, που οφείλονται στα δημόσια ταμεία. Και από τα οποία ούτε το ένα τρίτο δεν είναι εισπράξιμα.
Η μεσαία τάξη αφαιμάζεται από φόρους κάθε είδους προκειμένου η κυβέρνηση να κάνει όχι οικονομία, αλλά πολιτική. Μαζεύει λεφτά για να παριστάνει ότι δεν έχει ανάγκη τον μηχανισμό δανεισμού της τρόικας, ώστε να πουλάει το προεκλογικό παραμύθι της εξόδου «από τα μνημόνια». Νομίζοντας, ότι «το μαξιλάρι» που μαζεύει της φτάνει για να πληρώνει τις οφειλές του δημοσίου μέχρι το 2022. Λες και η οικονομία είναι ακίνητη. Λες και δεν έχει απρόοπτα, που να την αναγκάζουν να ξοδεύει, να καλύπτει κενά, να υπερασπίζεται τα περιουσιακά της στοιχεία απέναντι στη ρευστότητα του παγκόσμιου συστήματος. Το προχτεσινό μινι κραχ στο Χρηματιστήριο είναι ένα παράδειγμα.
Την ίδια ώρα της αφαίμαξης της Μεσαίας και παραγωγικής τάξης η ίδια δεν μπορεί να δανειστεί επειδή το δυναμό της μηχανής, οι τράπεζες, δεν μπορούν να δανειστούν για να δανείσουν. Αποτέλεσμα; Η μεσαία τάξη έχει γονατίσει και δεν αποπληρώνει.
Προσέξτε και κάτι ακόμη.
Είπαμε ότι οι τράπεζες δεν μπορούν να δανειστούν. Κι έτσι είναι αφού χάθηκε η φτηνή χρηματοδότηση από την ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Κι όποιες βολιδοσκοπήσεις έγιναν στην ελεύθερη αγορά, βρήκαν επιτόκια δανεισμού της τάξης του 12%, δηλαδή απολύτως απαγορευτικά.
Προσέξτε κι αυτό: Την ίδια ώρα που η μεσαία επιχειρηματική τάξη δεν μπορεί να δανειστεί, στον εξωτερικό της ανταγωνισμό όλα λειτουργούν εύρυθμα. Έτσι, οι ελληνικές μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικές πουθενά.
Την ίδια ώρα, ο ρυθμιστής της ζωής μας, ο ρυθμιστής της καθημερινότητάς μας, αυτός που βάζει τους κανόνες ,δηλαδή το ελληνικό δημόσιο, όχι μόνο δεν παράγει πλούτο αλλά υπονομεύει και την παραγωγή του. Επειδή έτσι είναι στημένος κι επειδή έτσι βολεύονται οι πολιτικές κι οικονομικές ελίτ που θρέφονται από αυτό. Αποτέλεσμα; Συντηρούμε ένα βρυκόλακα που μας τρώει καθημερινά. Χωρίς να απολαμβάνουμε το παραμικρό. Ούτε στην Υγεία, ούτε στην Παιδεία, ούτε στην Ενέργεια, ούτε στις Συγκοινωνίες, ούτε στην ασφάλεια, ούτε στην Γεωργία… Τα πάντα λειτουργούν με απαρχαιωμένες μεθόδους. Παρ’ όλα αυτά κοστίζουν ένα σκασμό χρήματα σε όλους μας χωρίς να παράγουν ούτε καν ελάχιστη προστιθέμενη αξία. Χώρια που αυτός ο μπαταχτσής που λέγεται ελληνικό κράτος, δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του στον ιδιωτικό τομέα. Δυο μήνες πια εκτός μνημονίων κι ήδη τα χρέη του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα ξεπέρασαν τα 3 δις. Όλα αυτά, ενώ τα ξέρουμε, ενώ τα βιώνουμε, ενώ τα επισημαίνουμε όλοι μας καθημερινά, δεν θέλουμε να τα αλλάξουμε…
Έτσι, όμως, δεν πάμε πουθενά. Κι είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορούμε να συνεχίζουμε με τη σημερινή κατάσταση. Μαθηματικά κι αφού δεν παράγουμε πλούτο κι αφού δεν μπορούμε να δανειστούμε, όταν τελειώσει το μαξιλάρι των δις που έχει συγκεντρώσει η κυβέρνηση με τους αιματοβαμμένους φόρους, θα οδηγηθούμε πάλι σε ακραίες καταστάσεις. Και τότε τα μνημόνια που θα έρθουν θα μας θυμίζουν ότι αυτά που έφυγαν ήταν παιδικές χαρές… Αλλά, τότε, αυτοί οι άσχετοι, επικίνδυνοι κι ιδεοληπτικοί άνθρωποι δεν θα είναι στην εξουσία αλλά πάλι στα πεζοδρόμια…
