«Το Χρώμα της Απιστίας», Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, εκδ.Καλειδοσκόπιο.
Πάντως μια υποψία με βασανίζει ακόμα και θέλω να σ’ την εκμυστηρευτώ, εαυτέ μου αγαπημένε. Ξέρεις γιατί; Θα σου πω πριν απαντήσεις. Πιστεύω πως μόνο οι δυο μας μοιάζουμε. Μη με αποπάρεις με την πρώτη. Δώσε μου κουράγιο να βρω τη δύναμη να το διατυπώσω όπως επιθυμώ και στη συνέχεια, αν διαφωνείς μαζί μου, πες ό,τι θες. Απλώς άφησέ με να εκφράσω αυτό που μου υποδαυλίζει περίεργα ερεθίσματα σκέψης. Λοιπόν θα μ’ ακούσεις; Τι λες; Δεν σ’ ακούω καν. Δώσ’ μου ένα σήμα να καταλάβω ότι επικοινωνούμε, όποιο θες εσύ. Έλα, κάνε μου τη χάρη, αυτό που θα σου πω θα σε χαροποιήσει. Μη με απογοητεύεις. Γονατίζω εμπρός σου, για ένα νεύμα σου μόνο. Θα μου δώσεις τη χαρά που αναζητώ; Τι φοβάσαι; Αν είναι καλό, θα είναι και για τους δυο μας, αν όχι, πάλι μαζί θα το μοιραστούμε. Σύμφωνοι;
Με αυτό του το ανατρεπτικό μυθιστόρημα «Το Χρώμα της Απιστίας» ο συγγραφέας και δημοσιογράφος, Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, προκαλεί τον αναγνώστη να το διαβάσει, αναζητώντας αν πράγματι η «απιστία» έχει το δικό της χρώμα, όπως είναι ο τίτλος του βιβλίου του.
Ο Κωνσταντίνος, συγγραφέας επί χρόνια, έμαθε να βουτά την πένα του στο μελανοδοχείο των Θεών και των Δαιμόνων. Για όλους φαντάζει παρανοϊκός. Αυτός, όμως, αρνείται να κρίνει και να ερμηνεύσει τα συμβάντα της ζωής. Μ’ ένα γερό μακροβούτι στα κατάβαθα της συνείδησής του, απολαμβάνει τον έρωτα, το πάθος, την περιπέτεια, τη γνώση και τα καμώματα της μοίρας. Βιώνει την ευτυχία και την τραγωδία σαν αδελφές που εναγκαλίζονται καθημερινά στο ταξιδιάρικο μυαλό του. Μια νύχτα απιστεί απέναντι στο είδωλό του και το εγκαταλείπει. Η φυγή απ’ τη συμβιβασμένη ζωή του, φαντάζει ως η μόνη λύση. Επιλέγει τη Ρωσία των Τσάρων. Περιπλανιέται στις παγωμένες στέπες της, στα χιονισμένα τοπία της Σιβηρίας, αγαπά, αγαπιέται, βασανίζεται, δικάζεται, φυλακίζεται, ονειρεύεται και μια μέρα απελευθερώνεται. Τότε, επανασυνδέεται με το είδωλό του και δίχως ενοχές χρωματίζει την απιστία του απέναντί του…».
