Η χώρα μας είναι μικρή. Όλοι γνωρίζονται με όλους. Όλοι ξέρουν τα πάντα για όλους. Κι αν όχι τα πάντα, όλοι ξέρουν κάτι για όλους. Ειδικά στον χώρο της πολιτικής.
Ξέρουμε, επί παραδείγματι ότι ο Τσίπρας λέει ψέματα με περίσσεια ευκολία και δεν ωρίμασε ποτέ πολιτικά . Ξέρουμε ότι διαθέτει μια και μοναδική ικανότητα: Να κάνει το άσπρο μαύρο. Ξέρουμε πως με ότι καταπιάστηκε τα έκανε μούσκεμα και παρέδωσε μια Ελλάδα σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι την παρέλαβε. Ξέρουμε ότι έφερε τρίτο κι αχρείαστο μνημόνιο, υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα, έκλεισε τις τράπεζες, συρρίκνωσε συντάξεις, φόρτωνε φόρους στην μεσαία/αστική τάξη, άφησε ελεύθερα τα σύνορα της χώρας να μπαίνει ο κάθε πικραμένος, εφηύρε εθνικότητα και γλώσσα για να τα παραδώσει στους Σκοπιανούς, κρέμασε τους πολιτικούς του αντιπάλους στα μανταλάκια με έωλες κατηγορίες και τελικά αθωώθηκαν όλοι. Ξέρουμε ότι εγκαινίασε το μετρό της Θεσσαλονίκης υπό μορφή μουσαμάδων, ότι επιχείρησε να ελέγξει την είδηση και την ελευθεροτυπία με εγγυήσεις… βοσκοτόπια, ξέρουμε ότι σύντροφοί του κατάγγειλαν παρακολουθήσεις τους… Ξέρουμε τόσα και τόσα… Όπως ότι αν αναζητήσει κάποιος το λήμμα «λαϊκισμός» σε κάποιο λεξικό, θα βρει τη φωτογραφία του.
Σήμερα, κάνει τα ίδια. Δεν ωρίμασε πολιτικά παρά τις συνεχείς του ήττες. Μέχρι και την αύξηση της τιμής των καυσίμων και τον εξ αυτής εισαγόμενο πληθωρισμό, τον χρεώνει στον Μητσοτάκη. Είπαμε, είναι ικανότατος να κάνει τι άσπρο μαύρο.
Για τον Ανδρουλάκη ξέρουμε, επίσης πολλά. Ότι είναι ένας πάμπλουτος σοσιαλιστής που πριν γίνει πρόεδρος του ΠαΣοΚ αποτελούσε την προσωποποίηση του κομματικού «κομισάριου», χωρίς το παραμικρό άλλο ένσημο. Υπό αυτή την έννοια και χωρίς ποτέ να έχει πει κάτι ουσιαστικό κι ελπιδοφόρο, κατέστη ελπίδα ανανέωσης της πολιτικής ζωής. Ακατανόητο ως γεγονός, μα βρισκόμαστε στην Ελλάδα που πολλές φορές το μη ρεαλιστικό υπερισχύει κάθε ορθολογισμού και λογικής σκέψης. Μέτριας μόρφωσης, μόλις έγινε πρόεδρος του ΠαΣοΚ αρνήθηκε κάθε συγκυβέρνηση, περιφρονώντας τον βασικό κανόνα του κοινοβουλευτισμού, που είναι ο σεβασμός στην ψήφο του λαού. Ενώ κάθε φορά που μιλάει απαιτείται επεξήγηση όσων λέει.
Εξ ου κι ο Μητσοτάκης δίνει εξακολουθητικά στους ψηφοφόρους τη σιγουριά της πολιτικής σταθερότητας, την βεβαιότητα για συνεχή ανάπτυξη και αποτελεσματική διακυβέρνηση, πέραν ιδεοληψιών και λοιπών εγγενών αδυναμιών των άλλων.
Οπότε, τα διλήμματα μπαίνουν μόνα τους…
