Θα ήθελα να διερευνήσω τα αίτια που οδηγούν φανατικούς ισλαμιστές σε πράξεις αυτοκτονίας με στόχο την πρόκληση τυφλής καταστροφής σε δυτικούς κυρίως στόχους. Το φαινόμενο είναι σύνθετο, έχει σχέσεις με ιστορικά δεδομένα και ψυχολογικές καταβολές κι αναβιώνει στις ημέρες μας με αφορμή τις σύγχρονες διεθνείς εξελίξεις.
Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Εξυπακούεται πως η όποια ευρείας κλίμακας τρομοκρατική δραστηριότητα δεν περιορίζεται σε μουσουλμανικές πολιτικοθρησκευτικές ομάδες. Στην Ευρώπη, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και στην Ιαπωνία αρκετά τρομοκρατικά χτυπήματα έχουν προέλθει από πολιτικές ομάδες και απελευθερωτικά κινήματα που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με το Ισλάμ και τις δοξασίες του. Το στοιχείο που διακρίνει θεαματικά τις επιθέσεις ισλαμικών ομάδων από τα χτυπήματα άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων είναι το στοιχείο της αυτοθυσίας που χαρακτηρίζει πολλούς ισλαμιστές επιτιθέμενους.
Γιατί όμως οι μουσουλμάνοι θυσιάζονται τόσο πρόθυμα για τους στόχους των οργανώσεών τους;
Το Ισλάμ αποτελεί ένα σύστημα όχι μόνο θρησκευτικών αλλά και πολιτικών αξιών. Μια μουσουλμανική χώρα, με λίγες και συχνά αιματηρές εξαιρέσεις, ενσωματώνει και στο πολιτικό της σύστημα βασικές αρχές του θρησκευτικού της πιστεύω. Η Σαρία, ο θρησκευτικός δηλαδή νόμος, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα και της πολιτειακής της δομής. Και το Ισλάμ δεν βλέπει ιδιαίτερα ευνοϊκά τον υπόλοιπο κόσμο. Ο κόσμος χωρίζεται ανάμεσα σ’ αυτόν που ανήκει ήδη στο Ισλάμ (Νταρ αλ Ισλάμ) και στον κόσμο του Πολέμου (Νταρ αλ Χαρμπ). Τους λαούς δηλαδή εκείνους που δεν είναι ακόμη ισλαμικοί. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως λ.χ. οι Οσμανλήδες Τούρκοι, που κατέλυσαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και για λόγους φορολογικών εσόδων δεν πείραξαν τους «άπιστους» υποτελείς τους) οι μουσουλμάνοι κατακτητές στην πορεία της ιστορίας εξισλάμισαν τους πληθυσμούς που βρέθηκαν στον δρόμο τους και βίαια κατέκτησαν.
Τη λαμπρή όμως πορεία δόξας των μουσουλμανικών λαών ακολούθησε μια μακραίωνη περίοδος παρακμής και υποτέλειας. Η απογοήτευση και η οικονομική αθλιότητα της καθημερινής ζωής συγκρούεται με το μεγαλείο που εμπεριέχουν οι θρησκευτικές διδασκαλίες. Πολλοί μουσουλμάνοι αναζήτησαν, μετά τα χρόνια της αποικιοκρατίας, την παλινόρθωση του εθνικού μεγαλείου μέσα από δυναμικές κοσμικές ιδεολογίες (Παναραβισμός, Παναφρικανισμός, Σοσιαλισμός, Αδέσμευτοι). Οι προσδοκίες διαψεύσθηκαν με τις ντροπιαστικές ήττες από το Ισραήλ και τα εμφύλια ξεκληρίσματα στις χώρες του Κόλπου και στην Ινδονησία. Η ανατροπή του Σάχη στην Περσία και η ενίσχυση της Τζαμαάτ Ι Ισλαμί στο Πακιστάν, ο νικηφόρος αγώνας των φανατικών μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης με τη συνακόλουθη ανάδειξη του Ισλάμ σε βασικό στοιχείο της φυσιογνωμίας των διαδόχων χωρών της Κεντρικής Ασίας και του Νότιου Καυκάσου καθώς και τα επιτεύγματα των ισλαμικών πολιτικών δυνάμεων στο Σουδάν και στην Αλγερία έκαναν πολλούς να πιστέψουν πως η αναζητούμενη λύτρωση βρίσκεται στην αναβίωση των θρησκευτικών αξιών.
Οι κοσμικές όμως κυβερνήσεις πολλών από τις χώρες αυτές εμποδίζουν με την πολιτική τους την ισλαμική αναγέννηση. Για τους φονταμενταλιστές λοιπόν πρώτος εχθρός είναι οι «ευνούχοι» (σύμφωνα με τα λόγια συνομιλητή μου σε ισλαμική σχολή της Κουέττα του Πακιστάν) κυβερνήτες των δικών τους χωρών. Και αυτοί ακριβώς είναι οι πρώτοι στόχοι των φανατικών οπαδών του Ισλάμ. Τα γεγονότα που συγκλονίζουν το Πακιστάν, την Αίγυπτο, την Αλγερία, την Τουρκία, το Τατζικιστάν και παλαιότερα το Ουζμπεκιστάν, τη Συρία και οι παλιές συγκρούσεις μεταξύ των Ταλιμπάν και των δυνάμεων του «κοσμικότερου» Ραμπανί στο Αφγανιστάν, συνθέτουν στοιχεία αυτής της πάλης.
Επόμενος εχθρός, μετά βέβαια τους πολυθειστές (Σιίτες) η και τους άπιστους (κομμουνιστές) είναι οι εξωτερικές χριστιανικές ή άλλες δυνάμεις που στηρίζουν τους όποιους ντόπιους εχθρούς του Ισλάμ ή και που απευθείας καταπιέζουν τους πιστούς μουσουλμάνους. Στην κατηγορία αυτή υπάγονται κυρίως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, για όσα συμβαίνουν στον Καύκασο (Τσετσενία, Νταγκεστάν, Οσετία) και στην Κεντρική Ασία (Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν), όπως βέβαια και το Ισραήλ, η Ινδία και η Σερβία. Για ορισμένες κατηγορίες φανατικών μουσουλμάνων (όπως λ.χ. σε ορισμένες περιπτώσεις οι Σιίτες) η αυτοθυσία αποτελεί επιβεβαίωση της προσέγγισής τους προς το θείο. Διότι ουσιαστικά μιμούνται τον ηρωικό θάνατο του Ιμάμη Χουσεΐν (το 680 μ.Χ.) κοντά στην πόλη Καρμπάλα του σημερινού Ιράκ. Η αυτοκτονία λοιπόν γι’ αυτούς συνιστά ηθική δικαίωση και ουσιαστικό ατομικό εξαγνισμό.
Ισλαμικό μέλλον για αλλόθρησκους λοιπόν (Χριστιανούς, Εβραίους κα) σε εδάφη που κυριαρχεί η Υποταγή (αυτό σημαίνει «Ισλάμ») δεν μπορεί να υπάρξει – αισιόδοξο δηλαδή ή ρόδινο. Οφείλουν αυτό να το κατανοήσουν όλοι αυτοί που εθελοτυφλούν στην συστηματική διείσδυση των μουσουλμάνων (σύμφωνα με τα δικά τους λόγια) στα εδάφη της ευρωπαϊκής τους πατρίδας!
