Όταν προχθές το απόγευμα άκουσα για μια συναυλία στο Σύνταγμα, νόμισα ότι αφορούσε το έγκλημα με τους 104 νεκρούς στο Μάτι και τους δεκάδες εγκαυματίες. Μα δυστυχώς δεν ήταν. Παρούσα η πασιονάρια του βουνού και της επανάστασης Νατάσα Μποφίλιου, παρούσα και κάποια Ζαμάνη, ακόμη κι ένας Μητσοτάκης που τον έλεγαν Δημήτρη. Αμέσως κατάλαβα ότι οι ευαισθησία τους δεν φτάνει στο Μάτι, ούτε στα παιδιά που καρβουνιάστηκαν εκεί, την ώρα που η προοδευτική ηγεσία συγκάλυπτε συνεντευξιαζόμενη το έγκλημα.
Κι όμως, εκεί τα παιδιά πραγματικά δεν είχαν οξυγόνο. Δεν έγινε μοντάζ από άλλο δυστύχημα για να κατακλυστεί το πανελλήνιο με ένα fake σύνθημα. Εκεί οι νεκροί δεν περνάνε στα ευαίσθητα εσώψυχα της Μποφίλιου, της Κωνσταντοπούλου, των φοιτητικών συλλόγων (δηλαδή της ΚΝΕ) ή των προοδευτικών πανεπιστημιακών.
Πόση υποκρισία, ε; Πόση αναλγησία; Πόση σκληρότητα; Πόση ψευτιά; Θα λησμονούσαν το Μάτι αν τότε ήταν πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης; Θα πρότειναν διάφοροι την … Καρυστιανού για νέα πρωθυπουργό της Ελλάδας; Και γιατί την Καρυστιανού κι όχι την Αναγνώστου, την σπουδαία μάνα του Ματιού και βαριά εγκαυματία;
Τι είπατε; που λέει κι η Ζωή. Ποια είναι αυτή; Ποιος την ξέρει;
Ναι, όντως, δεν την ξέρει κανένας. Δεν την πήραν βουλευτές της Αριστεράς να την περιφέρουν στο Ευρωκοινοβούλιο. Δεν έβρισε τον Τσίπρα ή τη Δούρου. Δεν κατέβηκαν τάγματα εφόδου σε δρόμους και πλατείες της χώρας. Δεν σήκωσε ποτέ τη γροθιά. Δεν έκανε συναυλίες με εισιτήριο!! Ούτε δηλώσεις δέκα φορές την ημέρα.
Είναι μια γυναίκα, συνώνυμο της αξιοπρέπειας. Όπως η μάνα του Αξαρλιάν ή του Γιάννη Βαρή και άλλων δολοφονημένων. Είναι η γυναίκα που έμεινε τρεις (3) ολόκληρους μήνες στη ΜΕΘ, παλεύοντας για τη ζωή της. Το ίδιο και το 5 ετών αγοράκι της. Μίλησε μόνο μια φορά για το δράμα του παιδιού της και στη συνέχεια πορεύτηκε με τον πόνο της. Είχε πει χαρακτηριστικά:
«Έπεσε πάνω μου, δεν πρόλαβα να τον πιάσω εκείνη την ώρα. Έπεσε κάτω. Άρχισε να ουρλιάζει, γιατί καιγόταν η πλάτη του. Εγώ δεν κατάλαβα ότι δεν είχε βάλει τη μπλούζα κι έτσι όπως πήγα να τον πιάσω από πίσω έμπηξα τα χέρια μου μέσα στο σώμα του κι άρχισε να σκίζεται. Κι εγώ εκείνη την ώρα δεν έπρεπε να αντιδράσω σαν μαμά, δεν έπρεπε να σκεφτώ τι γίνεται. Έπρεπε να τον σηκώσω και να του πω: τρέξε! Κι αυτό κάναμε. Έβλεπα να λιώνουν τα πόδια του και δεν του είπα τίποτα ως μαμά. Γιατί αν έκανα κάτι, θα ήταν να τον πάρω αγκαλιά. Κάθε μαμά αυτό δεν θα έκανε; Θα έπαιρνε το παιδί της αγκαλιά… και δεν έπρεπε»…
Κι όμως, καμιά ευαισθησία για την εν λόγω γυναίκα/μάνα, από τους ευαίσθητους. Καμιά κάθοδος από… το βουνό της Μποφίλιου και καμιά υψωμένη γροθιά για τον πόνο της. Καμιά συμπόνοια για το δικό της Γολγοθά.
Βλέπετε, δεν δήλωσε ex cathedra, ότι είναι αλάθητη, ούτε ζήλωσε το ηθικό πλεονέκτημα κατά τας Αριστεράς γραφάς. Ούτε έβγαλε προσωπικές της δικαστικές αποφάσεις με δικούς της «θρησκευτικούς – πολιτικούς» δογματισμούς.
Γιατί να μη γίνει, λοιπόν, κι εκείνη πρωθυπουργός; Γιατί να μη φορέσει κι εκείνη φωτοστέφανο Αγίας; Γιατί δεν έγινε μια συναυλία για εκείνη, το παιδί της και τους νεκρούς που…δεν είχαν οξυγόνο; Γιατί όχι μια συναυλία, έστω και δωρεάν;
Υποκρισία του αισχίστου είδους. Του αισχίστου…
