Μέσα στον ορυμαγδό δημοσιευμάτων κι αναλύσεων για την τουρκική οικονομία και την πορεία της, που μπερδεύουν κι αποπροσανατολίζουν την δική μας κοινή γνώμη, ας προσπαθήσουμε νηφάλια να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη.
Όντως η τουρκική οικονομία βρίσκεται στη ΜΕΘ και διασωληνωμένη. Όντως η πληθωρισμός έχει προκαλέσει μείωση 50% στην αξία του χρήματος από την αρχή της χρονιάς, άρα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τα μισά τους χρήματα ή τον μισό μισθό τους. Όντως υπάρχει σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην Τουρκία. Αλλά, μέχρι εκεί.
Δηλαδή, δεν υπάρχει κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας. Υπάρχει τεράστια κρίση, αλλά όχι κατάρρευση. Άλλωστε αν η Τουρκία είχε καταρρεύσει θα βρισκόταν ήδη στα δόντια του ΔΝΤ.
Πρέπει να πούμε κι αυτό: Εμάς δεν μας εξυπηρετεί η κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας. Μπορεί να χαίρονται ή να το επιζητούν οι εγχώριοι εθνικιστές και τουρκοφάγοι, αλλά όλη αυτή η υποτίμηση της τουρκικής λίρας, καθιστά τον τουρισμό της περισσότερο ανταγωνιστικό από τον δικό μας. Πάμφθηνο! Με ότι αυτό συνεπάγεται… Επιπλέον, στην Τουρκία δραστηριοποιούνται πολλές ελληνικές επιχειρήσεις. Χώρια ότι εξάγουμε πολλά προϊόντα μας που πια μας μένουν αμανάτι.
Δεν θέλουμε λοιπόν, δεν πρέπει να θέλουμε την κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας. Όπως είπαμε, ο ένας λόγος είναι οικονομικός. Ο άλλος είναι πολιτικός κι εθνικός. Αν, δηλαδή ο Ερντογάν δημιουργήσει τεχνητή εξαγωγή κρίσης σε Αιγαίο, Μεσόγειο ή Έβρο. Το συνηθίζει άλλωστε. Το θέλουμε; Ειδικά σε μια τέτοια περίοδο, με την πανδημία στην νέα κορύφωσή της και τη μετάλλαξη «Ο» να απειλεί ακόμη κι όσα έχουν βρεθεί για την αντιμετώπιση ιού;
Πρέπει να πούμε κι αυτό: Η Τουρκία, συμφώνως με όλες τις ενδείξεις έχει αρχίσει και βιώνει την περίοδο που θα φέρει το τέλος της εποχής Ερντογάν. Ουδείς όμως γνωρίζει πότε θα συμβεί αυτό και κυρίως ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Θα είναι κάποιος εθνικιστής των άκρων; Θα είναι ο νυν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης; Θα είναι ο συνασπισμός της σημερινής αντιπολίτευσης ; Και τι θα κάνουν οι κεμαλιστές που θεωρούν παραδοσιακά ότι τα νησιά του Αιγαίου «πνίγουν» γεωστρατηγικά τη χώρα τους;
Αυτό θα φανεί.
Το βέβαιο είναι ότι σήμερα ο Ερντογάν είναι στριμωγμένος κι οι επιλογές του είναι μόνο τρεις:
- Ή αυξάνει τα επιτόκια έως και…26% (;πό 15% που είναι σήμερα), όπως ζητούν οι αγορές και υποχωρεί περίπου στο 20% ο πληθωρισμός.
- Ή αυξάνει τα επιτόκια ψεύτικα, με ένα μικρό ποσοστό από το οποίο δεν θα πληγωνόταν η πολιτική ακαμψία του απέναντι στις αγορές και θα πήγαινε… βλέποντας και κάνοντας.
- Ή επαναθερμάνει τις σχέσεις του με τη Δύση, την Αίγυπτο και το Ισραήλ, αφήνοντας στην άκρη μεγαλοϊδεατισμούς, αγορές όπλων από τη Ρωσία, απειλές και πειρατικές τακτικές.
Από αυτές τις τρεις περιπτώσεις, εμείς επ’ ουδενί θα επιθυμούσαμε την τρίτη. Ούτε με τον Ερντογάν στο τιμόνι της Τουρκίας, ούτε από κανέναν άλλο.
Άρα, καλό θα είναι να μην επιχαίρουμε με όσα συμβαίνουν στην Τουρκία. Ας μη ξεχνάμε ότι η πορεία των δυο χωρών θα έχει συνεχείς αυξομειώσεις των εντάσεων. Έτσι θα πορευόμαστε. Όλο δε και περισσότεροι νουνεχείς άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι ανάμεσά μας η πιο ιδεατή κατάσταση είναι αυτή του «μη πολέμου»…
