Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά για την αφεντιά μου η φυγή του Γιάννη Ιωαννίδη, παίρνει μαζί κι ολόκληρη τη νιότη μου. Παίρνει μαζί μια ολόκληρη δεκαετία μπάσκετ, αυτή του ’80 με τον Άρη, παίρνει μαζί τα μπινελίκια που του έσουρα όταν πήγε στον Ολυμπιακό και διαφέντευαν με τον Κόκκαλη τα πάντα. Παίρνει μαζί και τις πολιτικές συζητήσεις μας, με την απολυτότητα που τον διέκρινε…
Πουθενά δεν έβαζε νερό στο κρασί του. Σκέφτομαι ότι δεν θα το έκανε ούτε καν όταν του κτύπησε την πόρτα η άνοια.
Χρόνια και χρόνια ήταν αντίπαλος πολλών. Ήταν μεγαλοπρεπώς παθιασμένος με ότι καταπιανόταν. Ήταν ο πιο επιδραστικός άνθρωπος στο ελληνικό μπάσκετ. Έμοιαζε, ήταν άτρωτος. Λέγαμε ότι δεν θα πεθάνει ποτέ! Όχι βιολογικά, μα κυρίως με όσα άφησε πίσω. Είτε ήταν έργο, είτε στιγμιότυπα, είτε ατάκες.
Μια φορά, νομίζω στα 1994, ο Ολυμπιακός του Ιωαννίδη νίκησε μέσα στην Τουρκία την Εφές Πίλσεν, με μεγάλη διαφορά. Μόλις τέλειωσε το παιγνίδι, έξω από τα αποδυτήρια, ο κόουτς άναψε τσιγάρο. Μόλις τον είδε ο Τούρκος υπεύθυνος ασφαλείας του γηπέδου, έτρεξε και με επιτακτικό ύφος του ζήτησε να το σβήσει. Μέχρι κι ότι θα τον… βάλει φυλακή του είπε. Ο Ιωαννίδης τον κοίταξε σαν κουνούπι που θέλει το χαστούκι του και του είπε: «Εγώ μετά το σεξ, θέλω πάντοτε ένα τσιγάρο»! Όπου φύγει φύγει ο Τούρκος…
Ο Ιωαννίδης! Ο Γιάννης Ιωαννίδης! Ο άνθρωπος που κάποιοι λάτρευαν και κάποιοι άλλοι λάτρευαν να μισούν! Γεννημένος νικητής, αληθινός «μύθος». Αθυρόστομος, νευρόσπαρτο, οξύθυμος, συγκρουσιακός, ενίοτε κι αμετροεπής. Μα ικανός και παθιασμένος. Κάποτε, ο μακαρίτης Γιάννης Κυράστας μου έλεγε ότι» ο Γκάλης με τον Ιωαννίδη είναι …οι …Βουγιουκλάκηδες του μπάσκετ». Μύθοι! Ψέματα;
Καταλυτική προσωπικότητα. Κάποτε πλάκωσε στα «μπουκέτα» τον Γιώργο Σιγάλα στην άκρη του πάγκου. Δεν υπήρχε «μπινελίκι» που δεν «γλύκαινε» τους διαιτητές. Μια άλλη φορά πριν από παιγνίδι του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ, πέντε από τους παίκτες των Ρώσων πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο με στομαχικές κι εντερικές διαταραχές. Χάλασε ο κόσμος και οργίαζαν οι φήμες περί … χαλασμένων νερών, που ήπιαν στην προπόνησή τους, στο ΣΕΦ ή στο ξενοδοχείο! Ποτέ κανένας δεν έμαθε τι έγινε. Η ιστορία πάντως έγραψε ότι ο Ολυμπιακός/Ιωαννίδης νίκησαν.
Κι όμως, αυτός ο φίλος των «Αγίων» στις προπονήσεις και στους αγώνες, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που έτρεχε κάθε χρόνο στο Άγιο Όρος. Προφανώς για να τον συγχωρεί ο Εφραίμ και πρωτίστως ο Θεός!
Λάτρευε τη Θεσσαλονίκη, λάτρευε τη Χαλκιδική (Σίβηρη), λάτρευε και τη Βούλα που έμενε χρόνια. Λάτρευε να συγκρούεται, να παθιάζεται, να παίζει άμυνα, να νικά. Μισούσε την ήττα και τους κομμουνιστές. Έγραψαν την βιογραφία του ο Βασίλης Σκουντής με τον Δημήτρη Καρύδα, μα ποτέ δεν εκδόθηκε, αφού κάποιοι έβαλαν εμπόδια. Μα, θα βγει οσονούπω κι εκεί λέει απίστευτα πράγματα…
Ναι, ήταν σπουδαία μορφή. Μια κατηγορία μόνος του μέσα στις μεγάλες προσωπικότητες. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος με τα πρωταθλήματα, με τις επιτυχίες, με την εκρηκτική προσωπικότητα και τα καντάρια γνώσης… δεν πήρε ευρωπαϊκό τίτλο. Πήγε έξι φορές σε φάιναλ –φορ. Τρεις με τον Άρη (Γάνδη 1988, Μόναχο 1989, Σαραγόσα 1990), δύομε τον Ολυμπιακό (Τελ Αβίβ 1994, Σαραγόσα 1995) και μια φορά με την ΑΕΚ (Βαρκελώνη 1998), μα ποτέ δεν γύρισε με την κούπα… Κάποιοι δημοσιογράφοι μάλιστα, εξ εκείνων που έβλεπε και πάθαινε αναφυλαξία, έγραφαν με κακεντρέχεια ότι στα φάιναλ-φορ δεν σφύριζαν Έλληνες διαιτητές…
Ο Γιάννης Ιωαννίδης! Ο πρωταθλητής των καυγάδων, των συγκρούσεων αλλά και του ρεαλισμού. Κάποτε, όταν ήταν προπονητής στην Εθνική, πήγε ο Διαμαντίδης και τον ρώτησε σε ποια ομάδα να υπογράψει, αφού όλοι οι μεγάλοι έστρωναν εκατομμύρια στα πόδια του. Κι ο «ξανθός» τον προέτρεψε να πάει στον Παναθηναϊκό, επειδή ήταν η πιο οργανωμένη ομάδα εκείνη την περίοδο. Όπερ κι εγένετο… Έβαλε τη λογική και του συμφέρον του παίκτη, επάνω από την αντιπάθεια που έτρεφε για τους «πράσινους».
Ο Γιάννης Ιωαννίδης. Με τις προλήψεις, τις εμμονές και τα κωλύματα. Όταν έβλεπε μαύρη γάτα, έκανε σαν τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία «Τρίτη και 13». Μέγιστο γούρι του ήταν ο δημοσιογράφος Νίκος Παπαδογιάννης. Η ιστορία γράφηκε στη Γαλλία, όπου ο Ολυμπιακός νίκησε την Ορτέζ με μπάζερ μπίτερ του Μπέρι και το παιγνίδι περιέγραφε ο Παπαδογιάννης. Αυτό ήταν. Μόλις γύρισε η αποστολή, ο Ολυμπιακός κατέθεσε αίτημα στο Mega για να περιγράφει τα παιγνίδια του ΜΟΝΟ ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος , μα φυσικά το κανάλι αρνήθηκε. Ως γούρι, φορούσε πάντοτε το ίδιο σακάκι, το οποίο έβγαζε και ξαναφορούσε αν το παιγνίδι δεν πήγαινε καλά. Πριν κάθε παιγνίδι άναβε τσιγάρο και το έσβηνε αστραπιαία πετώντας το πίσω από τον πάγκο. Α, το πιο παράξενο γούρι του ήταν να βάζει τον οδηγό του πούλμαν να το τρακάρει, πριν από κάθε ντέρμπι.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ο άνθρωπος για τον οποίο ο Βασίλης Σκουντής έγραψε ότι συμβολίζει την εποχή της αθωότητας και (όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται) της ίντριγκας… Πόσο δίκιο έχει…
Ο Γιάννης Ιωαννίδης! Μια υπέροχη προσωπικότητα. Λάτρης της τέχνης, κυρίως της ζωγραφικής, με απίστευτης αξίας και σημαντικότητας συλλογή. Υπερηφανευόταν ότι γνώρισε τον Τσαρούχη, τον Μυταρά, τον Μόραλη κι ότι είχε πίνακές τους. Χώρια ότι πήγαινε συχνά στο Λονδίνο και συμμετείχε σε δημοπρασίες του οίκου Σόθμπις, με σπάνιους πίνακες επιφανών ζωγράφων. Μέγα πάθος του κι αυτό.
Κάπνιζε σαν φουγάρο, που λένε. Μια φορά πήγε σ’ ένα περίπτερο κοντά στο σπίτι του, η αγαπημένη του Γιούλα να του πάρει τσιγάρα. Ζήτησε ένα πακέτο «Καρέλια Σπέσιαλ». Τότε, ο περιπτεράς, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι η σύντροφος του Ιωαννίδη, της είπε: «Κορίτσι μου πως καπνίζεις αυτό το πράγμα; Μόνο εσύ κι ο παρανοϊκός ο Ιωαννίδης το μπορείτε»…
Ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ο άνθρωπος με την ψυχή … μαρούλι. Πήγαινε μόνος του σε γειτονιές της Θεσσαλονίκης και του Πειραιά και έδινε φαγητό σε αδύναμους. Έδινε χρήματα σε φτωχά παιδιά για να σπουδάζουν…
Ο Γιάννης Ιωαννίδης! Που έφτασε μια ανάσα από τον «πράσινο» πάγκο. Ήταν το καλοκαίρι του 1999, ο Παναθηναϊκός βολόδερνε κι έλυσε τη συνεργασία του με τον Σούμποτιτς. Τότε κυκλοφόρησε μια φήμη ότι ο Γιαννακόπουλος συμφώνησε με τον Ιωαννίδη. Ξέσπασε «πόλεμος» με τους οπαδούς του «τριφυλλιού» που δεν ήθελαν να τον βλέπουν ζωγραφιστό, μετά από όσα τους έκανε ως προπονητής του αιώνιου αντιπάλου. Μα ο Παύλος Γιαννακόπουλος πίστευε ότι ΜΟΝΟ με τον Ιωαννίδη θα στήσει την αυτοκρατορία που ονειρευόταν. Αδιαφορούσε ακόμη και για τις έντονες αντιρρήσεις του αδελφού του Θανάση. Μάλιστα, έβαλε τον τότε εξ απορρήτων του Τάκη Μπαλτάκο (νυν πρόεδρο της ΕΠΟ) να «εξημερώσει» τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, ενώ δυο τρεις εφημερίδες έγραφαν ήδη την είδηση: «Στα πράσινα ο Ιωαννίδης». Νέος χαμός στις «πράσινες» τάξεις, με τον ίδιο τον Μπαλτάκο να τορπιλίζει τη συνεργασία. Κι ας ήξερε ότι ήταν η πρώτη επιλογή του Παύλου Γιαννακόπουλου, μπροστά από τον ήδη τρις πρωταθλητή Ευρώπης Ομπράντοβιτς αλλά τον Σβέτισλαβ Πέσιτς… Για την ιστορία και την αλήθεια πρέπει να πούμε ότι ο Ιωαννίδης ήταν εκείνος που τελικά αρνήθηκε να καθίσει στον «πράσινο» πάγκο, ισχυριζόμενος ότι δεν θα πάει ποτέ σε ομάδα που δεν τον θέλουν όλοι.
Θα μπορούσα να γράφω για εκείνον ώρες, μέρες… Όχι μόνο όσα παρακολούθησα εκ του σύνεγγυς, αλλά κι όσα μάθαινα ή περιέγραφαν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις οι ρεπόρτερς του μπάσκετ.
Θα το κάνω, θα το κάνουμε όλοι. Άλλωστε δεν πεθαίνει αυτός ο άνθρωπος. Εδώ, δίπλα μας θα είναι, να βρίζει, να μας λέει μόνο για νίκες και να βουρκώνει όταν βλέπει ένα σπουργίτι να κρυώνει …
