«Έφυγε» χθες στα 64 χρόνια του ο Τζίμης Πανούσης.
Η καρδιά του είχε ραγίσει στις αρχές Δεκεμβρίου επάνω στη σκηνή του «Κύτταρου», ανάρρωσε, μα μόνο προσωρινά.
Ανατρεπτικός καλλιτέχνης, μη αρεστός σε συντηρητικούς μα και προοδευτικούς κύκλους είτε για την αθυροστομία του είτε για την καυστική του σάτιρα.
Άλλωστε, έμεινε στα καλλιτεχνικά και δικαστικά χρονικά η διένεξή του με τον Γιώργο Νταλάρα.
Ο Τζιμάκος γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες Μικρασιάτες.
Με τις μουσικές σκηνές απέκτησε ιδιαίτερη σχέση από τα γυμνασιακά του χρόνια, όταν έφτιαξε ένα μουσικό σχήμα, την «Χαρούμενη Κουδουνίστρα».
Ταυτοχρόνως έκανε δουλειές του ποδαριού μη μπορώντας να μπει σε καλούπια και να προσαρμόζεται σε καταστάσεις καθωσπρεπισμού. Κάπου στα 19 χρόνια του, βρήκε δουλειά σε έναν περιοδεύοντα θίασο. Έκανε τα θελήματα, έπαιζε και λίγη μουσική.
Μουσικός αυτοδίδακτος! Ότι όργανο έπαιζε, μόνος του το έψαξε, μόνος του το έμαθε.
Κάπου εκεί, οι γονείς του φροντίζουν και μπαίνει στην Εθνική Τράπεζα.
Πάει καμιά εβδομάδα στην Τράπεζα, του λένε ότι πρέπει να φορέσει κοστούμι!
Ε, αυτό ήταν. Τα βρόντηξε κι έφυγε.
Λίγο μετά, φτιάχνει τις περίφημες Μουσικές Ταξιαρχίες.
Όπου εμφανίζονται γίνεται χαμός!
Ειδικά μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Πλάκα, στο «Skylab».
Τζίμης Πανούσης σε συνθέσεις, στίχους και φωνή.
Σπύρος Πάζιος, στην κιθάρα στο συνθεσάΙζερ και στα έγχορδα.
Γιάννης Δρόλαπας, στην ηλεκτρική κιθάρα.
Βαγγέλης Βέκιος στα τύμπανα.
Δημήτρης Δασκαλοθανάσης στο μπάσο.
Λίγο καιρό μετά μπαίνει στο συγκρότημα κι ο Van Svarnas με το σαξόφωνό του.
Ο Πανούσης, αφού οι πόρτες των δισκογραφικών εταιρειών είναι ερμητικά κλειστές, κάνει κάτι πρωτότυπο για τα δεδομένα της εποχής. Κυκλοφορεί μια κασέτα με τραγούδια και σάτιρα.
Τίτλος: «Disco Tsoutsouni».
Η κασέτα πουλιόταν από πλανόδιους στους δρόμους και γινόταν ανάρπαστη.
Κάπου εκεί, στα 1982, έρχεται η ΜΙΝΟΣ και κάνει το πρώτο δίσκο των Μουσικών Ταξιαρχιών.
Κι ο πρώτος δίσκος φέρνει τους άλλους.
Το 1984 κυκλοφορεί το LP «Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν» και το 1985 το «Hard Core».
Κι έρχεται και το τέλος των Μουσικών Ταξιαρχιών. Κι ο μοναχικός δρόμος του Τζιμάκου.
Που συμπίπτει με την άνθιση της «ελεύθερης ραδιοφωνίας» και την δημιουργία χιλιάδων ραδιοφωνικών σταθμών σε όλη την Ελλάδα. Οι οποίοι αναμεταδίδουν συνεχώς το τραγούδι «Κάγκελα παντού», που συμπεριλαμβάνεται στον ομότιτλο δίσκο (1986).
Ο Τζιμάκος γίνεται πασίγνωστος εν ριπή οφθαλμού.
Όπου εμφανίζεται γίνεται λαϊκό προσκύνημα, κυρίως από την πιτσιρικαρία που έβλεπε στο πρόσωπό του έναν καλλιτέχνη εκτός στερεοτύπων και ορίων.
Το 1987 κυκλοφορεί ο τελευταίος δίσκος από την MINOS-EMI «Χημεία και Τέρατα».
Οι επόμενοι δύο δίσκοι «Δουλειές του Κεφαλιού» (1990) και «Ο Ρομπέν των Χαζών» (ζωντανή ηχογράφηση, 1992) κυκλοφορούν από την MΒΙ ενώ το «Vivere Pericolosamente» από την Warner το 1993.
Η επόμενη δισκογραφική του δουλειά κυκλοφόρησε επτά χρόνια μετά, το 2000, με τίτλο «Με Λένε Πόπη» (ζωντανή ηχογράφηση).
Κυκλοφόρησε επίσης μαζί με το περιοδικό Μετρό το 2002 το ολιγόλεπτο CD «Δείγμα Δωρεάν» με ακυκλοφόρητα τραγούδια από τις τελευταίες παραστάσεις του.
Την άνοιξη του 2015 οι Μουσικές Ταξιαρχίες επανενώθηκαν για μια σειρά εμφανίσεων στο Κύτταρο μετά από 30 χρόνια απουσίας.
Εκτός από τη μουσική o Τζίμης Πανούσης έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και λιγότερο με τον κινηματογράφο. Έχει μια δεκαπεντάχρονη ιστορία σαν ραδιοφωνικός παραγωγός στους ραδιοσταθμούς Top FM, Κανάλι 15, Ωχ FM, Flash 9.65, 88 μισό Θεσσαλονίκης, ΣΚΑΪ 100.3FM, City FM 99.5. Η τηλεοπτική εκπομπή του Κορίτσια ο Τζίμης που επρόκειτο να μεταδοθεί από την τότε ΕΤ2 το 1995 τελικά «κόπηκε», ωστόσο στιγμιότυπά της έχουν κατά καιρούς παρουσιάσει κατά τη διάρκεια τηλεοπτικών συνεντεύξεών του. Έχει εμφανιστεί έκτακτα σε τηλεοπτικές σειρές όπως οι Δέκα Μικροί Μήτσοι του Λάκη Λαζόπουλου. Στον κινηματογράφο, έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία Ο δράκουλας των Εξαρχείων (1981) του Νίκου Ζερβού μαζί με τις υπόλοιπες Μουσικές Ταξιαρχίες και έχει εμφανιστεί ως γκεστ σταρ στις ταινίες Ηνίοχος (1995) του Αλέξη Δαμιανού, Προστάτης Οικογένειας (1997) του Νίκου Περάκη και Safe Sex (1999) των Μ. Ρέππα – Θ. Παπαθανασίου. Έχουν εκδοθεί έξι βιβλία του Πανούση, κυρίως βασισμένα στις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Πρώτο ήταν το Η Ζάλη των Τάξεων (Γνώσεις, 1989) που περιέχει 40 ιστορίες ραδιοφωνικής φαντασίας που ακούστηκαν από την εκπομπή “Δούρειος Ήχος” στον Top FM την περίοδο 1988-89, ακολούθησαν τα Πικρέ, Μικρέ Μου Αράπη (Opera, 1990) που είναι μια σαπουνόπερα 22 επεισοδίων που ακούστηκε από τον “Δούρειο Ήχο” το καλοκαίρι του 1989 και Το Κυνήγι της Γκόμενας (Opera, 1992) που αποτελείται από 30 σύντομες γυναικείες βιογραφίες.
Το 1996 κυκλοφόρησε το Υγιεινή Διαστροφή (Opera), για τα 20 χρόνια της παρουσίας του, που συμπεριλαμβάνει την έκδοση σε CD του Disco Tsoutsouni και περιέχει το σύνολο των στίχων των τραγουδιών του μέχρι τότε καθώς και συνεντεύξεις, γκάλοπ κ.α. Τον Ιανουάριο του 2002 παρουσίασε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ τον “εναλλακτικό Καζαμία 2002” με τον τίτλο “Μωρόν λαβέ” ντυμένος με μαντήλα τύπου Παλαιάς Διαθήκης κρατώντας κούκλα βρέφους, τυλιγμένο με την αστερόεσσα. Στο ίδιο το αφιέρωμα φέρεται και με στολή του Άη Βασίλη με εξάρτηση Αφγανού τρομοκράτη ν΄ αναφωνεί το σύνθημα για την Καμπούλ: “Μπόμπα – τσόντα και καμπάνα” αποκαλώντας την ισλαμική μαντήλα μπούργκα «παραδοσιακό ταλιμπανιστήρι».
Αυτά, έτσι ως αποχαιρετισμό στον καλλιτέχνη που από τη μια μου έσπαγε τα νεύρα και από την άλλη με έκανε και γέλαγα με το ανατρεπτικό του χιούμορ.
Λέμε συνήθως «ουδείς αναντικατάστατος» αλλά ο Tζιμάκος στο καλλιτεχνικό είδος και ύφος που εξέφρασε ήταν και αναντικατάστατος και μοναδικός.
Θα λείψει.
Θα λείψει το πικρό χιούμορ πίσω από ήχους και λέξεις.
Θα λείψει η καθαρότητα του δρόμου του κι η ασυμβίβαστη – αντισυμβατική καλλιτεχνική του υπόσταση.
Θα λείψει επειδή τόλμησε να πει δημοσίως αυτά που όλοι γνώριζαν κι έλεγαν μεταξύ τους.
Θα λείψει επειδή ήταν ένας τίμιος λεκτικός ακτιβιστής.
Χωρίς άλλα να λέει, άλλα να εννοεί και άλλους να υπηρετεί ή να κάνει προπαγάνδα…
Δεν μας χέζεις ρε χάρε!
