Σύμφωνα με τη Θεωρία του Πολυσύμπαντος ή Θεωρία Παράλληλων Συμπάντων, δεν υπάρχει μόνο το δικό μας σύμπαν, αλλά πολλά σύμπαντα, άπειρα ή πεπερασμένα σε αριθμό, στα οποία συνολικά όλα είναι δυνατόν να συμβούν. Για την ακρίβεια, μπορεί ήδη να έχουν συμβεί ή να συμβαίνουν τώρα. Για παράδειγμα, σε ένα παράλληλο σύμπαν αυτή τη στιγμή μπορεί εγώ να διαβάζω το δικό σας άρθρο.
Πολλοί αμφισβητούν τη συγκεκριμένη θεωρία, κάποιοι άλλοι τη δέχονται, γίνεται τέλος πάντων ένας μεγάλος διάλογος στον επιστημονικό κόσμο επί τούτου, αλλά προφανώς όλοι αυτοί αγνοούν την πραγματική, απτή απόδειξη ότι τα παράλληλα σύμπαντα όντως υπάρχουν: την ελληνική Αριστερά.
Η ελληνική Αριστερά, που λέτε, ενώ έχουμε πανδημία ενός υψηλά μεταδοτικού ιού, διοργανώνει κάμπινγκ νεολαίων στο Γράμμο για να τιμήσει τον στρατιωτικό βραχίονα του ΚΚΕ κατά τον εμφύλιο, γνωστό και ως Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), και πραγματοποιεί εκδηλώσεις ιδεολογικής κατήχησης, όπως αυτή της περασμένης Κυριακής με θέμα «Η διάσωση των παιδιών από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και η συμβολή των σοσιαλιστικών χωρών».
Στο σύμπαν της Αριστεράς, βλέπετε, όχι απλά ο παρών χρόνος είναι κατάλληλος για κομματικές συγκεντρώσεις, αλλά και το παρελθόν είναι πολύ διαφορετικό από όσο το ξέρουμε όλοι οι υπόλοιποι. Ας πούμε, το παιδομάζωμα από τον ΔΣΕ και η υποχρεωτική στρατολόγηση παιδιών στο αντάρτικο του 1946-49 δεν ήταν παιδομάζωμα και υποχρεωτική στρατολόγηση, αλλά «διάσωση παιδιών».
Είναι το ίδιο σύμπαν στο οποίο το τείχος του Βερολίνου αποκαλείται «αντιφασιστικό-προστατευτικό τείχος». Έτσι τουλάχιστον το ονομάζει το ντοκιμαντέρ που πρόβαλε η ΚΝΕ σε εκδήλωσή της τον περασμένο Νοέμβριο, με τίτλο «1989-2019: 30 χρόνια από την ΄΄πτώση΄΄ του αντιφασιστικού-προστατευτικού τείχους του Βερολίνου». Στο σύμπαν που ζούμε όλοι οι άλλοι, πάντως, κανένας δεν πήδηξε το τείχος από τη Δυτική Γερμανία προς την Ανατολική για να σωθεί από το φασισμό ή να προστατευτεί από τον καπιταλισμό. Όλοι από την Ανατολική προς τη Δυτική προσπαθούσαν να μετακινηθούν…
Ας μείνουμε όμως στην πιο πρόσφατη περίπτωση και στην εκδήλωση «Η διάσωση των παιδιών από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και η συμβολή των σοσιαλιστικών χωρών» που διοργάνωσαν τρεις τοπικές οργανώσεις του ΚΚΕ. Για αυτή την εκδήλωση ο Ριζοσπάστης κάνει ιδιαίτερη αναφορά, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι «η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (σ.σ. η κυβέρνηση που δημιούργησε το ΚΚΕ κατά τον εμφύλιο, γνωστή και ως Κυβέρνηση του Βουνού) αποφάσισε να απομακρύνει τα παιδιά από τις εμπόλεμες περιοχές και να εξασφαλίσει όχι μόνο τη ζωή τους, αλλά και την ψυχική τους ηρεμία και τη στοιχειώδη φροντίδα και στοργή που χρειάζονται τα παιδιά. Αυτό αντικειμενικά δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο στις χώρες εκτός του ιμπεριαλιστικού συστήματος…» («Η διάσωση των παιδιών από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και η συμβολή των σοσιαλιστικών χωρών: Εκτενή αποσπάσματα από την κεντρική ομιλία της Κατερίνας Μιχαλιού», 25/08/2020, Ριζοσπάστης)
Σε όποιον κόσμο, πλανήτη ή σύμπαν κι αν ζει το ΚΚΕ, πουθενά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η «απομάκρυνση παιδιών από τις εμπόλεμες περιοχές» σήμαινε καταρχήν απομάκρυνση από τις οικογένειές τους με το ζόρι – η Κυβέρνηση του Βουνού αποφάσιζε άλλωστε, όχι οι γονείς, το γράφει και ο Ριζοσπάστης – και, επιπλέον, πολλά παιδιά αντί να φύγουν από τον πόλεμο εξαναγκάζονταν από τον ΔΣΕ να μπουν πιο βαθιά σε αυτόν. Αυτό το γνωρίζουμε, επειδή είναι ιστορικά τεκμηριωμένο πως τουλάχιστον ένας στους πέντε μαχητές του ΔΣΕ ήταν κάτω των 18 ετών το 1949. Κομματικές εφημερίδες μάλιστα, όπως η «Εξόρμηση», έγραφαν ανοικτά για 14 και 15 χρονών αντάρτες, ωραιοποιώντας απλά τις συνθήκες διαβίωσής τους.
Όσο για τη «συμβολή των σοσιαλιστικών χωρών», από τα ίδια τα αρχεία του ΚΚΕ έχει γίνει γνωστό ότι παιδιά, πολλά κάτω των 14 ετών, και έφηβοι από την Ελλάδα συγκεντρώνονταν σε στρατόπεδα της Ανατολικής Ευρώπης για εκπαίδευση, ώστε να σταλούν πίσω στο Γράμμο και το Βίτσι. Συνεπώς, ο ισχυρισμός ότι ο ΔΣΕ ήθελε να σώσει αθώες παιδικές ψυχές, πηγαίνει περίπατο…
Υπάρχουν και μαρτυρίες, για να είμαστε δίκαιοι, που λένε για παιδιά που μεγάλωσαν με στοργή και φροντίδα σε αυτές τις χώρες, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει κάτι ιδιαίτερα καλό για το ΚΚΕ. Λέει μόνο κάτι καλό για τις χώρες που τα αντιμετώπισαν αξιοπρεπώς. Το ΚΚΕ είχε ως κίνητρο να αναζωογονήσει τον στρατό του με νέο αίμα και να διασφαλίσει την αφοσίωση των ανταρτών και υποστηρικτών του παίρνοντας υπό τον έλεγχό του τα παιδιά τους, γιατί πολύ απλά δεν του έφταναν οι εθελοντές. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Κυβέρνησης του Βουνού, Μάρκος Βαφειάδης, γράφει προς το κόμμα ότι «…ακόμα από τα μέσα του 1947, η στρατολογία στον ΔΣΕ είχε πάρει σχεδόν ολότελα βίαιο χαραχτήρα…» («Το ΚΚΕ: Επίσημα Κείμενα», 6ος τόμος)
Από τα μέσα του 1948 και μετά, δε, ο ΔΣΕ περιήλθε σε τέτοια απελπισία, που απλά έπαιρνε με τη βία παιδιά από χωριά που είχε υπό τον έλεγχο του, χωρίς οι γονείς τους να είναι αντάρτες ή έστω υποστηρικτές του. Χαρακτηριστική είναι η προσωπική ιστορία της Ελένης Γκατζογιάννη από τη Λια Θεσπρωτίας, που έγινε και ταινία στον κινηματογράφο (Eleni, 1985).
Τώρα, κάθε Αριστερός που σέβεται τον εαυτό του σίγουρα θα έχει σοβαρές ενστάσεις για όλα τα παραπάνω… Θα μας πει για τα εγκλήματα «της άλλης πλευράς» ή για την αντικομμουνιστική υστερία της εποχής ή για τη γενικευμένη φρίκη του εμφυλίου και άλλα τέτοια δικαιολογητικά… Ίσως το πάει και παραπέρα και ισχυριστεί ότι όλα αυτά δεν συνέβησαν και δεν είναι παρά προϊόντα της καπιταλιστικής προπαγάνδας, σε αυτή την περίπτωση όμως σέβεται τόσο πολύ τον εαυτό του ως Αριστερό ιδεολόγο που ξεχνά ολότελα να σεβαστεί την Ιστορία… Υπάρχουν δυστυχώς και τέτοιοι. Το χειρότερο, ωστόσο, είναι πως προφανώς υπάρχει και τρίτη κατηγορία και είναι ο Αριστερός που όλα τα παραπάνω τα ονομάζει «διάσωση παιδιών από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας». Αυτός μάλλον δεν σέβεται τίποτα…
