Ο Τζίμυ Κάρτερ αποδείχτηκε ο καλύτερος πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά μετά το τέλος της θητείας του. Όταν εξελέγη πάντως, το 1976, η νίκη του επί του Φορντ χαρακτηρίστηκε ως μια νίκη της νηφάλιας κι ακέραιας Αμερικής, απέναντι στη φαυλοκρατία των ρεπουμπλικανών της εποχής Νίξον. Άλλωστε ο Νίξον είχε βάλει στη θέση του προέδρου τον Φορντ όταν παραιτήθηκε λόγω του Γουότεργκεϊτ , προκειμένου να εξασφαλίσει προεδρική χάρη για τις πολιτικές αλητείες του.
Είναι ο άνθρωπος που από φιστικάς στη Τζόρτζια έφτασε να γίνει ο 39ος πρόεδρος των ΗΠΑ για να επιχειρήσει ν’ ανορθώσει την αμερικανική οικονομία εν μέσω παγκόσμιας πετρελαϊκής κρίσης και της κορύφωσης του ψυχρού πολέμου. Ταυτοχρόνως, κατάφερε να επουλώσει τις τεράστιες πληγές του Βιετνάμ στην αμερικανική κοινωνία και να ανορθώσει το «ματωμένο» γόητρο της χώρας του. Είναι κι άλλα. Είναι ο άνθρωπος που μεσολάβησε για να φτάσουν η Αίγυπτος και το Ισραήλ στην ειρηνευτική συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, το 1978, και γενικά χαρακτηρίστηκε ειρηνοποιός. Για όλα αυτά και τις συνεχείς του προσπάθειες να βρίσκει ειρηνικές λύσεις σε παγκόσμιες συρράξεις και να προωθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική ανάπτυξη, πήρε μετά από σχεδόν 40 χρόνια από τη λήξη της θητείας του, το Νόμπελ Ειρήνης .
Όμως, στη θητεία του δεν έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στη αμερικανική κοινωνία. Η πετρελαϊκή κρίση «ισοπέδωσε» τη θητεία του, ο πληθωρισμός έφτασε να είναι διψήφιος, η βιομηχανία «γονάτισε» από τις υψηλότατες τιμές των καυσίμων, ενώ τα επιτόκια έφτασαν στα ύψη, άνω του 20%! Μέσα σ’ όλα αυτά στην οικονομία, του προέκυψε κι η τεράστια κρίση των ομήρων, όταν τον Νοέμβριο του 1979, ισλαμιστές πιστοί στον Χομεϊνί, εισέβαλαν στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τεχεράνη, συνέλαβαν έπιασαν ομήρους τους Αμερικανούς που ήταν μέσα, απαιτώντας για την απελευθέρωσή του, την επιστροφή του σάχη Ρεζά Παχλαβί στο Ιράν, προκειμένου να δικαστεί. Ο σάχης νοσηλευόταν εκείνη την περίοδο στις ΗΠΑ. Όταν ο Κάρτερ έστειλε αμερικανικές δυνάμεις να απελευθερώσουν τους ομήρους, Απρίλιο του 1980, σκοτώθηκαν 8 Αμερικανοί κι η επιχείρηση απέτυχε. Κάτι που χρεώθηκε ο ήδη «λαβωμένος» από την οικονομία πρόεδρος. Όπως χρεώθηκε, αδίκως όμως, και το μποϊκοτάζ της Δύσης της Δύσης στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1980, λόγω της εισβολής των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν.
Έτσι, στις εκλογές του 1980, κτύπησε το «τσουνάμι» Ρέηγκαν που εκπόρθησε άνετα από τον προεδρικό θώκο τον Κάρτερ. Ο οποίος, ανέπτυξε έκτοτε παγκόσμια δράση ανθρωπιστικών ιδεωδών και την επίλυση κρίσεων σε όλον τον κόσμο, από την Αιθιοπία και την Ερυθραία μέχρι τη Βοσνία και την Αϊτή. ΤΕίχε μάλιστα ιδρύσει και αντίστοιχο ίδρυμα στην Ατλάντα, μέσω του οποίου πήγαιναν διεθνείς παρατηρητές σε όσα σημεία του πλανήτη υπήρχαν κρίσεις.
Κάτι ακόμη: Η περίοδος στην οποία κυβέρνησε τις ΗΠΑ, χαρακτηρίστηκε κι ως περίοδος ταπεινότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν συμπαθούσε τα αυστηρά και μεγαλοπρεπή πρωτόκολλα εξουσίας, ενώ ακόμη και στην ορκωμοσία του έφτασε με τα πόδια, σπάζοντας παράδοση σχεδόν δυο αιώνων!
Πλήρης χρόνων πια, με συμπληρωμένα τα 100, έφυγε από τα εγκόσμια για να καλλιεργεί φιστίκια στους παραδείσους. Κι ακόμη κι ο Τραμπ του απέτισε φόρο τιμής, αναφέροντας ότι οι ΗΠΑ του οφείλουν ευγνωμοσύνη για όσα έκανε στη μοναδική προεδρική θητεία του (1977-1981).
