Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών με την 12χρονη κόρη μου, συνειδητοποίησα (μάλλον έντρομος) το χάος που με χωρίζει με εκείνη αναφορικά με την τεχνολογία και την ευκολία με την οποία η γενιά της την προσεγγίζει.
Όλα είχαν ξεκινήσει εδώ και δυο χρόνια όταν από την Δ’ Δημοτικού ακόμη, ζητούσε κινητό τηλέφωνο, αφού όλοι οι συμμαθητές της είχαν!
Τότε, λοιπόν, της υποσχέθηκα ότι θα πάρει κινητό τελειώνοντας το Δημοτικό με συγκεκριμένες προϋποθέσεις:
- Να τελειώσει με άριστα.
- Να πάρει ταυτοχρόνως με την αποφοίτηση της από το Δημοτικό το πτυχίο του Lower στα Αγγλικά.
- Να έχει άριστα στα Γαλλικά.
- Και να έχει χρόνους κοντά στο πανελλήνιο ρεκόρ κορασίδων στην κολύμβηση και δη στο πρόσθιο που έχει αρχίσει και ειδικεύεται.
Να σας πω την αλήθεια, νόμιζα ότι κάτι απ’ όλα δεν θα το καταφέρει κι έτσι η απόκτηση κινητού τηλεφώνου θα έπαιρνε –μικρή έστω- αναβολή.
Να μη σας τα πολυλογώ, η μικρή Αφροδίτη κατέκτησε όλους τους στόχους που της είχαν τεθεί.
Κι ήρθε, πριν τις διακοπές, και ζήτησε τα επίχειρα. Κινητό και μάλιστα συγκεκριμένο ipad και πανάκριβο. Ακόμη κι όταν της αντέτεινα ότι δεν έχω τόσα χρήματα για το τηλέφωνο που θέλει, εισέπραξα ένα μεγαλοπρεπές: «ωραία δώσε μου ότι έχεις και τα υπόλοιπα θα τα βάλω εγώ, έχω μαζέψει επειδή ήξερα ότι αυτό θα μου έλεγες»!!!!
Καλοκαίρι, λοιπόν, οιαδήποτε ώρα του 24ώρου, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, νύχτα, ο ήχος του κινητού «έσκιζε» τη σιωπή ή τους άλλους θορύβους. Ακόμη κι όταν της άφησα απλήρωτο τον λογαριασμό, βρήκε τρόπο με διάφορα άλλα τεχνολογικά τεχνάσματα να έχει πλήρη επικοινωνία με τους πάντες.
Κι εγώ προσγειώθηκα απολύτως. Συνειδητοποίησα ότι η γενιά της κόρης μου (όλα έτσι λειτουργούν) είναι μια γενιά που δεν διστάζει να πατά κουμπιά και να ψάχνει τις δυνατότητες της τεχνολογίας κι εγώ είμαι ένα θλιβερό απομεινάρι του αναλογικού κόσμου, ένας ψηφιακός ιθαγενής.
Δεν θέλω να πιστεύω ότι η τεχνολογία αφήνει χρεωστούμενα σε στιγμές ανθρώπων και τους αποστερεί πολλές μεγαλοπρεπείς στιγμές ατομικής δημιουργίας. Ίσα ίσα είμαι εξ εκείνων που εκτιμούν ότι μέσω της τεχνολογίας θα γεννηθεί ένας άλλος κόσμος με περισσότερο προσδόκιμο ζωής.
Θα απολαμβάνει αυτός ο κόσμος, όμως, τις χαρές της ζωής;
Βλέπω μικρά παιδιά κι εφήβους να είναι σκυμμένοι μανιωδώς επάνω σε κάποιες συσκευές και να παίζουν, ν’ ανταλλάσσουν μηνύματα, να μιλάνε. Δάκτυλα κινούνται μανιωδώς κι επιδέξια.
Δεν βλέπω φλερτ, δεν βλέπω έρωτα, δεν βλέπω ροζ συννεφάκια, οράματα.
Βλέπω αποξένωση, απομόνωση από την οικογένεια ((οι σημερινοί έφηβοι απλώς περιμένουν πότε οι γονείς θα φύγουν από το δωμάτιο για να μείνουν μόνο με το smartphone τους).
Και θυμήθηκα κι ένα άρθρο στους «Νew York Times», πριν ακόμη έρθω αντιμέτωπος με το πρόβλημα, που ούτε λίγο ούτε πολύ έγραφε ότι σήμερα οι έφηβοι αντικαθιστούν τα ναρκωτικά με τα smart phones τους…
Ξέροντας λοιπόν, είτε από εμπειρία ζωής είτε από το επάγγελμά μου ότι η δια ζώσης κοινωνική επαφή μειώνει τον πόνο των οιονδήποτε προβλημάτων, προβληματίζομαι σφόδρα από την αδυναμία των νέων παιδιών να «συναντηθούν».
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό, μου έλεγε ότι έχει αποφασίσει να σπουδάσει χημικός (μου το λέει από την Γ δημοτικού), εσχάτως μου πετάει κάτι ακαταλαβίστικα. Μου λέει ότι μπορεί να μη σπουδάσει χημικός αλλά …app developers ή και αναλύτρια … drones! Ψάχνοντας τι είναι αυτά, ανακάλυψα ότι στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία θεωρούνται τα επαγγέλματα του μέλλοντος κι όπως καταλαβαίνετε ένιωσα και πάλι … αναλφάβητος!
Μοιράζομαι μαζί σας το πρόβλημα που μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω μέσα στο σπίτι μου κι ομολογώ ότι τα έχω λίγο χαμένα.
Ειδικά στα αχαρτογράφητα νερά που καλούμαι να κολυμπήσω με την κόρη μου –που όπως όλα τα παιδιά που μπαίνουν στην εφηβεία- απαιτούν ειδικούς χειρισμούς…
Ουφ! Έχω δουλειά μπροστά μου… Και μεγάλη συζήτηση με την Αφροδίτη. Κι αναζήτηση νέας γνώσης…
