Ομιλία του Γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ. κ. Γ. Στεργίου στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Κύριοι Πρόεδροι,
Αξιότιμα μέλη της κυβέρνησης,
Κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Αγαπητά μέλη της Πολιτικής Επιτροπής,
Φίλες και φίλοι,
Σας καλωσορίζω στην 1η συνεδρίαση της Πολιτικής μας Επιτροπής για το 2020. Η συνεδρίαση αυτή πραγματοποιείται σε μία πολύ ενδιαφέρουσα πολιτική συγκυρία όπου είναι ολοφάνερη η σύγκρουση δύο αντιλήψεων. Του καινούργιου που ζούμε και του παλιού που απέρχεται.
Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να ξεκινήσω την ομιλία μου από το πολυδιαφημισμένο κείμενο «απολογισμού» της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 εως το 2019. Χρειάστηκαν αρκετές χιλιάδες λέξεων για να δώσουν τη δική τους εκδοχή για όσα έγιναν αλλά κυρίως για όσα δεν έγιναν παρά τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις του.
Φόρτωσαν όλες τις ευθύνες για εκείνο το πρώτο εξάμηνο του 15, στον Βαρουφάκη, ωσάν να μην υπήρχε άλλος σε εκείνη την κυβέρνηση. Μοιραία δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα στους αναγνώστες του κειμένου:
Πότε έγινε άραγε πρωθυπουργός ο κύριος Τσίπρας; Τον Ιανουάριο του 2015 ή μήπως τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους; Ή όταν πήρε διαζύγιο με τον κ. Καμμένο. Ή μήπως δεν κυβέρνησε ποτέ; Γιατί τώρα τελευταία κριτικάροντας τη Νέα Δημοκρατία μάς αραδιάζουν δεκάδες μέτρα που θα έπαιρναν, εάν ήταν κυβέρνηση…
Πέρα όμως από το αστείο της υποθέσεως η όποια αυτοκριτική τους περιορίζεται στα επουσιώδη. Δεν αποκηρύσσουν τίποτα, δεν μετανιώνουν για τίποτα.
Τις μεθόδους και τις τακτικές που χρησιμοποίησαν επικρίνουν μόνον. Δεν αγγίζουν καθόλου τις κεντρικές πολιτικές επιλογές και στοχεύσεις που σημάδεψαν και πισωγύρισαν τη χώρα. Εκεί, όλα ήταν καλώς καμωμένα.
Όσα ουτοπικά διακονούσαν πριν το 2015, στα ίδια επιμένουν και τώρα.
Δικαιούμαστε, λοιπόν, να συμπεράνουμε πως όλη κι όλη η αυτοκριτική που έκαναν συνοψίζεται στο εξής: ο ζουρνάς με τον οποίο θα χόρευαν τις αγορές το 2015, έπρεπε να είναι ηλεκτρική κιθάρα.
4,5 χρόνια εξουσίας και η όποια «ωρίμανσή» τους συνίσταται στο ότι συμφιλιώθηκαν με την ιδέα του κυβερνητισμού. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το – άνευ όρων και προϋποθέσεων – άνοιγμα του κόμματος σε συνταξιοδοτημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Εκεί αποσκοπεί και η αναφορά Τσίπρα περί «αρμών της εξουσίας».
Πόσο αλήθεια είναι όμως ότι δεν ασχολήθηκαν με τους «αρμούς» όσο ήταν στην κυβέρνηση;
– Η σκευωρία δηλαδή της Novartis που τώρα διερευνάται τι ακριβώς ήταν; Τις ωμές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη για τον στιγματισμό πολιτικών αντιπάλων πώς τις λογαριάζουν;
Φίλες και φίλοι,
Απόπειρα να σπάσουν τον αρμό στο χώρο της δικαιοσύνης ήταν, αυτό ήταν.
– Η δήλωση Πολάκη «να στείλουμε και κανέναν στη φυλακή, αλλιώς εκλογές δεν κερδίζουμε» τι ήταν;
– Ο νόμος Παππά για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα ως εγγύηση τί ήταν; Ως τί να υπολογίσουμε τον αγώνα τους να στήσουν στρατευμένο κανάλι τηλεόρασης με ανύπαρκτα όπως αποδείχθηκε χρήματα; Προσπάθεια να σπάσουν τον αρμό στην 4η εξουσία, χειραγωγώντας την ενημέρωση των πολιτών, αυτό ήταν.
– Ο διορισμός Θάνου στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, ο πόλεμος με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος τι ήταν δηλαδή; Σχέδιο να αποδομήσουν τα θεσμικά αντίβαρα στην εξουσία τους δεν ήταν;
Μα, μόλις πριν μια εβδομάδα ο προεδρικός Πολάκης δεν άσκησε κριτική στο κείμενο απολογισμού του ΣΥΡΙΖΑ γιατί, όπως υποστηρίζει, κακώς δεν ξήλωσαν τις ηγεσίες όλων των ανεξάρτητων αρχών; Η σιωπή Τσίπρα σε εκείνη την ίδια συνεδρίαση της Κεντρικής τους Επιτροπής πώς μπορεί να εκληφθεί; Ειδικά μάλιστα όταν γίνεται σε αντιδιαστολή, με την έκρηξη των κ.κ. Σκουρλέτη και Βούτση.
Κυρίες και κύριοι,
Συχνά τα πυρά μας στρέφονται στην «πέτρα που έσπασε το τζάμι» και όχι «στο χέρι που την πέταξε». Ο Πολάκης είναι η πέτρα, ο Τσίπρας, όμως, είναι το χέρι.
Αυτή η σύγκρουση στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε, ωστόσο, και μία παραδοξότητα πολύ αποκαλυπτική για την ανθρωπογεωγραφία του. Όσοι υποστηρίζουν το δήθεν άνοιγμα στη σοσιαλδημοκρατία και το μεσαίο χώρο, με πρώτο και καλύτερο τον Τσίπρα, είναι αυτοί τελικά που εισηγούνται μεθόδους και πρακτικές στον πολιτικό βίο που λίγο απέχουν από το να χαρακτηριστούν τυχοδιωκτικές. Αντίθετα, το πιο παραδοσιακό, το πιο αριστερό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να προβάλει κάποιες αντιστάσεις.
Κυρίες και κύριοι,
Σε ότι με αφορά νιώθω ότι είναι πολύ πιο ουσιαστικό για τον τόπο και την ποιότητα της δημοκρατίας μας η αντιπαράθεση επιχειρημάτων με πολιτικούς, όπως ο Σκουρλέτης και ο Βούτσης, κι ας διαφωνούμε συθέμελα μαζί τους παρά με εκείνους που επενδύουν στον καιροσκοπισμό, κάνουν την εξουσία αυτοσκοπό και λάφυρο τη νομή της.
Φίλες και φίλοι
Ας μην ψάχνουν λοιπόν την αιτία της ήττας τους στους αρμούς που άντεξαν.
Δυστυχώς για τη χώρα, αυτοί ήταν και αυτοί παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αμετανόητοι, αδιόρθωτοι και εμμονικοί.
Εμείς όμως έχουμε μια δουλειά να κάνουμε.
Το έργο της κυβέρνησης της ΝΔ είναι πλούσιο, σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις βρίσκεται ακόμα πιο μπροστά από τον σχεδιασμό που έχει γίνει. Σταθερή μας επιδίωξη άλλωστε είναι να κριθούμε από το αποτέλεσμα των επιλογών μας και όχι από τις προθέσεις μας. Και είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε.
Ξέρετε γιατί;
Η κυβέρνηση εισήγαγε μία νέα φιλοσοφία διακυβέρνησης της χώρας που συνδυάζει αρχές σύγχρονης διοίκησης με πρακτικές υψηλού πολιτικού συμβολισμού.
Η σοβαρή προετοιμασία, η στοχοθεσία, η οργάνωση & η συστηματοποίηση της δουλειάς, η περιοδική αξιολόγηση, η διαφάνεια και η λογοδοσία στη λειτουργία της Κυβέρνησης και του Κράτους μπορεί να φαντάζουν σε κάποιους έννοιες τεχνοκρατικές, αλλά δεν είναι. Είναι έννοιες βαθιά πολιτικές.
Έχουν στον πυρήνα τους, το συγκεκριμένο και το μετρήσιμο. Εκεί όπου δοκιμάζεται, η επιτυχία των εφαρμοσμένων πολιτικών. Στον αγώνα για τη βελτίωση της καθημερινής ζωής των πολιτών. Όχι στα συνθήματα και στις γενικότητες που συνηθίσαμε.
Όμως, ίσως στο ξεκίνημα τους να μην αρκούσαν εάν δε συνοδεύονταν από πρωτοβουλίες εξόχως συμβολικές που αλλάζουν το υπόδειγμα.
Σας καλώ να φέρετε στο μυαλό σας τρεις εικόνες που νομίζω ότι χαρακτηρίζουν την νέα αντίληψη στην άσκηση της εξουσίας.
Η πρώτη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τους μπλε φακέλους που διανεμήθηκαν στο 1ο υπουργικό συμβούλιο. Δημιούργησε αναπάντεχη αίσθηση και κλόνισε αντιλήψεις δεκαετιών για αυτού του είδους τις συνεδριάσεις. Με μία απλή κίνηση, ασυνήθιστη όμως για την πολιτική μας παράδοση απέκτησαν ξανά νόημα για τους Έλληνες οι λέξεις πρόγραμμα, σχέδιο, βούληση.
Με τη δεύτερη εικόνα, όπου τα μέλη της κυβέρνησης τακτικά και σε συστηματική βάση συνεδριάζουν, ενισχύεται στην κοινή γνώμη η πεποίθηση ότι ο Μητσοτάκης όταν μιλάει για συλλογικότητα στη λειτουργία της κυβέρνησης του το εννοεί.
Η τρίτη με τον πρωθυπουργό να συναντά την ηγεσία κάθε υπουργείου χωριστά, προκειμένου να αποτιμήσει τη δουλειά τους για τους πρώτους έξι μήνες και να θέσει τους στόχους για τους επόμενους, δίνει το μήνυμα ότι η αξιολόγηση ξεκινά πρώτα από τα μέλη της κυβέρνησης του.
Προετοιμασία, συλλογικότητα και διαρκής αξιολόγηση είναι τα υλικά του νέου Μοντέλου Διακυβέρνησης που οικοδομεί ο Μητσοτάκης.
Ένα μοντέλο που φιλοδοξεί να είναι πιο ειλικρινές και πιο ευθύ απέναντι στον πολίτη και συγχρόνως να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη λογοδοσία και τον έλεγχό του από τον πολίτη.
Μόνο τυχαία λοιπόν δεν ήρθε – με ένα πυκνό νομοθετικό έργο – η υλοποίηση 60 και πλέον προεκλογικών μας δεσμεύσεων σε μόλις 180 μέρες.
Αλλά η συνέπεια μεταξύ προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών πράξεων επιχειρεί και κάτι βαθύτερο, πιο ουσιαστικό και πολύ δυσκολότερο: να τοποθετήσει σε νέα βάση τη σχέση των πολιτών με τους πολιτικούς και την πολιτική. Με κύριο συστατικό αυτής της σχέσης την εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη που τόσο πολύ μας έλειψε στα χρόνια της κρίσης. Εμπιστοσύνη που είναι απαραίτητη για την πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας.
Ταυτόχρονα όμως κερδίζουμε μέρα με την ημέρα τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση, πολιτικό σύστημα και πολίτες, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε ακολουθώντας ένα δικό μας οδικό χάρτη χωρίς υποδείξεις και μνημόνια.
Έναν χάρτη που τα βασικά του ορόσημα δεν θα αμφισβητούνται από την εκάστοτε συγκυρία και η επίτευξή τους θα οδηγεί αταλάντευτα τη χώρα μπροστά. Υιοθετώντας με τις αναγκαίες φυσικά προσαρμογές αποτελεσματικές πρακτικές, αλλά και αξιοποιώντας τη δύναμη του παραδείγματος. Με επικεφαλής έναν νέου τύπου ηγέτη, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η πατρίδα μας βρίσκει σιγά σιγά τον εαυτό της.
Η Κυβέρνηση τρέχει με ταχύτητες πρωτόγνωρες και ο κομματικός μας οργανισμός οφείλει να προσαρμόσει αναλόγως τους ρυθμούς του.
Σε αυτή την κατεύθυνση επιχειρούμε βήμα βήμα να ενισχύσουμε τη λειτουργία των οργανώσεων – μία τέτοια απόπειρα είναι και οι βελτιώσεις του κανονισμού που θα εγκρίνουμε σήμερα – και να πυκνώσουμε τις ενημερωτικές συναντήσεις της οργανωμένης μας βάσης με ηγετικά στελέχη του κόμματος αλλά και με μέλη της κυβέρνησης.
Στόχος μας είναι να αξιοποιήσουμε τον δυναμισμό και τη δημιουργικότητα παλιών και νέων μελών, όχι μόνο στην υποστήριξη του έργου της κυβέρνησης αλλά και στην κατάθεση προτάσεων και ιδεών για τη διαμόρφωση της ασκούμενης πολιτικής.
Τηρώντας τις καταστατικές μας υποχρεώσεις σύντομα θα προκηρυχθούν και επίσημα οι εσωκομματικές εκλογές, όπως άλλωστε έχει εξαγγείλει ο Πρόεδρος μας και θα προχωρήσουμε και στην ανάδειξη των συνέδρων για το 14ο Συνέδριο όπου θα εκλεγεί και η νέα Πολιτική Επιτροπή.
Φίλες και φίλοι,
Είμαστε μόνο στην αρχή.
Όλες οι δυνάμεις της Νέας Δημοκρατίας ευθυγραμμίζονται, για να γυρίσουμε οριστικά σελίδα στην πατρίδα μας.
Να περάσουμε οριστικά σε μια νέα εποχή αισιοδοξίας και δημιουργίας για όλες τις Ελληνίδες και τους Έλληνες.
