Όλο αυτό το τελευταίο διάστημα είναι ορατός ο απόλυτος ξεπεσμός των περισσότερων πολιτικών δυνάμεων που δημιουργήθηκαν στην περίοδο της κρίσης και προσέλκυσαν πρόσκαιρα μικρές κοινωνικές δυνάμεις με αποτέλεσμα την παρουσία τους ακόμη και στη Βουλή.
Αυτός ο ξεπεσμός αφορά και κόμματα που προήλθαν από τα Δεξιά (πλην της ναζιστικής Χρυσής Αυγής που σταθερά βρίσκεται σε επίπεδα λίγο άνω του 5%) αλλά και κόμματα και δυνάμεις που έλκουν την καταγωγή της από τ’ Αριστερά.
Οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, το πιο ανερμάτιστο κόμμα που δημιουργήθηκε στην σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου, φυλλορροεί τόσο σε στελέχη, όσο και σε «αφήγημα». Όσα έλεγαν, όσα επαγγέλονταν καταρρίφτηκαν πια. Τόσο στο ζήτημα των μνημονίων όσο και στο ζήτημα των Σκοπίων. Οι ΑΝΕΛ, το 2012 που ιδρύθηκαν, παρ’ ότι έλεγαν απίστευτες αηδίες, κατάφεραν κι έπεισαν το 10,6% της ελληνικής κοινωνίας και τους ψήφισαν. Σήμερα, βρίσκονται δημοσκοπικά λίγο επάνω του 1% (!!!) και τα εναπομείναντα στελέχη τους αναζητούν την επόμενη ημέρα τους. Άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι στη Νέα Δημοκρατία, άλλοι σε υπό ίδρυση γραφικά κομματίδια.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη.
Με τη διαφορά ότι το συγκεκριμένο κάθε άλλο παρά γραφικό ή έλεγε κουταμάρες. Δεν λαΐκισε, δεν είπε παραμύθια στην κοινωνία, ενώ πέριξ του συγκεντρώθηκαν ισχυρές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της κοινωνίας. Που είχαν την ατυχία να προσκρούσουν στον συγκεντρωτισμό της ηγεσίας του και σε πολλές ακατανόητες κι αντιφατικές αποφάσεις που ελήφθησαν.
Όμως, η πιο βασική κι ουσιαστική ομοιότητα των ΑΝΕΛ και του Ποταμιού ήταν ότι κατάφεραν να προσελκύσουν ψηφοφόρους και στελέχη από τα κόμματα που κατηγορούσαν ως «παλαιά» και παρωχημένα. Για να γίνουν στη συνέχεια παραστάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ΑΝΕΛ προσέλκυσαν στελέχη που δεν είχαν καμιά τύχη στη Νέα Δημοκρατία ( Κουντουρά, Μελάς, Ιατρίδη, Μαρκόπουλος, Νικολόπουλος, Μανώλη, Καπερνάρος κλπ) και στο ΠαΣοΚ (Δημαράς, Σγουρίδης, Μαριάς) και φόρεσαν αντιμνημονιακή και πατριωτική προβιά πολιτικής επιβίωσής τους. Το δε Ποτάμι προσέλκυσε από τη μια τη φιλελεύθερη «Δράση» κι από την άλλη τους Αριστερούς «Μεταρρυθμιστές». Οι οποίοι, όπως αποδεικνύεται είχαν διαφορετικές στοχεύσεις.
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στα κομματίδια της Αριστεράς. Η άλλοτε πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, έφτιαξε κόμμα κι είναι εξαφανισμένη στ’ αποκαΐδια των πολιτικών ανοησιών που έλεγε κι έπραττε. Το ίδιο κι ο πολύς Λαφαζάνης που κάποια στιγμή, όπως θυμόμαστε, είχε πάρει τον δρόμο προς το Νομισματοκοπείο για να… τυπώσει δραχμές. Ενώ δεν πρέπει να λησμονάμε τον Βαρουφάκη, που με τις πλάτες του Τσίπρα διέλυσε την Οικονομία. Ούτε τον Αλαβάνο τον δραχμιστή, τον άνθρωπο που έδωσε στον Τσίπρα το δαχτυλίδι του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη. Η οποία μπορεί να μην ήταν δημιούργημα των μνημονιακών χρόνων, αλλά ήταν δημιούργημα της ανόητης λογικής συνανθρώπων μας προς χαλαρή ψήφο.
Όλα αυτά τα κόμματα και κομματίδια που σήμερα φυλλορροούν δημοσκοπικά κι έχουν καταστεί αμελητέες δυνάμεις στην κοινωνία, δημιουργήθηκαν μέσα στο μνημονιακό πολιτικό σκηνικό κι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ευνόησαν τον Αλέξη Τσίπρα. Είτε με τη συμμετοχή τους στην πιο ανεύθυνη κι ανερμάτιστη κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος, είτε με την ανοχή και τις παραλείψεις τους. Είναι συνυπεύθυνα σε όσα υπεύθυνος είναι εκείνος.
Μα ο χρόνος τους τέλειωσε. Το ξέρουν κι εκείνοι κι εμείς…
