Το ντοκιμαντέρ του Skai και του Αλέξη Παπαχελά για το Μάτι, ήταν αναμφισβήτητα μια γροθιά στο στομάχι! Οι διάλογοι για το χάος που επικρατούσε εκείνο το μοιραίο βράδυ, αποκαλυπτικοί.
Το παρακολούθησα προσεκτικά. Βλέπετε, ως αυτόπτης μάρτυρας εκ δημοσιογραφικού καθήκοντος, ήθελα να δω αν είχα κάνει λάθος ή αν ήμουν υπερβολικός στις τότε κρίσεις, τοποθετήσεις και προσεγγίσεις μου.
Θύμωσα πάλι, οργίστηκα….
Όχι μόνο για την ανεπάρκεια του γελοίου κρατικού μηχανισμού που έχουμε. Που για να είμαστε ειλικρινείς δεν έχει πολιτικό χρώμα και πρόσημο.
Θύμωσα κι οργίστηκα πιο πολύ με τον κυνισμό και το θράσος των ανθρώπων που συμμετείχαν (Τσίπρας, Δούρου, Σκουρλέτης, Πολάκης, Σπίρτζης, Φάμελος, Τζανακόπουλος) στη χυδαία θεατρική παράσταση, στο Συντονιστικό της Πυροσβεστικής. Φυσικά και γνώριζαν για τους νεκρούς. Το λέγαμε, το γράφαμε.
Προκύπτει πλέον από πολλές πλευρές.
Και όμως, έκαναν ότι δεν το ξέρουν, προσπαθώντας να περάσουν μέσα από την κάμερα μία άλλη εικόνα, λες και το πρωινό φως δεν θα αποκάλυπτε το μέγεθος της τραγωδίας.
Σκέφτηκα ότι αυτοί οι κυβερνώντες που έχουμε είναι ικανοί για όλα, το πολύ να το είδαν ως μία ακόμα σκηνή στο έργο που παίζουν.
Όμως αυτοί οι κρατικοί λειτουργοί που ήταν στη σύσκεψη, αυτοί οι αξιωματικοί εκεί μέσα δεν σεβάστηκαν τα γαλόνια και τον όρκο τους; Δεν έχουν τσίπα;
Ήρθε, βλέπετε, αυτό το ντοκιμαντέρ – έτσι για να κάνουμε συγκρίσεις- λίγες ώρες μετά την παραίτηση του κύπριου υπουργού Δικαιοσύνης ο οποίος παρέδωσε το χαρτοφυλάκιο, λόγω της υπόθεσης του serial killer. «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ευθύνη, αλλά οφείλω να παραιτηθώ για λόγους πολιτικής ευθιξίας» δήλωσε. Το ίδιο είχε κάνει και ο υπουργός Μεταφορών της Αιγύπτου αμέσως μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στο Κάιρο.
Και πολύ σωστά έκαναν. Άλλωστε στις δημοκρατίες δυτικού τύπου και στις ευνομούμενες, συνήθως υπάρχει τσίπα. Κάποιος αναλαμβάνει την ευθύνη!
Κι εδώ οι ανεκδιήγητοι κυβερνώντες έπαιζαν θέατρο.
Ναι, οι φέροντες το ηθικό πλεονέκτημα, οι καταγγέλλοντες τα fake news, οι «κάθε λέξη του συντάγματος», όχι μόνο δεν είχαν τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθούν, αλλά μας έλεγαν για τη «στραβή στη βάρδια» τους!
Αριστερός παχυδερμισμός! Δεν θα κάναμε τίποτα διαφορετικό, μας έλεγαν…
Απορώ πώς μπορούν και κοιμούνται οι υπεύθυνοι και απορώ όχι μόνο με την κρατική ανεπάρκεια, αλλά με τον κυνισμό και το θράσος των κυβερνόντων να παίζουν αυτή την κακοπαιγμένη θεατρική παράσταση την ώρα της εθνικής τραγωδίας.
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ πιστοποιεί κραυγαλέα δυο πράγματα.
- Τον απόλυτο Αριστερό κυνισμό και την έλλειψη ανθρώπινης ευαισθησίας μπροστά στον πόνο των άλλων.
- Ότι η μόνη προτεραιότητα αυτής της κυβέρνησης είναι η παραπλάνηση, το παραμύθι, η επικοινωνία. Στις προσπάθειές της να κάνει το άσπρο –μαύρο και να μιλά για άλλη πραγματικότητα από την αληθινή. Μια πραγματικότητα, εικονική, ψευδής και βολική.
Αυτή είναι και η ουσία όλου του βίου και της πολιτείας του Τσίπρα και της παρέας του. Κάθε ημέρα και ώρα, μέχρι σήμερα.
Στο Μάτι, φάνηκε σε όλη την τρομακτική της διάσταση όλη αυτή η μοχθηρή φυσιογνωμία της σημερινής εξουσίας. Το πιο σοκαριστικό που ακούγεται είναι το «έχει νεκρούς αλλά δεν τους ανακοινώνουν».
Σκέφτομαι ότι οι κυβερνητικοί είναι ικανοί να χαρακτηρίσουν fake news τα ντοκουμέντα για το Μάτι και το θέατρο που έπαιζαν…
Κανείς δεν παραιτήθηκε, κανείς δεν πήγε σπίτι του, ενώ η Ρένα Δούρου απτόητη ξαναζητά ψήφο…
Θα το πω ευθαρσώς για μια ακόμη φορά:
Η ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση με τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό που αντιπροσωπεύει ως αντίληψη εξουσίας, ως ταπείνωση και ως προσβολή των ανθρώπων, με το λόγο και τις πράξεις του, είναι ηθική υποχρέωση κάθε δημοκρατικής και ελεύθερης συνείδησης.
Υποχρέωση στον εαυτό της, στους άλλους, στην κοινωνία. Στους ανθρώπους που υπήρξαν πριν από εμάς, σε αυτούς που έρχονται μετά από εμάς.
Κανένας πολίτης πλέον δεν μπορεί να πει, δεν είδε, δεν άκουσε, δεν γνώριζε…
