Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την ίδρυση του «Ποταμιού» από τον Σταύρο Θεοδωράκη, που χαιρετίστηκε από μετριοπαθείς πολίτες με θετικότατα σχόλια και έτυχε σημαντικής εκλογικής απήχησης.
Συγκέντρωσε στις «όχθες» του ανθρώπους που πίστευαν στην ελεύθερη οικονομία αλλά και απέρριπταν την επιχειρηματική ασυδοσία, ανθρώπους με πολιτικό ρεαλισμό, με κουλτούρα και παιδεία. Ανθρώπους που ήταν πεπεισμένοι ότι οι μεταρρυθμίσεις του κράτους είναι αναγκαίες και θα ωφελήσουν το σύνολο, ανθρώπους με κοινό νου και κοινή λογική. Κι ειδικά κεντρώους φιλελεύθερους που δεν μπορούσαν να εμπιστεύονται τον εκρηκτικό και εν πολλοίς αυτοκταταστροφικό Θάνο Τζήμερο ή την ελιτίστικη «Δράση».
Για να λέμε την αλήθεια, όσοι εντάχθηκαν από την αρχή στο «Ποτάμι», διέκριναν σχεδόν αμέσως ζητήματα και ειδικά αυτό της εσωτερικής δημοκρατίας. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, με μια ολιγομελή ομάδα πέριξ του, κινούσε ανεξέλεγκτος τα νήματα και τελικά διαμόρφωσε ένα πλήρως αρχηγικό κόμμα.
Ένα κόμμα με εξαιρετικές ιδέες αλλά με ασφυκτική πίεση σε βουλευτές και στελέχη του.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης, «ποτισμένος» πλήρως από το μικρόβιο της πολιτικής, θεώρησε με υπερβολική δόση αλαζονείας ότι θα κυριαρχήσει στον μεσαίο – κεντρώο χώρο, χάριν στην αναγνωρισιμότητά του ή έστω και με τη συμπαράσταση των ισχυρών του εκσυγχρονιστικού χώρου…
Κι όχι μόνο αυτό. Κατηγορούσε το παλαιό, αλλά ουσιαστικά γοητεύθηκε από αυτό, αφού στα πρότυπα του παλαιού έκτισε το κόμμα του. Μπορεί να μην δημιουργήθηκαν μεγάλες περιφερειακές οργανώσεις ή και νεολαία ακόμη, αλλά είχε την απαίτηση να μην υπάρχει εσωτερικός αντίλογος. Και συμπεριφερόταν άκρως ολοκληρωτικά απέναντι σε όσους βουλευτές ή στελέχη δεν θεωρούσε απολύτως ελεγχόμενους. Οι περιπτώσεις του Χάρη Θεοχάρη, αλλά και προχθές του Ιάσονα Φωτήλα είναι χαρακτηριστικές.
Τι είπε ο Ιάσων Φωτήλας και ουσιαστικά ετέθη εκτός «Ποταμιού»; Τα αυτονόητα. Αυτά που κάθε σώφρων Έλληνας αποδέχεται. Ότι οι άλλοι, το παλιό, είχαν ένα σωρό στραβά, αλλά οι επιλογές τους ήταν αυτές που κρατούν ακόμη την Ελλάδα όρθια. Οι επιλογές τους έβαλαν την χώρα δίπλα στα πιο προηγμένα κράτη του πλανήτη. Κι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μέσα σε δυο χρόνια ξεπέρασαν τους «άλλους» σε κακή διαχείριση, αναποτελεσματικότητα και αυταρχισμό. Κι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η τελευταία ελπίδα για επιστροφή στην κανονικότητα και για να βάλει τη χώρα σε ρότα στο αύριο.
Τελικά, τι κατάφερε ο Σταύρος Θεοδωράκης; Να πνέει τα λοίσθια το «Ποτάμι».
Μπαίνοντας ακόμη και σε μια άκαπνη διαδικασία συγκόλλησης με το ΠαΣοΚ…
Και μαζικά, βουλευτές αλλά –όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- και ψηφοφόροι και δη φιλελεύθεροι – κεντρώοι, να πορεύονται στους «άλλους» και δη στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Κι ο Σταύρος, όλο και πιο πολύ μένει μόνος.
Κρίμα! Είχε και έχει εξαιρετικές ιδέες και θα ήταν πολύτιμος σύμμαχος σε μια κανονική –ευρωπαϊκή διακυβέρνηση…
