Χτες ήταν η πολυαναμενόμενη μέρα για αναρίθμητους νέους που περίμεναν να δουν αν πέτυχαν ή πλησίασαν τον στόχο που είχαν βάλει για την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο. Είμαι σίγουρη πως ελάχιστα τους ενδιαφέρουν οι ευχές ενός πολιτικού ή οι νουθεσίες των «μεγαλύτερων» από τη δική τους πανεπιστημιακή εμπειρία.
Από το να νουθετήσω ή να ευχηθώ λοιπόν, προτιμώ να συγχαρώ την προσπάθεια των νέων που διένυσαν όλη την ατμόσφαιρα της πίεσης των πανελληνίων και ολοκλήρωσαν αυτόν τον κύκλο μαθητείας. Ελπίζω η επιλογή τους να τους δικαιώσει και το αντικείμενο που επέλεξαν να είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούσαν. Αυτό που θα τους παθιάσει και θα τους κάνει να το ακολουθήσουν με αγάπη και αφοσίωση, ώστε να ανθίσουν μέσα του και να γίνουν επιστήμονες και άνθρωποι που θα κομίσουν άλλα ήθη και άλλους τρόπους στον κουρασμένο κόσμο μας.
Θέλω να συγχαρώ και όσους είδαν τον στόχο τους να απομακρύνεται και απογοητεύθηκαν. Ας ξεπεράσουν γρήγορα την απογοήτευσή τους και ας ακολουθήσουν και πάλι τον δρόμο προς το όνειρό τους. Οι πανελλήνιες δεν είναι μονόδρομος και δεν είναι απόλυτος στόχος. Άλλωστε οι πραγματικά δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που αγκάλιασαν τις πρόσκαιρες αποτυχίες και τις έκαναν επιμονή και σθένος.
Συγχαρητήρια αξίζουν και στους γονείς, που παραστέκονται στον αγώνα των παιδιών τους, είτε με αμηχανία είτε με ενεργητικό ζήλο,μα πάντα με τεράστια αποθέματα αγάπης. Ο αγώνας του παιδιού είναι αγώνας συλλογικός.
Καλή συνέχεια και καλή σταδιοδρομία λοιπόν!
