Πολύ σκληρό για να πεθάνει. Πιο πολύ και από τον Μπρους Γουίλις στις ομώνυμες ταινίες, τον τιμητικό τίτλο αξίζει ένα σκαθάρι που επιβιώνει ακόμη κι αν το πατήσει αυτοκίνητο ή επιχειρήσει να το λιώσει με το παπούτσι του.
Πρόκειται για το λεγόμενο «διαβολικό τεθωρακισμένο σκαθάρι», του οποίου τα μυστικά μόλις τώρα αρχίζουν να ανακαλύπτουν οι επιστήμονες και οι μηχανικοί, ευελπιστώντας να τα αξιοποιήσουν ανάλογα για τη δημιουργία νέων υπερ-ανθεκτικών υλικών και μηχανών στον κατασκευαστικό τομέα, τον αεροδιαστημικό κ.ά.
Οι ερευνητές των πανεπιστημίων της Καλιφόρνια και Πέρντιου των ΗΠΑ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», βρήκαν ότι η σούπερ-ανθεκτικότητα του εν λόγω εντόμου (Phloeodes diabolicus), μήκους δύο εκατοστών, βασίζεται σε δύο έλυτρα -εξωτερικά σκληρά περιβλήματα- σαν πανοπλία. Αυτά ενώνονται με μία «ραφή» κατά μήκος της κοιλιάς του, δημιουργώντας έναν εξωσκελετό μεγάλης αντοχής, από τους πιο ανθεκτικούς στον πλανήτη, παρόλο που περιέχει μόνο οργανικά υλικά, πλούσια σε πρωτεΐνες.
Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι το σκαθάρι, το οποίο ζει κυρίως στις ΗΠΑ και το Μεξικό κάτω από πέτρες και κορμούς δέντρων, έχοντας χάσει την ικανότητα να πετάει, μπορεί να αντέξει πάνω του την εφαρμογή δύναμης περίπου 150 νιούτον -ένα φορτίο τουλάχιστον 39.000 φορές μεγαλύτερο από το βάρος του- έως ότου ο εξωσκελετός αρχίσει να σπάει.
Αυτό είναι άκρως εντυπωσιακό, αν σκεφτεί κανείς ότι μία ρόδα αυτοκινήτου που θα πατήσει το σκαθάρι θα ασκήσει πάνω του δύναμη περίπου 100 νιούτον, άρα ανεκτή από αυτό. Είναι ισοδύναμο με το να αντέχει πάνω του ένας άνθρωπος βάρους 90 κιλών το βάρος περίπου 280 διώροφων λεωφορείων. Καθόλου τυχαία, το «διαβολικό» σκαθάρι ζει επτά έως οκτώ χρόνια, όταν τα περισσότερα σκαθάρια δεν ξεπερνούν τις μερικές εβδομάδες.
Ήδη, οι Αμερικανοί μηχανικοί δοκιμάζουν να φτιάξουν μέταλλα και άλλα συνθετικά νέα υλικά με βάση τη μελέτη της δομής του εξωσκελετού του σκαθαριού. Η έρευνά τους, μεταξύ άλλων, χρηματοδοτείται από το Γραφείο Επιστημονικών Ερευνών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Σχετικό βίντεο υπάρχει στο YouTube:
https://www.youtube.com/watch?v=NS3AqJB5SfU&feature=emb_logo
Σύνδεσμος για την επιστημονική δημοσίευση:
www.nature.com/articles/s41586-020-2813-8
ΑΠΕ-ΜΠΕ / Παύλος Δρακόπουλος
