Είμαι βέβαιος ότι η κυβέρνηση των ουτοπιστών και των καφενόβιων δεν έχει αντιληφθεί στο παραμικρό τι μπορεί να συμβεί στη χώρα, από τις διαθέσεις των αγορών στις οποίες αναγκαστικά θα καταφεύγει για δανεικά, αν μείνει μόνη ν’ ασκεί δημοσιονομική πολιτική (όπως ελπίζει με την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια).
Πέραν του ότι δεν υπάρχει καθαρή έξοδος, αφού το αντίθετο ισχυρίζονται οι περισσότεροι δανειστές κι ο Τσακαλώτος , πέραν του ότι δεν υπάρχει καθαρή έξοδος όταν θα μένουν σε ισχύ οι 300 νόμοι του μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, το παράδειγμα του τι έπαθε η Folli Follie είναι χαρακτηριστικό. Η οποία τσακίστηκε κυριολεκτικά από ένα fund δανειστών της, επειδή αυτό ανακάλυψε ότι δεν ήταν εν λειτουργία όσα καταστήματα ανέφερε η εταιρεία σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά πολύ λιγότερα. Χάνοντας, λοιπόν, την αξιοπιστία της η εταιρεία κινδυνεύει να καταρρεύσει σε συνδυασμό με τις παθογένειες του ελληνικού χρηματιστηριακού τοπίου.
Η κυβέρνηση δεν έχει κατανοήσει το παραμικρό, αναφορικά με το πώς κινείται η διεθνής οικονομία κι οι μηχανισμοί της. Ο Τσίπρας νομίζει ότι θα κάνει ότι θέλει μετά τον Αύγουστο και θα πάει σε εκλογές με παροχές, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Νομίζει ότι το υπερπλεόνασμα που διαθέτει σήμερα η χώρα αποτελεί προϊόν ανάπτυξης και παραβλέπει ότι δημιουργήθηκε επειδή ο ίδιος γονάτισε την κοινωνία από τους φόρους κι επειδή το κράτος δεν βγάζει νέες συντάξεις ενώ χρωστά δισεκατομμύρια στον ιδιωτικό τομέα.
Ο Τσίπρας δεν καταλαβαίνει ότι όλο το παιγνίδι για την χώρα, μετά τον Αύγουστο (κι ανεξαρτήτως καθαρής ή «βρόμικης» εξόδου από το μνημόνιο) θα παιχθεί σε μια λέξη κι έννοια που ο ίδιος δεν έχει καλή σχέση μαζί της. Την αξιοπιστία!
Αν η Ελλάδα παρεκκλίνει από όσα έχει υπογράψει, αν ο Τσίπρας αρχίσει να μοιράζει παροχές, αν κι οι Βρυξέλλες κάνουν τα στραβά μάτια λόγω ευρωεκλογών, τότε οι αγορές θα είναι σκληρές, αμείλικτες. Μπορεί η κυβέρνηση (οποιαδήποτε κυβέρνηση κι όχι μόνο η παρούσα) να μπορεί να συνδιαλέγεται με δανειστές –κράτη κι εκείνοι να πείθονται ή να συμβιβάζονται, αλλά δεν μπορεί να πείσει ΠΟΤΕ τους αναλυτές των funds που θα καθορίζουν το ύψος των επιτοκίων ή ακόμη ακόμη και των ίδιων των αιτούμενων δανείων.
Πρέπει να τονίσουμε κάτι ακόμη.
Η χώρα, όσε φορές βγήκε στις αγορές (είτε επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου είτε προσφάτως), πέραν του ότι δανείστηκε με πολύ υψηλό επιτόκιο σε σχέση με το 1% των μνημονίων, το έπραξε ενώ ήταν προστατευόμενη από τους θεσμούς. Αύριο που θα είναι μόνη της στον ωκεανό, τι θα γίνει; Πολύ περισσότερο που στους ωκεανούς των αγορών δεν χωράνε λογιστικά τρικ ή «μαγειρέματα» στα οικονομικά μεγέθη. Είδατε τι έγινε με τη Folli Follie.
Αντίστοιχη περίπτωση, λοιπόν, δεν μπορεί να «παίξει» με τη χώρα.
Αν συμβεί, δεν θα υπάρχει καμιά σωτηρία κι η λέξη «ικεσία» θα είναι πολύ μικρή για να αποτυπώσει πλήρως αυτά για τα οποία θα ικετεύουμε το ΔΝΤ και τους εταίρους…
Ας έχουν, λοιπόν, το νου τους οι κυβερνητικοί που ήδη άρχισαν να μοιράζουν 13η σύνταξη, διορισμούς, αυξήσεις μισθών και άλλα παρόμοια φαιδρά και πολιτικάντικα…
