Με τον ΣυΡιζΑ στα πράγματα, ο ευρωσκεπτικισμός είναι εδώ, ενωμένος δυνατός.
Όπως είναι και το (παλαιό) ΠαΣοΚ άλλωστε.
Η κυβέρνηση γιόρτασε με περηφάνια την επέτειο του δημοψηφισματικού «Όχι».
Η ΕΡΤ μάλιστα τη Δευτέρα είχε αφιέρωμα «Ένας χρόνος διαπραγμάτευσης».
Την Τρίτη δε, ο πρωθυπουργός της χώρας έστειλε επαναστατικό μήνυμα, μέσω social Media, για την αντίσταση στο ευρωιερατείο (sic).
Και πολύ καλά έκανε.
Σαν προχθές ξεκινήσαμε να αλλάζουμε την Ευρώπη και το τάιμινγκ για να το θυμηθούμε είναι ιδανικό.
Οι Ποδέμος βγήκαν τρίτοι στην Ισπανία και ο σεισμός από το Brexit ακόμα δονεί την Ένωση.
Ενώ η Ευρώπη των ονείρων μας φαίνεται να ξεμακραίνει, τα οξυμένα αντανακλαστικά της κυβέρνησης που ανέλαβε να κάνει πραγματικότητα την «Ευρώπη των λαών» (στα σοβαρά, κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει κάποτε τί ακριβώς σημαίνει αυτό), την καλούν και πάλι να μας σώσει από τον διεθνή νεοφιλελευθερισμό.
Ποιος θα το κάνει, αν όχι η ανυπότακτη Πρώτη Φορά Αριστεροακροδεξιά;
Θα πει κάποιος πως οι επαναστατικές μεγαλοστομίες γίνονται για εσωτερική κατανάλωση.
Και τα προηγούμενα που ακούγαμε και τελικά ζήσαμε, για εσωτερική κατανάλωση γίνονταν, απλά τώρα δεν μας δίνουν σημασία στο εξωτερικό.
Στο εσωτερικό πάντως, υπάρχουν ακόμα ευήκοα ώτα.
Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε, ο ευρωσκεπτικισμός στη χώρα μας είναι μια φλόγα που σβήνει μόνο με κονδύλια.
Ίσως να μην είναι ακριβώς ευρωσκεπτικισμός.
Ίσως να είναι απλή ανοησία. Άδολη, σαν την απλή αναλογική.
Ίσως συνδυασμός των δύο.
Σε κάθε περίπτωση, είμαστε ανίκανοι να επενδύσουμε στη σχετική ηρεμία που διανύουμε και την οποία εξασφαλίσαμε μετά κόπων και βασάνων, καίγοντας περί τα 80 δις μεταξύ άλλων.
Το μόνο που προχωρά είναι τα υφεσιακά μέτρα και αυτό, γιατί στο βάθος παραμονεύει ο «κόφτης».
Κίνητρα για επενδύσεις, ανάπτυξη, πρόθεση ανάπτυξης, ούτε ίχνος.
Για την ώρα, η πιο παραγωγική κίνηση της κυβέρνησης ήταν μια εκδρομή στο Σινικό τείχος, της οποίας τα αποτελέσματα μένει να δούμε.
Και λέμε ότι η ΕΕ κινείται αργά.
Εμείς περιμένουμε ολόκληρους μήνες να φτάσει η εντολή από το μυαλό στο σώμα.
Ή μάλλον, δεν θέλουμε να φτάσει.
Θα εξαντλήσουμε και το τελευταίο δευτερόλεπτο μακαριότητας στον κρατισμό μας, πριν καταστραφούμε ή μας επιβληθεί τελικά έξωθεν και η ανάπτυξη.
Όπως οι κυβερνώντες μας θα εξαντλήσουν και το τελευταίο δευτερόλεπτο αναψυχής σε ταξίδι «προσέλκυσης επενδύσεων», πριν κάτσουν να μιλήσουν για άψυχα νούμερα. Άχαρη δουλειά.
Και δεν είναι μόνο ότι είμαστε τεχνικά και πολιτικά ανεπαρκείς.
Είμαστε και περήφανοι για αυτό.
Η παρούσα κυβέρνηση έχει μπει σε μνημονιακή τροχιά εδώ και ένα χρόνο, πριν δύο μήνες κλείναμε και την τελευταία αξιολόγηση, αμέσως μετά οι φιλοφρονήσεις των ευρωπαίων ηγετών προς τον Α. Τσίπρα έσπασαν ρεκόρ σεζόν και εμείς επιμένουμε ελληνικά:
Ξαναθυμήθηκαν τα στελέχη της κυβέρνησης την ηρωική μάχη έναντι των «τοκογλύφων»…
Πραγματοποιήθηκαν λαϊκές συγκεντρώσεις εις μνήμην του δεύτερου μεγάλου «Όχι» με τις ευλογίες του ΣυΡιζΑ…
Ο Θ. Δρίτσας (ξανα)υπονόμευσε την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και λογικά θα συνεχίσει να την υπονομεύει μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του…
Τα υπουργεία δεν μπορούν (δεν θέλουν;) να συνεννοηθούν μεταξύ τους για την εφαρμογή μέτρων…
Αν ισχύει αυτό που ακούγεται, ότι ο Α. Τσίπρας έχει προσγειωθεί στη πραγματικότητα και έχει παράπονα για τις κωλυσιεργίες των υπουργών του, μάλλον κάποιος πρέπει να του πει ότι, αν θέλει, μπορεί να τους αλλάξει. Προφανώς δεν το γνωρίζει.
Για να αφήσουμε τα αστεία, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η χώρα μπορεί να ανταποκριθεί στο εύθραυστο πλέον διεθνές περιβάλλον, εφόσον συνεχίσει να αγνοεί τη σύγκλιση με την Ευρώπη, ήτοι, την άσκηση φιλελεύθερων, αναπτυξιακών πολιτικών και, δευτερευόντως, την άρθρωση φιλοευρωπαϊκού πολιτικού λόγου.
Η ΕΕ βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι.
Η τελευταία σύνοδος κορυφής και οι τελευταίες δηλώσεις του Β. Σόιμπλε ειδικότερα, έδειξαν την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει η Ένωση μετά το Brexit.
Η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων είναι ήδη εδώ, δημοψηφίσματα ανά την ήπειρο (Ουγγαρία, Ολλανδία) ετοιμάζονται να μεγαλώσουν περαιτέρω και να νομιμοποιήσουν το χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας και, εφόσον δεν έχουμε τύχη (με δική μας ευθύνη) να βρισκόμαστε στον σκληρό πυρήνα, είναι σκόπιμο να βρισκόμαστε εντός κοινού νομίσματος.
Και μάλιστα, ακόμα κι αν αυτό κινδυνεύσει, να συνεισφέρουμε ώστε να συντηρηθεί.
Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως κανονικό κράτος.
Επί του παρόντος, όχι μόνο απέχουμε παρασάγγας από τον ευρωπαϊσμό και την ανάπτυξη, αλλά έχουμε το μέτωπο γυρισμένο στη λάθος κατεύθυνση.
Με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, μπορεί να το κάνουμε και επίτηδες.
Η επιθυμία «να αλλάξουμε την Ευρώπη», όσο κι αν αποτελεί κύρια έκφραση ευρωσκεπτικισμού, όσο κι αν είναι αβάσταχτα αόριστη, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και θεμιτή.
Μόνο όμως στο μέτρο που τιμούμε τη συμμετοχή μας στην ήδη υπάρχουσα Ευρώπη.
Η επιλεκτική αποχή μας συνιστά υποκρισία.
Η εν εξελίξει αυτοκτονία μας δε, σκέτη ανοησία.
