Μετά τη μεγάλη ύφεση και την παρατεταμένη στασιμότητα της δεκαετίας του 2010, η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης εν μέσω ενός ασταθούς διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος.
Αυτό χαρακτηρίζεται από την αβεβαιότητα σε ό,τι αφορά το κόστος της ενέργειας, των τροφίμων και άλλων αγαθών, τους εν εξελίξει πολέμους, τις επαναλαμβανόμενες γεωπολιτικές εντάσεις και την ενίσχυση των πολιτικών προστατευτισμού, ήτοι διαταραχών που επηρεάζουν αρνητικά την προσφορά και τη ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών (supply and demand shocks).
Ωστόσο, χαρακτηρίζεται και από τη ραγδαία τεχνολογική πρόοδο στον ψηφιακό τομέα, δηλαδή μιας διαταραχής που επηρεάζει θετικά την προσφορά όταν ενσωματώνεται στην παραγωγική διαδικασία, κάτι που συνήθως απαιτεί χρόνο και συνεπάγεται ένα κόστος προσαρμογής. Παρά τα συνεχή αρνητικά σοκ σε διεθνές επίπεδο, η ελληνική οικονομία επιδεικνύει ανθεκτικότητα τα τελευταία χρόνια, επιτυγχάνοντας ικανοποιητικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και υπεραποδίδοντας έναντι του μέσου όρου της Ευρωζώνης (βλ. Διάγραμμα 1.1).
Κάποιοι εκ των βασικών παραγόντων που άμεσα και έμμεσα συμβάλλουν σε αυτό το αποτέλεσμα είναι οι εξής: πρώτον, η χρήση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (ΤΑΑ) και η εκπλήρωση των οροσήμων και των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται για την εκταμίευσή τους, δεύτερον, οι θετικοί ρυθμοί χρηματοδότησης από τα εγχώρια Νομισματικά και Χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα (ΝΧΙ), τρίτον, τα εν εξελίξει δημόσια έργα υποδομών, τέταρτον, η ισχυρή μεταπανδημική ανάκαμψη του τουρισμού, πέμπτον, οι μεταρρυθμίσεις που εισήχθησαν κατά τη διάρκεια των προγραμμάτων προσαρμογής και η υιοθέτηση καινοτόμων τεχνολογιών κατά τη διάρκεια της πανδημίας, και έκτον, η εμπέδωση κλίματος δημοσιονομικής πειθαρχίας και χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ.
