Μέσα σε περίπου τέσσερις μήνες, στην Ελλάδα έχουν γίνει πάνω από 3 εκατομμύρια εμβολιασμοί και όσο περνάει ο καιρός οι ρυθμοί τους αυξάνονται, χάρη στην οργάνωση του όλου εγχειρήματος από τις αρμόδιες αρχές και την ευκολία με την οποία οι πολίτες συμμετέχουν στις διαδικασίες του. Τα ραντεβού για τις εμβολιαστικές δόσεις στέλνονται με sms στα κινητά μας ή όποιος θέλει μπορεί να τα κλείσει μόνος του, στις ώρες και το μέρος που τον βολεύουν, ενώ η ίδια η διαδικασία του εμβολιασμού δεν κρατά περισσότερο από ένα τέταρτο της ώρας. Απλά πράγματα και, με τις τεχνολογίες της εποχής μας, σχεδόν αυτονόητα.
Όσοι, όμως, δεν ξεχνάμε εύκολα, γνωρίζουμε πολύ καλά πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο όταν μιλάμε για τις υπηρεσίες του ελληνικού κράτους. Για την ακρίβεια, αυτό που γίνεται με το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής εδώ κι ένα περίπου χρόνο – και ιδιαίτερα με τη διαδικασία των εμβολιασμών τους τελευταίους λίγους μήνες – δεν είναι τίποτα λιγότερο από θαύμα.
Αν είστε ενήλικας κι έχετε ζήσει στην Ελλάδα παραπάνω από πέντε χρόνια, γνωρίζετε πως αυτό που λέμε δεν είναι υπερβολή. Σε ό,τι αφορά την ταχύτητα των υπηρεσιών προς τους πολίτες του, το ελληνικό δημόσιο μέχρι πρόπερσι ήταν περίπου όπως ήταν και πριν μισό αιώνα και ξαφνικά κάλυψε όλον αυτό το χαμένο χρόνο μέσα σε λίγους μήνες. Πολλοί λένε ότι τούτο συνέβη χάρη στην πανδημία, αλλά η πανδημία ήταν ο καταλύτης και όχι ο λόγος. Δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι η ψηφιοποίηση του δημοσίου θα έφτανε στα επίπεδα που βρίσκεται σήμερα νομοτελειακά και ασχέτως του ποιος κυβερνά ή του ποιος προΐσταται του εν λόγω υπουργείου, απλώς και μόνο επειδή προέκυψε η πανδημία. Αν ίσχυε αυτό, θα βελτιώνονταν σε ανάλογο βαθμό, λ.χ., και οι υπηρεσίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς… Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο, και αυτό γιατί τίποτα πραγματικά καλό δεν γίνεται αυτοματοποιημένα. Κάποιοι χρειάστηκε να δουλέψουν συστηματικά και με ενάργεια για να γίνουν οι πολύ σημαντικές αλλαγές που όλοι βλέπουμε στο ψηφιακό μας κράτος.
Για να καταλάβετε τη διαφορά, όταν το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής αναζητούσε προσωπικό επί της προηγούμενης κυβέρνησης, απαιτούσε από τους υποψηφίους να ταχυδρομήσουν τις αιτήσεις τους μαζί με ένα σωρό χαρτιά και φωτοαντίγραφα μέσω ΕΛΤΑ. Με άλλα λόγια, μέχρι πριν από δύο χρόνια και με μία κυβέρνηση που έκλεινε τέσσερα αδιάκοπα χρόνια θητείας, το ίδιο το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής δεν είχε ψηφιοποιηθεί! Το καλύτερο είναι πως τέτοιες μέρες το 2019, η τότε ηγεσία του υπουργείου διαφήμιζε ότι «με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2021 και το 2022 η Ελλάδα θα πατήσει στη Σελήνη με δικό της όχημα». Γιατί, πραγματικά, αν υποθέσουμε ότι το 2021 είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κι ερχόταν η ώρα να εμβολιαστούν εκατομμύρια Έλληνες, το πιο πιθανό είναι το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής να έλεγε στο υπουργείο Υγείας «Καλή επιτυχία με τους εμβολιασμούς, εμένα να με συγχωρείς αλλά ασχολούμαι με το διάστημα…»! Και αυτό, αν πάλι υποθέσουμε ότι όντως με το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα είχαμε αυτή τη στιγμή εμβόλια για το σύνολο του ενήλικου πληθυσμού, πράγμα συζητήσιμο, αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας…
Έστω, λοιπόν, ότι κυβερνούσε σήμερα ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ και έστω ότι κατάφερνε να εξασφαλίσει τα εμβόλια για όλους τους Έλληνες… Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα εξελισσόταν η διαδικασία των εμβολιασμών; Χωρίς υπερβολές και κακή προαίρεση αλλά έχοντας πάντα κατά νου πως μιλάμε για την Ελλάδα, ποια λέτε θα ήταν η εμπειρία των πολιτών και πόσο γρήγορα θα χτιζόταν το «τείχος ανοσίας»;
Κατ’ αρχάς, τα ραντεβού θα κλείνονταν τηλεφωνικά… Μετά από τη γνωστή αναμονή στο ακουστικό μας, θα απαντούσε ευγενικά υπάλληλος που θα μας ανακοίνωνε το μέρος και την ώρα του εμβολιασμού χωρίς πολλά πολλά. Σε περίπτωση που είχαμε κάποια ένσταση, γιατί τη μέρα του ραντεβού μπορεί π.χ. να εργαζόμασταν, θα μας δινόταν εναλλακτική τύπου «έχω ένα κενό τον Φεβρουάριο του 2022…»! Αφού συμβιβαζόμασταν και παίρναμε άδεια από τη δουλειά μας για την ημέρα του ραντεβού, θα πηγαίναμε στο εμβολιαστικό κέντρο όπου θα μας περίμενε μία ουρά αναμονής, από εκείνες που έχουν φτιάξει τις θρυλικότερες ιστορίες ταλαιπωρίας του ελληνικού δημοσίου… Και αυτό είναι το καλό σενάριο.
Τα υπόλοιπα σενάρια έχουν να κάνουν με αστάθμητους παράγοντες, όπως ας πούμε το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι έκτακτο και έπρεπε να αλλάξουμε το ραντεβού μας λίγες μέρες πριν τον εμβολιασμό μας. Εκεί, με δεδομένα τη δυσκαμψία του ελληνικού κράτους από τη μία και τη βιασύνη μας να τελειώνουμε με τον ιό από την άλλη, θα αναλάμβανε δράση το γνωστό ελληνικό δαιμόνιο, που στέλνει όλους τους θεσμούς και τύπους περίπατο… Και, κάπως έτσι, άλλη μία κρίση θα περνούσε ανεκμετάλλευτη, αφήνοντας μας πάλι χωρισμένους σε «βύσματα» και αδικημένους, με τους τελευταίους να πληρώνουν αυτή τη φορά τα σπασμένα με την υγεία τους. Ωστόσο, όλα αυτά αποφεύχθηκαν, χάρη σε εκείνο το ωραίο πράγμα που συνέβη το καλοκαίρι του 2019 και λέγεται εκλογές…
Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε: Άγιο είχαμε.
