Το τελευταίο χρονικό διάστημα η ΕΡΤ είναι μια ευχάριστη έκπληξη στο τηλεοπτικό τοπίο. Απόδειξη του τι μπορεί να συμβεί όταν αναλαμβάνουν τα ηνία άνθρωποι που γνωρίζουν τι τους γίνεται, διαθέτουν φαντασία και όρεξη για δουλειά.
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν εξ εκείνων που το 2013 έκρινε ως χρήσιμο το κλείσιμο της ΕΡΤ. Ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι. Ήταν ένα τέρας που εξέθρεψαν όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά και είχε φτάσει στο σημείο να καταστεί αδηφάγο κι αφερέγγυο «μαγαζί», με τεράστιο κόστος. Ναι, ήταν άγαρμπο το κλείσιμο, ίσως και προϊόν πιέσεων της τρόικα για το κλείσιμο κάποιου δημόσιου οργανισμού, μα ήταν και αναγκαίο.
Επιπλέον, ήμουν κι εξ εκείνων που αντιτάχθηκαν στην βιαστική και χωρίς σχέδιο επαναλειτουργία της, μόνο και μόνο για να καταστεί εργαλείο προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ, με απαστράπτουσες πριμαντόνες την Ακριβοπούλου και τον Καψόχα… Κι ένα… μνημείο νεκρών … χωρίς νεκρούς. Παρεμπιπτόντως, ας το γκρεμίσει κάποιος.
Σήμερα όμως, η ΕΡΤ είναι αυτή που πρέπει να είναι. Ένα σύγχρονο, μεγάλο, κρατικό δίκτυο. Με την παρατήρηση ότι δεν είναι ακόμη κατανοητός ο λόγος ύπαρξης της ΕΡΤ3 αλλά και την υπόμνηση ότι το ραδιόφωνο (ειδικά η ΕΡΑ sport) χρειάζεται πολύ δουλειά.
Πρέπει να πω κι αυτό. Θυμάμαι στην πιτσιρικαρία μου τη Νάκυ Αγάθου, τον Φρέντυ Γερμανό, τον Γιάννη Διακογιάννη, τον Απόστολο Αποστολόπουλο (τεράστιος κύριος της ευπρέπειας και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας καταμεσής της πασοκρατορίας του ’80) την Κέλυ Σακκάκου κι άλλες μορφές της ΕΡΤ. Μοιραία γίνεται σύγκριση, ειδικά με την κατάσταση στα ιδιωτικά κανάλια. Στα οποία βλέπουμε καθημερινά ότι η ανοησία και η κακογουστιά δεν έχουν πάτο.
Σήμερα λοιπόν, στις συναναστροφές μας ακούμε όλο και περισσότερο από τους συνομιλητές μας τη φράση «δεν βλέπω τηλεόραση». Οι δε νέοι στα μαθητικά ή φοιτητικά τους δωμάτια δεν έχουν πια τηλεόραση. Δεν θέλουν τηλεόραση.
Κι έρχεται λοιπόν η ΕΡΤ των τελευταίων δυο χρόνων. Πέρυσι είχε την εκπομπή της χρονιάς, με τον Πορτοκάλογλου, είχε και κάποιες εξαιρετικές σειρές (π.χ. «τα καλύτερά μας χρόνια»), μα πρωτίστως είχε φερέγγυα και χωρίς κραυγές ενημέρωση. Ακόμη κι αν κάποια πρόσωπα έκαναν φιλότιμες προσπάθειες για να θυμίζουν το δικό τους παρελθόν και το φαύλο παρελθόν της κρατικής τηλεόρασης.
Ναι, είναι ολοφάνερο ότι έχει πέσει δουλειά στην ΕΡΤ. Κι ότι παρουσιάζει, το παρουσιάζει με σοβαρότητα. Χωρίς την επιτηδευμένη οχλαγωγία, τα λαμέ σταριλίκια και τις ατέλειωτες ριπές λαϊκισμού. Κι όσοι βλέπουν ακόμη τηλεόραση, μένουν ΕΡΤ. Το ακούμε όλο και πιο συχνά. Όχι μόνο επειδή ο ψηφιακός ανασχηματισμός της δίνει τη δυνατότητα στον θεατή να παρακολουθεί όποτε θέλει ότι θέλει, όχι μόνο για τις υποσχόμενες σειρές μυθοπλασίας, όχι μόνο για τα αθλητικά (χρειάζεται πολύ δουλειά στις μεταδόσεις στίβου και κυρίως του μπάσκετ), όχι μόνο για τα φρέσκα πρόσωπα και τη συνεχή ροή ενημέρωσης, όχι μόνο για τον Πορτοκάλογλου, τον Κουβαρά, τη Βιτάλη, τη Χρύσα Παπασταύρου, τη Μαρία Σιώζου, τη Σοφία Παπαϊωάννου. Μα ακόμη και για τους ξενέρωτους Δεληβοριά, Στάνκογλου και κάποιους άλλους, γεγονός που σε τελική ανάλυση …αποδεικνύει τη…. χούντα Μητσοτάκη στα ΜΜΕ…
Μακάρι ο Ζούλας να μη προδοθεί… Το ίδιο κι εμείς…
ΕΡΤ! Ψήφος εμπιστοσύνης.
