Η εξωτερική πολιτική είναι κεφαλαιώδους σημασίας υπόθεση για να αφήνεται στα χέρια λαϊκιστών ή εθνικιστών.
Κι αυτό ως θέσφατο γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ, ειδικά με τις συνεχείς αναφορές –προκλήσεις του Ερντογάν στο οθωμανικό παρελθόν της Τουρκίας, στην αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης αλλά και τους δεσμούς αίματος με πληθυσμούς εκτός Τουρκίας.
Φυσικά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανάλυση που μπορεί να γίνει σε όλα κάνει και λέει ο Σουλτάνος έχει στόχο να τροφοδοτήσει με τον τυχοδιωκτισμό του το εσωτερικό εθνικιστικό κλίμα.
Και τρεις εξηγήσεις:
- Ο Ερντογάν είναι σαφές ότι επιδιώκει την αναβίωση του νεοοθωμανισμού, δηλαδή του πανισλαμισμού με προστάτιδα των απανταχού μουσουλμάνων σουνιτών την Τουρκία .
Κάτι παρόμοιο είχε εκφράσει κι ο Οζάλ στη δεκαετία του ’90, που «έβλεπε» μουσουλμανικό τόξο μεταξύ Αδριατικής και Κεντρικής Ασίας.
Κι είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ερντογάν επιχείρησε να «υψώσει το ανάστημα» της χώρας του στην Κίνα (για την υπόθεση των Ουιγούρων), αλλά και στη Ρωσία (για τους Τουρκομάνους) της Κριμαίας.
Κι όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πολλά περιθώρια, μαζεύτηκε.
- Ο Ερντογάν και η Τουρκία εξαιρέθηκαν από τις πολεμικές επιχειρήσεις της Μοσούλης και τους σχεδιασμούς των Αμερικανών και της Δύσης για την επίλυση του ζητήματος του χαλιφάτου σε Ιράκ και Συρία. Κι όταν θέλει πάση θυσία να επιστρέψει στη Μέση Ανατολή, δεν μπορεί να ανεχθεί τις όποιες εξελίξεις (διπλωματικές και εδαφικές) χωρίς εκείνος να τις συν-διαμορφώνει.
Άρα, δηλώνει ότι δηλώνει για να υπενθυμίσει στη Δύση τα δικά του συμφέροντα και εκβιάζει με ενδεχόμενη διασάλευση της περιφερειακής ευνομίας και των διεθνών συνθηκών.
- Η τροφοδοσία του τουρκικού εθνικού φρονήματος , τον εξυπηρετεί. Και λειτουργεί συσπειρωτικά. Πολύ περισσότερο εν μέσω συνεχών διώξεων αντιφρονούντων, φυλακίσεων και βασανιστηρίων. Χώρια που έτσι προσεταιρίζεται τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους, που μπορεί να του αποβούν χρήσιμοι για να τροποποιήσει το Σύνταγμα, είτε με προσφυγή στις κάλπες είτε μέσω της τουρκικής εθνοσυνέλευσης.
Φυσικά, και μόνο το γεγονός ότι ο Ερντογάν επιχειρεί να εμφανίζεται ως προστάτης των ομοεθνών του, όχι μόνο στην Κύπρο ή στην Θράκη και στο Αιγαίο, αλλά και στη Βουλγαρία, τη Ρωσία και την Αίγυπτο, συντελεί στο να καθίσταται φαιδρός και να αποξενώνεται ή να πολλαπλασιάζει τους αντιπάλους του.
Όπως και νάναι, το γεγονός ότι ο Τούρκος ηγέτης φαντασιώνεται και επικαλείται σαθρές ιστορικές αναφορές συμπατριωτών του που θεωρούν ότι τα σύνορα του τουρκικού συμβολαίου περιλαμβάνουν την Κύπρο, τη Μοσούλη, το Χαλέπι, το Κιρκούκ, το Αρμπίλ, το Μπατούμι, τη Θεσσαλονίκη, τα νησιά του Αιγαίου, το Κίρτζαλί και τη Βάρνα, αποτελεί μέγιστο πρόβλημα, για τη χώρα μας, τη Δύση που τον αντιμετωπίζει επιδερμικά και με φόβο αλλά και για τη διεθνή νομιμότητα…
Και το κακό είναι ότι εμείς δεν μπορούμε να έχουμε καμιά εμπιστοσύνη ούτε στην σημερινή κυβέρνηση, ούτε πολύ περισσότερο στην διπλωματική υπηρεσία, ειδικά έτσι όπως την έχει απενεργοποιήσει ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών…
