Η επέτειος από τους επαίτες είναι ένα ορθογραφικό λάθος μακριά.
Η Κική Δημουλά έχει αναφερθεί στο θέμα των επετείων και θα ήταν ιεροσυλία να προσπαθήσω κάτι ανάλογο.
Όμως με τα συνεργεία των Δήμων να βάζουν τα σημαιάκια στις κολώνες κάτω απο τις οποίες θα παρελάσουν οι μαθητές στην παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου δεν μπορεί ο νους να μην πάει στα κλέη του παρελθόντος, αλλά και στις αστοχίες και τις τυμβωρυχίες που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας.
Γενικώς η κριτική είναι πιο εύκολη και πιο πιασάρικη από ο,τιδήποτε άλλο και ποιος είμαι εγώ που δε θα ακολουθήσω την πεπατημένη.
Τις επετείους περισσότερο όλων τις επαιτούν οι αδύναμοι. Αυτοί που χωρίς προσωπικό έρμα αναγκάζονται να γαντζωθούν από όπου είναι δυνατόν ώστε να μη βουλιάξουν σε μια οριστική και τελεσίδικη ανυπαρξία.
Μαθαίνουμε απο παιδιά θα αγαπάμε κάτι, τους άλλους και όχι τον εαυτό μας. Πάνω στο «εγωίσταρε» που ίσως σου πέταξε κάποτε στη μούρη ένας συμμαθητής χτίζεται ένας τάφος που κλείνει μέσα του την αγάπη σου για σένα τον ίδιο. Και μετά έρχονται οι ενοχές. Μα πώς θα αγαπήσεις αν δεν αποδεχτείς την αγάπη πρωτα για σένα. Έτσι μεγαλώνουμε αδύναμοι. Και θεωρούμε δυναμισμό τα αρνητικά συναισθήματα που τελικά μας στέλνουν στην καλύτερη περίπτωση στο ντιβάνι του Ψ όταν μεγαλώσουμε. Στη χειρότερη στέλνουν τους άλλους για να μας αντέξουν!!!
Επαιτούμε να ανήκουμε κάπου γιατί δεν μάθαμε να αντέχουμε τον εαυτό μας.
Επαιτούμε να χειροκροτούμε το παρελθόν γιατί δεν είμαστε και τόσο σίγουροι για το παρόν που ζούμε δεν τολμάμε να δούμε το μέλλον.
Φοβόμαστε να πάμε ελεύθεροι μπροστά γιατί το παρελθόν που μας έχει καθορίσει είναι σαν τις βαριές άγκυρες τύπου αγγλικού ναυαρχείου: μας δένουν για πάντα με έργα άλλων!
Γιάννης Καφάτος
