Στις συνεδρίες συμβουλευτικής γονέων συναντώ γονείς που μου εξηγούν το «πρόβλημα» που έχουν με το παιδί τους και μου ζητάνε να τους βοηθήσω. Η βοήθεια που μου ζητάνε συνήθως την αντιλαμβάνονται ως παρέμβαση στο ίδιο το παιδί, προκειμένου αυτό να καταλάβει ότι δεν φέρεται σωστά (ή όπως επιθυμούν οι γονείς) και να αλλάξει την συμπεριφορά του. Π.χ. ένα παιδί που είναι επιθετικό με τους φίλους του, ή αδιάφορο με τα μαθήματα του ή με την τακτοποίηση του δωματίου του, ή ένα παιδί που δεν υπακούει στις εντολές των γονιών του κλπ.
Το σημαντικό είναι πως οι γονείς αντιλαμβάνονται πως ίσως κάτι δεν πάει καλά με το παιδί τους και από τη στιγμή που τους απασχολεί αυτό, πολύ καλά κάνουν και ασχολούνται και ζητάνε βοήθεια. Το θέμα είναι όμως πως την βοήθεια την χρειάζονται εκείνοι και όχι το παιδί τους.
Και τι εννοώ με αυτό;
Ότι για να αλλάξει η συμπεριφορά ενός παιδιού, πρέπει πρώτα να αλλάξει η ιδιοσυγκρασία στους ίδιους τους γονείς. Ο ψυχολόγος, μόνος του χωρίς την συμπαράσταση των γονιών δεν θα καταφέρει επαρκώς να βοηθήσει ένα παιδί να αλλάξει ή να βελτιωθεί. Όταν το παιδί ξαναγυρίσει στο καθημερινό και οικείο του περιβάλλον, δηλαδή στο σπίτι, και βιώσει τις ίδιες συνθήκες και καταστάσεις, τότε το «πρόβλημα» θα ξαναεμφανιστεί. Γιατί συνήθως η αντίδραση του παιδιού είναι ένα σύμπτωμα του «προβλήματος», η αιτία φαίνεται να βρίσκεται στην λειτουργία της οικογένειας. Την λειτουργία της οικογένειας, αναπόφευκτα την διαχειρίζονται οι γονείς, άρα οι γονείς χρειάζεται να εντοπίσουν που είναι το πρόβλημα και πως το σύστημα δυσλειτουργεί και πρέπει να το αλλάξουν… τα παιδιά έπονται. Τότε, παρατηρούμε πως η παρέμβαση του ψυχολόγου είναι πιο εύκολη και πιο σύντομη.
Είναι ωφέλιμο, να κατανοήσουν οι γονείς πως όταν καταφέρουν την εύρυθμη ροή της οικογένειας, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, κατανοώντας πότε υπάρχει κάποιο πρόβλημα και που, τότε όλα είναι πιο απλά. Και οι γονείς είναι ήρεμοι και τα παιδιά αισθάνονται ασφαλή.
Τέλος, θα ήθελα να τονίσω πως ο ψυχολόγος μπορεί να βοηθήσει τους γονείς να ξαναβρούν την δική τους «χαμένη» αξία, δύναμη και εμπιστοσύνη τόσο στον ίδιο τους τον εαυτό όσο και στην σχέση μεταξύ του ζευγαριού αλλά και με το παιδί τους.
