Ο Χρήστος Κυριαζής ήταν το παιδί του Πειραιά με βαθύ έρωτα για την πόλη του.
Ήταν το παιδί του Πειραιά που οι Πειραιώτες δεν τον έμαθαν την εποχή του «Μου θυμίζεις τη μάνα μου», του «Επιμένω», του «τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια» ή του εμβληματικού «Έχω κλάψει για πολλές γυναίκες, έχω κλάψει»…
Ο Χρήστος Κυριαζής ήταν ο αυθεντικός και τίμιος μάγκας στο Πασαλιμάνι, στη «Φοντάνα», στις κιθαριές, στις παρέες, στις ώρες των πρώτων ερώτων των Πειραιωτών. Ήταν στην Καστέλα, στη Φρεαττύδα, στο Δημοτικό, ήταν όπου υπήρχε ζωή. Όπου υπήρχε δημιουργία. Όπου υπήρχε Πειραιάς. Όπου υπήρχε αγάπη κι επαφή αληθινή κι όχι των πληκτρολογίων.
Ήταν αποτύπωμα με τα βιωματικά τραγούδια του, δομημένα με μαστοριά κι απλότητα. Ήταν στη φωνή του Βλάσση Μπονάτσου, όταν το 1983 ερμήνευσε τη Δραπετσώνα του. Ήταν στη φωνή του Βασίλη Λέκκα, που τραγούδησε Κυριαζή υπό την αιγίδα Χατζηδάκι, στα 1981, στους πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας. Ήταν στα 1986, όταν ο Μαργαρίτης ερμήνευσε το «Μπρικάκι» του Κυριαζή» σε ενορχήστρωση του Σταύρου Λογαρίδη. Ήταν στα 1989, όταν ο Χρήστος Κυριαζής «κέρασε» τον Λογαρίδη «Τα χρόνια που έχασες», στο δίσκο «Μανούλα Ελλάς».
Ήταν το «βράδυ Σαββάτου» που είπε ο ίδιος και μετά ο Παπακωνσταντίνου. Ήταν και το πιο ισχυρό αποτύπωμα ψυχής και αναφοράς στο πιο διάσημο στέκι Πειραιωτών στο Πασαλιμάνι, τη θρυλική «Fontana». «Έλα μωράκι μου, στη Fontana για καφέ, έλα μωράκι μου γιατί αργείς να πεις το ναι»….
Ήταν στα συγκροτήματα «Mirabilis Zalapa» και «What a pity» κι αργότερα στις «Πρόκες» (1972)… Τότε που ερωτευόμαστε κοριτσόπουλα και μουσικές.
Ήταν ο Χρήστος του Πειραιά, της Ελλάδας, της ροκιάς μα και των αυθεντικών λαϊκών ήχων. Που «τρέλαινε» τους ηχολήπτες αφού τραγουδούσε με την ψυχή του κι αγνοούσε αναπνοές, τεχνικές και φάλτσα! Ναι ήταν ο Χρήστος στις μικρές ιστορίες ζωής που ήταν τα τραγούδα του. Που έπαιζε και τραγουδούσε Rod Stewart στις αυτοσχέδιες συναυλίες δίπλα στο κουφάρι του «Παπανικολή», στη Φρεαττύδα. Που άκουγε τον δωρικό και μέγα μύστη Άκη Πάνου, που τον συμβούλευε να μην επιτρέψει στην επιτυχία και σε κανέναν να τον κάνει «γυαλιστερό»!
Ήταν ο Χρήστος όλων, ο Χρήστος του Πειραιά, ενίοτε και της Αίγινας κι άφησε κορυφαίο αποτύπωμα, τίμησε την πόλη. Ο Έλληνας «Bryan Ferry», όπως είχε πει κάποια στιγμή η Βάνα Μπάρμπα.
Κι είναι βέβαιο ότι του αξίζει ένας δρόμος της πόλης που αγάπησε να φέρει το όνομά του. Ίσως στα Καμίνια, τη γειτονιά που γεννήθηκε…
Ανάβουμε τη φλόγα αυτής της ιδέας για να φουντώσει και να γίνει πράξη.
Ο δήμαρχος του Πειραιά και ο ασθμαίνων πολιτισμός του Πειραιά, έχουν τον λόγο και μακάρι να ευαισθητοποιηθούν.
