Ας τα δούμε τηλεγραφικά.
Τι συνέβη από τη στιγμή που, πέρυσι, οι Τούρκοι έριξαν το ρωσικό αεροπλάνο και σκότωσαν τον πιλότο του;
Οι Ρώσοι «πάγωσαν» οποιαδήποτε δραστηριότητά τους στην Τουρκία (κι είχαν πολλές εταιρείες με διάφορες δραστηριότητες), έθεσαν σε καθεστώς εμπάργκο τα τουρκικά προϊόντα, ενώ σταμάτησαν κι οι «στρατιές» ρώσων τουριστών να κατευθύνονται στη γειτονική χώρα.
Κι απαιτούσαν την έγγραφη συγγνώμη των Τούρκων.
Από την άλλη πλευρά, ο Ερντογάν βρέθηκε με τεράστια ανοικτά ζητήματα.
Με «παγωμένες» τις σχέσεις και με τις ΗΠΑ επειδή στηρίζουν τους Κούρδους της Συρίας, με κάτι αντίστοιχο και με τους Γάλλους, αλλά και με το διαφαινόμενο ναυάγιο της χορήγησης βίζας στους Τούρκους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, βρέθηκε στα σχοινιά.
Πολύ περισσότερο όταν τα οικονομικά της χώρας του (από το εμπάργκο και τον ρωσικό τουρισμό), πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Ο Ερντογάν, έξυπνος και πανούργος, έκανε την πρώτη κίνηση:
Τα έφτιαξε με το Ισραήλ!
Για να προωθούνται μέσω Τουρκίας προς την Ευρώπη τα ενεργειακά κοιτάσματα των Ισραηλινών… αντιπάλων των αραβικών – μουσουλμανικών χωρών.
Που κατά τα άλλα υπερασπίζεται ο …σουλτάνος!
Ανίερη συμμαχία;
Ναι, αλλά ουδόλως ενοχλεί τον Ερντογάν, παρά τις ήπιες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας του.
Μετά το Ισραήλ και αφού, είδε ότι χάνει συνεχώς χρήματα από την Ρωσία, αφού είδε ότι βρίσκεται «απομονωμένος» από τη Δύση, έβαλε στο τραπέζι τους… αγωγούς.
Τόσο τον ισραηλινό όσο και τον ρωσικό, τον South Stream, που επίσης θα μεταφέρει αέριο προς την Ευρώπη και κυρίως είναι εκτός αμερικανικών σχεδίων.
Για να ξαναβάλει στο τραπέζι τον ρωσικό αγωγό, απαιτείτο η συγγνώμη προς τους Ρώσους.
Κι αυτή εδόθη για να εξομαλυνθούν οι σχέσεις των δυο χωρών.
Άλλωστε, το γόητρο του Ερντογάν ακόμη κι αν τσαλακώνεται στο εσωτερικό της Τουρκίας, ταυτοχρόνως μεγεθύνεται αφού καθιστά τη χώρα του ενεργειακό κόμβο.
Ουσιαστικά δηλαδή, ο Ερντογάν απέναντι στις αρνήσεις της Δύσης στο κουρδικό ζήτημα και στη βίζα, παίζει το παιγνίδι του στρίβειν (έστω και διπλωματικά) δια του αρραβώνος.
Κι αυτό την ώρα που οι ΗΠΑ εκδίδουν συνεχείς οδηγίες προς τους πολίτες τους να αποφεύγουν την Τουρκία, ενώ και στο εσωτερικό τους διαμορφώνεται μια σαφής αντιτουρκική εικόνα.
Σε αυτά και πολλά άλλα που διαμορφώνονται στα παρασκήνια της διεθνούς διπλωματίας, η Ευρώπη είναι απούσα.
Κι η χώρα μας ακόμη πιο πολύ…
