Το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούγεται όλο και πιο συχνά η φράση «πρέπει να γίνουμε Ισραήλ για ν’ αντιμετωπίζουμε επ’ ίσοις όροις τους Τούρκους»!
Όσο κι αν βασανίζω το μυαλό μου να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα γίνουμε Ισραήλ, δεν μπορώ να το κατανοήσω. Ακόμη κι αν πάμε τη στράτευση στα 18, ακόμη κι αν αυξήσουμε τη θητεία, ακόμη κι αν στρατεύονται κι οι γυναίκες ή αναπτύξουμε τα μάλα την αμυντική μας βιομηχανία, πάλι δεν κατανοώ πώς θα γίνουμε Ισραήλ. Ξέρετε, το Ισραήλ αποτελεί μια πλήρως στρατιωτικοποιημένη κοινωνία, στην οποία εκπαιδεύονται οι πάντες για να πολεμήσουν ανά πάσα στιγμή. Ο Ισραηλίτης ξυπνά το πρωί και πάει στη δουλειά του έχοντας στο μυαλό του ότι το μεσημέρι μπορεί να βρεθεί στον πόλεμο! Χώρια που έχει ν’ αντιμετωπίσει σχεδόν ολόκληρο τον αραβικό κόσμο και μεγάλη ένταση στο εσωτερικό της χώρας του.
Εμείς, πώς στο καλό θα γίνουμε έτσι; Εδώ φωνάζαμε ότι η θητεία των 9 μηνών είναι απάνθρωπη… Πώς στα κομμάτια, τώρα, θα γίνουμε πολεμική μηχανή;
Είναι και άλλα πράγματα.
Πρώτιστο ότι ο Έλληνας έχει να πολεμήσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 (δηλαδή σχεδόν 70 χρόνια) κι έχω την βεβαιότητα ότι δεν έχει και μεγάλη διάθεση να το κάνει σήμερα αν χρειαστεί.
Δευτερευόντως, είμαστε μια κοινωνία που επί δεκαετίες καλοπερνά κι η σχέση της με τα όπλα είναι το γυάλισμά τους πριν τις παρελάσεις.
Επιπλέον, θα με θυμηθείτε, πόσες κραυγές διαμαρτυρίας θα ξεσηκώσει η πιθανή αύξηση της θητείας ή η καθολική στράτευση των γυναικών.
Διαφωνεί κάποιος ότι οι επιδείξεις πατριωτισμού στο facebook ή στο twitter δεν κάνουν την Ελλάδα… Ισραήλ; Ούτε ότι μπορεί μια ράθυμη κοινωνία να γίνει –έστω και σε βάθος χρόνου- μια μηχανή θανάτου;
Διαφωνεί κάποιος ότι μια χώρα που οι μανάδες τρέχουν με τα ξεχειλισμένα τάπερ να ταΐσουν τους κανακάρηδές τους στα στρατόπεδα, δεν μπορεί να φωνάζει «αέρα» και να επιδίδεται σε βερμπαλισμούς και μαξιμαλισμούς;
Είναι και κάτι ακόμη: Εμείς είμαστε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί μπήκαμε πλην του να ξεφύγουμε από τη μιζέρια της βαλκανικής μας μοίρας;
Να πούμε και κάτι άλλο; Με βάση ποια ελληνική πολεμική βιομηχανία θα γίνουμε Ισραήλ; Ας μη ξεχνάμε ότι ο τελευταίος Έλληνας που είχε κερδοφόρα πολεμική βιομηχανία ήταν ο Μποδοσάκης. Ούτε ΕΑΒ, ούτε ΠΥΡΚΑΛ, ούτε ΕΒΟ.
Άρα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι ν’ αναπτυσσόμαστε και να βγάζουμε πολλά χρήματα. Ούτως ώστε να χρηματοδοτούμε αποτρεπτικά όπλα, φρεγάτες και αεροπλάνα…
