Μετά τον προπηλακισμό του Μπουτάρη από ακροδεξιούς στη Θεσσαλονίκη, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκάλεσε τον Μητσοτάκη αναφέροντας ότι «οφείλει να ξεχωρίζει τις λέξεις της πολιτικής από το μαρσάρισμα του τρίκυκλου».
Σαφής η πρόθεση να κατατάξει τον Μητσοτάκη στην… ακροδεξιά και να δημιουργήσει παρωχημένους συνειρμούς του βαθέως παρελθόντος. Μα οι Αριστεροί κυβερνώντες πρέπει ν’ αποφασίσουν. Τελικά τι είναι ο Μητσοτάκης; Νεοφιλελεύθερος (όπως νομίζουν ότι τον κατηγορούν) ή ακροδεξιός; Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά αυτά δεν συμβαδίζουν.
Κι από την άλλη πλευρά, γιατί πρέπει ν’ απολογηθεί ο Μητσοτάκης για τη βία του παρακράτους κι όχι ο Τσίπρας που ελέγχει την ΕΥΠ, αλλά κρατά στην κυβέρνησή του τον αποτυχημένο υπουργό Τόσκα;
Αυτή η απόπειρα στρεψοδικίας είναι, φυσικά, για γέλια.
Όλη η Ελλάδα γνωρίζει ποιος τροφοδότησε τη βία με τον διχαστικό του λόγο και τις έκνομες πράξεις.
Όμως, όλα αυτά μας δίνουν μια πρόγευση αναφορικά με τον τρόπο που θα πορευτεί ο Τσίπρας προς τις εκλογές. Επειδή δεν θα έχει κανένα έργο για το οποίο θα μπορεί να υπερηφανευτεί, θα βγάλει από το χρονοντούλαπο τα συνθήματα του Ανδρέα Παπανδρέου από τη δεκαετία του ’70 του περασμένου αιώνα.
Έτσι, δεν θα είναι έκπληξη αν ακούσουμε από μπαλκόνια και τηλεοράσεις το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»!
Προσέξτε κάτι ακόμη.
Ο Τσίπρας, ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για να συμπαρασταθεί στον Μπουτάρη (στον Παπαδήμο ενάμιση μήνα στην εντατική από την απόπειρα δολοφονίας του δεν πήγε ούτε έξω από το νοσοκομείο) και… τσουπ πετάγεται στο μνημείο του Λαμπράκη. Κι αμέσως μετά, στην εφημερίδα που εκφράζει τον ΣΥΡΙΖΑ πιο πολύ κι απ’ την «Αυγή», το «Documento», νάσου κι ένα αφιέρωμα στη δολοφονία του βουλευτή πριν σχεδόν 50 χρόνια! Η δε «Αυγή» αποφαίνεται ότι η… «ακροδεξιά σηκώνει πάλι κεφάλι».
Δηλαδή, την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά με την ακροδεξιά, προσπαθεί να μας πείσει ότι ο Μητσοτάκης είναι…. ακροδεξιός και …μαρσάρει τις εξατμίσεις της βίας!!
Φυσικά, η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από ατελέσφορη.
Δύσκολο να ταυτιστεί ο Μητσοτάκης με το προδικτατορικό παρακράτος του παλατιού και του στρατού. Δύσκολο, επιπλέον, να ταυτιστεί με απομεινάρια της πολιτικής ζωής όπως ο Ψωμιάδης ή άλλοι γραφικοί και πολιτικά φαιδροί.
Αντιθέτως, είναι πολύ εύκολο να ταυτιστεί ο Τσίπρας με τους… Ρουβίκωνες, τους ασύδοτους αναρχικούς που σπάνε, καίνε και καταστρέφουν. Πολύ περισσότερο όταν στις τάξεις του κόμματός του υπάρχουν ακόμη κι υπερασπιστές των δολοφόνων της 17ης Ν.
Συνεπώς, όλα αυτά τα καμώματα δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από τον επιθανάτιο ρόγχο του πολιτικού τέλους της Αριστεράς που επιμένει να διχάζει την ελληνική κοινωνία με εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που δεν έχουν θέση στην τρίτη δεκαετία της πρώτης εκατονταετηρίδας του 21ου αιώνα.
