Ένας από τους κύριους πυλώνες του ελληνικού κράτους και έθνους είναι η εκκλησία. Η συνεισφορά της μέγιστη στην πορεία και την επιβίωση του Ελληνισμού, κυρίως σε δύσκολες περιόδους. Ελλάδα και Ορθοδοξία είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες και όταν παρ΄ ελπίδα αυτή ταύτιση παύσει να υφίσταται τότε πιθανότατα να τεθεί σε κίνδυνο και η ύπαρξη της χώρας μας. Στο μακρινό, αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν, κάθε προσπάθεια εξωγενών και εσωγενών παραγόντων να την εξοβελίσουν από το νεοελληνικό κράτος, ευτυχώς στέφτηκε με αποτυχία. Πέραν τούτου όμως, οφείλουμε να σχολιάσουμε και να προβληματιστούμε από κάποιες ενέργειες και αποφάσεις της.
Στις 12 Οκτωβρίου η Εκκλησία της Ελλάδος αναγνώρισε το αυτοκέφαλο της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, κατόπιν αιτήματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η αναμενόμενη αντίδραση του θιγομένου Πατριαρχείου Μόσχας ήλθε στις 3 Νοεμβρίου. Ο Ρώσος Πατριάρχης Κύριλλος αποφάσισε να σταματήσει να μνημονεύει, μετά τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ενώ εξέδωσε και απαγορευτικό για επισκέψεις Ρώσων πιστών σε έξι Μητροπόλεις της Ελλάδας (Αθηνών, Άρτης, Βεροίας, Λαγκαδά Τρίκκης/Τρικάλων και Δημητριάδος). Η ενέργεια αυτή οδηγεί στα άκρα την «ιερή» αντιπαράθεση με το Φανάρι και την Αθήνα, το Πατριαρχείο της Μόσχας. Στο όλο θέμα δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα από όλα τα μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας. Την ίδια ώρα ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, λόγω των οικονομικών εξαρτήσεων της Κυπριακής Εκκλησίας από την Μόσχα, διατηρεί αποστάσεις από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Αθήνα για το θέμα της Ουκρανίας.
Πολλοί θεωρούν το όλο ζήτημα ως καθαρά εκκλησιαστικό και σχετικά αδιάφορο για την χώρα μας. Ακόμα και ιθύνοντες της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας τονίζουν ότι είναι δικαίωμά μας να αποφασίζουμε ποια εκκλησία θα αναγνωρίσουμε και ποια όχι. Θεωρούν μάλιστα την απόφαση του Πατριαρχείου Μόσχας περί διακοπής της «κοινωνίας» των δυο εκκλησιών ως λίγο ή πολύ απαράδεκτη.
Δυστυχώς για εμάς το όλο θέμα δεν είναι μόνο εκκλησιαστικό, αλλά εξόχως πολιτικό και θα έχει σοβαρότατες μελλοντικές επιπτώσεις όχι μόνο για την ελλαδική εκκλησία αλλά και για τη χώρα μας. Η απόφαση της συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος να αναγνωρίσει τη νέα αυτοκέφαλη εκκλησία της Ουκρανίας σαφώς και δεν ήταν πράξη εκκλησιαστική, αλλά πρωτίστως πολιτική. Δεν γνωρίζουμε τι πιέσεις και νουθεσίες δέχθηκε η ελληνική κυβέρνηση από τις ΗΠΑ για το συγκεκριμένο θέμα. Το σίγουρο είναι ότι ο αμερικανός πρέσβης έκανε καλή δουλειά. Οι κυβερνώντες υπέκυψαν, ως συνήθως στις πιέσεις του, και με τη σειρά τους πίεσαν την ελληνική εκκλησία. Ως γνωστό, κάθε κυβέρνηση έχει χίλιους τρόπους για να πιέσει και να εξαναγκάσει την εκκλησία να προβεί σε πράξεις που συνάδουν με το λεγόμενο πολιτικό συμφέρον της χώρας, όπως το εννοούν οι ίδιοι και τα αφεντικά τους.
Όμως η σύγκρουσή μας με τη Ρωσία είναι πράξη τουλάχιστον άστοχη και επικίνδυνη. Η απόφαση της προηγούμενης και της παρούσης κυβέρνησης να διακόψει ουσιαστικά τις σχέσεις της με τη Μόσχα και να προσδεθεί αποκλειστικά με το αμερικανικό άσμα θα έχει μακροπρόθεσμα δυσμενείς επιπτώσεις. Η πολιτική και η διπλωματία μας πρέπει να είναι πολυδιάστατη και πολυμερής. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τι έπαθαν οι δύστυχοι Κούρδοι, που εναπόθεσαν όλες τις ελπίδες τους στις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον έχει αποδείξει ότι δεν έχει καμία σταθερότητα και φερεγγυότητα. Με την ίδια ευκολία που «πούλησαν» τους Κούρδους μπορούν να συμπεριφερθούν και στην Ελλάδα και τότε η χώρα μας σε ποιόν θα στραφεί; Στους Ρώσους που τους συμπεριφέρεται με εχθρικό τρόπο; Τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.
Η παρούσα χρονική περίοδος είναι εξαιρετικά δύσκολη για τη χώρα μας. Δεν πρέπει να ανοίγουμε καινούργια μέτωπα. Απαιτείται σύνεση και περίσκεψη. Οι ενέργειές μας οφείλουν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικές και δεν πρέπει να θίγουν καμία χώρα και κυρίως τις μεγάλες δυνάμεις. Λεονταρισμοί προς τη Ρωσία είναι άκαιροι, άστοχοι και κωμικοί. Δεν πρέπει η χώρα μας να μετατραπεί σε ένα άβουλο προτεκτοράτο των ΗΠΑ, χωρίς δική της εξωτερική πολιτική. Οφείλουμε να εξυπηρετούμε πρωτίστως τα εθνικά και όχι τα αμερικανικά συμφέροντα, εκτός και εάν έλθουν αμερικάνοι πεζοναύτες να μας σώσουν όταν χρειαστεί. Η απόφαση της Ελληνικής Εκκλησίας ήταν προς την λάθος κατεύθυνση, όση πίεση και εάν δέχθηκε από τους ημεδαπούς ανθρώπους του αμερικανού πρέσβη.
